 |
| Carlo Carosso |
Η Τυνησία και η Αίγυπτος βιώνουν μια παράλληλη και παρόμοια εμπλοκή. Μερικά από τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο χωρών:
1 – Μια εικονική “επανάσταση”
Και στις δύο χώρες, τίποτα δεν έχει
αλλάξει έτσι ώστε να αλλάξουν όλα: οι ‘’εγκάθετοι’’ δικτάτορες
ανατράπηκαν, διεξήχθηκαν δημοκρατικές εκλογές, οι «μετριοπαθείς
ισλαμιστές» ξαναβρέθηκαν στην ‘’εξουσία “. Αλλά είναι σαφές ότι η
πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στις καρέκλες που κατέχουν....
Στην
Αίγυπτο, είναι το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων που διατηρεί
την πραγματική δύναμη και κινεί τα νήματα, ενώ είναι σε άμεση και μόνιμη
επαφή με τους νονούς και τους προστάτες τους στην Ουάσιγκτον. Στην
Τυνησία, η κατάσταση είναι πολύ πιο αδιαφανής και η απάντηση στο
ερώτημα «ποιος έχει την πραγματική εξουσία” είναι πολύ πιο δύσκολη. Ας
υποθέσουμε κατ’ αρχήν ότι πρόκειται για το καρτέλ της μαφίας
(επιχειρηματίες, γραφειοκράτες, αστυνομικοί) του προηγούμενου
καθεστώτος, του οποίου κάποιοι πυλώνες απλά άφησαν γενειάδα.
2 – Θεραπεία σοκ
Το κοινό σημείο των ‘’δημοκρατικών
δυνάμεων’’ που προήλθαν από αυτές τις «επαναστάσεις» είναι η υποταγή
στις διαταγές των ΄΄εντολοδόχων΄΄ :Στην Παγκόσμια Τράπεζα,το ΔΝΤ,τον
ΠΟΕ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου. Το σύμφυρμα
αυτών των εντολοδόχων έχει μόνο μια ανησυχία: να εμποδίσει τους
αραβικούς λαούς (και άλλους επίσης) να υλοποιήσουν πραγματικές
επαναστάσεις που θα έφερναν τις κοινωνίες στο προσκήνιο θεσπίζοντας
κοινωνική δικαιοσύνη και δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ασκούν τα
θεμελιώδη δικαιώματά τους ως πολίτες ενός κράτους Δικαίου. Με πρώτο απ’
όλα να μπορούν να απολαμβάνουν την κυριαρχία των ενεργειακών πόρων που
αφθονούν στο υπέδαφος των χωρών τους καθώς και όλα τα άλλα δημόσια
αγαθά (νερό, γη, κληρονομιά κλπ..)
Η θεραπεία που εφαρμόζεται έχει πολλές συνιστώσες:
α)Οι εν ενεργεία κυβερνήσεις
πρέπει να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα για την εξυπηρέτηση του απεχθούς
χρέους που κληρονόμησαν από τους εγκάθετους έκπτωτους δικτάτορες και
αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που τέθηκε προκειμένου να τους
“χορηγηθούν” νέες πιστώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα να βυθίζουν τους
λαούς όλο και πιο πολύ στο χρέος.
β)Οι τρέχουσες
κυβερνήσεις οφείλουν να συνεχίσουν το έργο της «κάθαρσης», που είχαν
αναλάβει οι προκάτοχοί τους: ξεκαθάρισμα των δημόσιων υπηρεσιών αλλά
και εκείνων που τις υπερασπίζονται, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα του
πλούτου της χώρας σε πολυεθνικές, εφαρμογή δομών ελέγχου του πληθυσμού
που επαναστατεί , κυρίως των συνδικαλισμένων μισθωτών και των νέων
που ζουν στην αβεβαιότητα (των “άνεργων πτυχιούχων “). Για να
απορροφήσουν τις κοινωνικές συνέπειες αυτής της ‘’κάθαρσης”, η λύση που
βρέθηκε είναι η «ισλαμική φιλανθρωπία’’ αντί των νόμιμων κοινωνικών
δικαιωμάτων.
γ) Η πολιτική του
κατευνασμού της κοινωνίας: εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διατίθενται από
την ΕΕ και από αμερικανικά, γερμανικά και άλλα ιδρύματα , στην
οργανωμένη κοινωνία των πολιτών, με ένα και μόνο σκοπό: Να τους
προσανατολίσουν σε μια διαδικασία “μεταβατικής δικαιοσύνης (1) “, η
οποία δεν αμφισβητεί το υπάρχον σύστημα.
Κύριος στόχος: να
εμποδίσουν τη νεολαία ,τους νέους και νέες πτυχιούχους που αντιδρούν να
έρθουν σε επαφή με την πραγματική πολιτική, δηλαδή με την οργάνωση του
λαού για την ικανοποίηση των αιτημάτων του που είναι η απόκτηση της
ιδιότητας του πολίτη και η πρόσβαση στα κοινά αγαθά.
3 – Η στρατηγική του χάους
Η στρατηγική που υλοποιείται και στις δύο
χώρες είναι ουσιαστικά η ίδια με αυτή που είχε εφαρμοστεί στην Ελλάδα
το 1967, τη Λατινική Αμερική και την Τουρκία, την Ιταλία (η «στρατηγική
της έντασης») και στο Λίβανο τη δεκαετία του 1970 και του 1980, στην
Αλγερία τη δεκαετία του 1990, με τακτικές προσαρμογών που να ταιριάζουν
σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Τα κύρια όπλα της στρατηγικής αυτής
είναι:
α. Η χρησιμοποίηση των
χειραγωγημένων μικρών ομάδων ένοπλης βίας- αυτό που ονομάζεται
«τρομοκρατία» – για να σπείρουν το φόβο, να αποσταθεροποιήσουν τους
ανθρώπους και να τους κάνουν να εγκαταλείψουν τον μαζικό ειρηνικό ,
δημοκρατικό και διαφανή αγώνα . Ο στόχος είναι να σπάσουν όλες οι
δομές (κόμματα, συνδικάτα, κινήματα),που μπορεί να εμποδίσουν την
“απελευθέρωση” της οικονομίας.
β. Η πόλωση μεταξύ των
«ιδεολογικών» ρευμάτων, στην οποία θέλουν να σπρώξουν ολόκληρη την
κοινωνία ,οδηγεί σε μια λογική περιχαράκωσης σε “στρατόπεδα” τα οποία
αλληλοαναιρούνται και αντιπαρατίθενται βίαια. Μια νέα παραλλαγή του
“διαίρει και βασίλευε” : από πάνω, μια αστική τάξη “σύγχρονη, κοσμική,
δημοκρατική» σε αντίθεση με μια αστική τάξη «συντηρητική, ισλαμική,
δημοκρατική” και από κάτω ένας λαός «προοδευτικός ελευθεριάζων
επαναστατικός ” απέναντι σε ένα λαό “παραδοσιακό, φανατικό,
φασίζοντα». Με λίγα λόγια, ο μόνος τρόπος που βρίσκουν τα όργανα της
πραγματικής εξουσίας για να επιβιώσουν , είναι ο εμφύλιος πόλεμος, αυτός
που θέλει τον αδελφό εναντίον αδελφού, την αδελφή εναντίον αδελφής,
τους γονείς ενάντια στα παιδιά τους, τους “απελευθερωμένους ” ενάντια
στους “σαρικοφόρους ” μέσω συμμαχιών μεταξύ εκμεταλλευτών και
εκμεταλλευομένων στο όνομα διαχωρισμών που δεν έχουν καμία σχέση με τις
πραγματικές ανάγκες και τα ταξικά συμφέροντα του λαού.
γ. Ο καταχθόνιος χειρισμός
του φαύλου δίπτυχου συνομωσία-εξέγερση .Στην Αίγυπτο, όπως στην
Τυνησία, όπως και στην Αλγερία το 1988, η νόμιμη εξέγερση της νεολαίας
διολίσθησε μέσω των δικτύων μαφίας- αστυνομίας προς τη μηδενιστική βία
των κουκουλοφόρων που διαδήλωναν με την ευκαιρία των λαϊκών
συγκεντρώσεων. Στόχος: Να τονωθεί η απαίτηση μιας ισχυρής δύναμης που να
εγγυάται την ασφάλεια. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα: η εμφάνιση ενός
«Μαύρου Μπλοκ» στο Κάιρο με αφορμή την 25η Ιανουαρίου 2013. Ένα “Μαύρο
μπλοκ” διείσδυσε μέσα από την αστυνομία όπως έγινε στη Γένοβα το
2011,στο Μόντρεαλ, το Τορόντο, το Λονδίνο, το Στρασβούργο ή το
Heiligendamm.
δ. Οι στοχευμένες
δολοφονίες σημαντικών προσωπικοτήτων, αποφασίζονται και οργανώνονται από
τα υπόγεια δίκτυα της πραγματικής εξουσίας ενώ ταυτόχρονα αποδίδονται
σε άλλους, με σκοπό να προκαλέσουν μια ανεπανόρθωτη διάσπαση της
κοινωνίας (βλέπε σημείο α).
Η δολοφονία του Chokri Belaid, όπως
εκείνες των Tahar Djaout ,Abdelkader Hachani , Mohamed Boudiaf και
πολλών άλλων (Liabes, Boucebsi, Flici, Mahiou Merbah, Belkaid, Alloula,
Bouslimani και Cheikh Sahraoui )στην Αλγερία, ταιριάζει σε αυτήν τη
στρατηγική.
 |
| Chokri Belaid |
Tα κοινωνικά, προοδευτικά ή επαναστατικά
κινήματα, πρέπει να έχουν πλήρη επίγνωση αυτής της επιχειρούμενης
στρατηγικής .Κινδυνεύουν να πέσουν σε μια θανάσιμη παγίδα. Και να
γνωρίζουν τη μοίρα του ταύρου που τρέχει στο κόκκινο πανί χωρίς να δει
το χέρι του ταυρομάχου, που θα του φυτέψει το σπαθί στο λαιμό.
……………………………………………………………………
- (1) Μεταβατική δικαιοσύνη: διαδικασία προορισμένη να κατευνάσει την κοινωνία με τη δημιουργία ενός μηχανισμού που υποκαθιστά την δικαιοσύνη προκειμένου να “γυρίσει σελίδα” στο σκοτεινό παρελθόν της δικτατορίας ή του εμφυλίου πολέμου και να βάλει ‘’τέλος’’ στα αιτήματα για απονομή δικαιοσύνης απέναντι στα θύματα. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η εξάπλωση της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης στη Νότιο Αφρική. Στον αραβικό κόσμο, το Μαρόκο είναι η μόνη χώρα μέχρι τώρα που έχει δημιουργήσει μια τέτοια επιτροπή, την Επιτροπή Ισότητας και Συμφιλίωσης. Στην Τυνησία, το Υπουργείο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει υπογράψει μια συμφωνία συνεργασίας με το Διεθνές Κέντρο Μεταβατικής Δικαιοσύνης (έχει έδρα τη Νέα Υόρκη). “Βάσει της συμφωνίας, το κέντρο δεσμεύεται να παρέχει τεχνική βοήθεια στο Υπουργείο στον τομέα της μεταβατικής δικαιοσύνης, μέσα από διάφορους προγραμματισμένους άξονες, συμπεριλαμβανομένης της αναζήτησης της αλήθειας, την αποζημίωση, την ποινική δικαιοσύνη και τη θεσμική, συνταγματική και δικαστική μεταρρύθμιση. Η CIJT καλείται επίσης να παράσχει τεχνική βοήθεια για τη δημιουργία μιας Επιτροπής Αλήθειας και να αναπτύξει ένα αντισταθμιστικό πρόγραμμα “
Συγγραφείς: Συλλογικότητα για την αποδόμηση του εικονικού
Εμείς, η Συλλογικότητα για την αποδόμηση του εικονικού παραφράζοντας τον παλιό καλό Μαρξ («οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον Κόσμο, σκοπός μας είναι να τον αλλάξουμε») , θα λέγαμε ότι :’’ Οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα προσπαθούσαν να αποδομήσουν τα κείμενα, σκοπός μας σήμερα είναι να αποδομήσουμε το εικονικό για να προσεγγίσουμε το πραγματικό’’ .Αυτό το εικονικό μέσα στο οποίο είμαστε σχεδόν όλοι βυθισμένοι και μέσα στο οποίο οι νέες γενιές κολυμπούν με κίνδυνο να πνιγούν , περνώντας το για πραγματικότητα , ενώ δημιουργούν ένα φανταστικό κόσμο που τους καθιστά ανίκανους για δράση. Προτείνουμε λοιπόν να ξαναβρούμε τη σημασία του πραγματικού αποκαθιστώντας την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τους καθρέφτες της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης κάθε κατεύθυνσης και να παρέμβουμε στα γεγονότα που μας πλήττουν , που μας προκαλούν , που μας αφορούν για να μοιραστούμε τις απόψεις και τις σκέψεις μας και να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Η συλλογικότητά μας είναι ανοιχτή σε κάθε συνεργασία.
e-mail :deconstruire[at]gmail.com Το Μέτωπο
Μετάφραση:Anne Chardonnay πηγή http://contramee.wordpress.com
http://deconstructeurs.blogspot.gr/2013/02/therapie-du-choc-et-strategie-du-chaos.html
http://tlaxcala-int.org/article.asp?reference=9139
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου