Η ‘’απολύτως αναγκαία βία’’

«Στο πλαίσιο αυτής της επιχείρησης σύλληψης, προκειμένου να εξουδετερωθούν οι οπλοφορούντες ληστές και να απελευθερωθεί ο όμηρος, ασκήθηκε από τους επιχειρούντες αστυνομικούς, η απολύτως αναγκαία επιτρεπτά δικονομική καταναγκαστική σωματική βία, κατά τη συμπλοκή, τον αφοπλισμό και την εξουδετέρωση της προβληθείσας αντίστασης». (ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Περιφέρειας  Δυτικής Μακεδονίας, 4/2/2013....

«Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης, εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε ‘’σταθήτε, ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας" και απαντησάντων "κλάστε μας τ' αρχίδια", απέδρασαν»  (Αναφορά του Ιωάννη Πετράκη, υπαστυνόμου του Κιλκίς,  7 Απριλίου 1923)

Την εποχή της πρώτης περιόδου της μετανάστευσης, συγγενικό μου πρόσωπο, περιέγραφε με φρίκη, ένα ασυνήθιστο περιστατικό βανδαλισμού περιουσίας στην ημι-αγροτική περιοχή όπου ζει. Δύο αδέλφια 15 και 14 ετών, παιδιά  μετανάστη από την Αλβανία, πήραν κρυφά το ηλεκτρικό πριόνι από την αποθήκη γείτονά τους, πήγαν σε λιοστάσιο ερημικής περιοχής και έκοψαν από τη ρίζα εκατοντάδες ελαιόδεντρα. Δε σκότωσαν άνθρωπο βέβαια, αλλά μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο σημαντική ήταν αυτή η καταστροφή για τον ιδιοκτήτη του κτήματος. Εννοείται ότι το χωριό δίκασε και καταδίκασε, βαριά και ομόφωνα, τα παιδιά-τέρατα για την πράξη τους. Δε θα μπορούσε –τόσο μικρά παιδιά!- παρά να είναι θέμα εγκληματικής φύσης της ράτσας τους.

Ψιθυριστά μάθαινες ωστόσο και άλλα πράγματα. Ο πατέρας τους, χωρίς χαρτιά φυσικά, είχε μαζέψει τις ελιές του ιδιοκτήτη του κτήματος για να βγει η παραγωγή του λαδιού της χρονιάς. Είχε συμφωνήσει την αμοιβή του προκαταβολικά, διότι την είχε πατήσει σε μια αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν και είχε μείνει απλήρωτος. Όταν τελείωσε ωστόσο, έμαθε από τον περιστασιακό εργοδότη του, πως θα πάρει μόνο τα μισά από τα συμφωνηθέντα, και πως ‘’πρέπει να  είναι και ευχαριστημένος, διότι με μια αναφορά στην αστυνομία, θα τον μάζευαν αμέσως’’.

Ο άνθρωπος έσκυψε το κεφάλι και δεν μίλησε. Πίστεψε πως δεν έπρεπε να μιλήσει. Όχι γιατί δεν είχε εγωισμό και φιλότιμο. Αλλά είχε τέσσερα παιδιά να ταΐσει και για το καλό τους, για την ανάγκη τους, έπρεπε να μείνει σιωπηλός. Άλλωστε, αυτό συμβούλευε και η γυναίκα του, που  καθάριζε σκάλες. Αυτή και αν είχε μάθει να καταπίνει τις προσβολές, που ήταν και γυναίκα και Αλβανίδα και καθαρίστρια. Στο τσίπουρο πάνω, τον είχαν χτυπήσει φιλικά  στην πλάτη συμπατριώτες του, λέγοντας του ότι ‘’δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, αλλά πρέπει να κάνει υπομονή''.

Σκέψεις λογικές, επιβιοτικές τακτικές καθόλου άγνωστες σε όποιον έχει στοιχειώδη γνώση από ανάγκη, φτώχεια και ανημπόρια.

Τα παιδιά όμως; Τα παιδιά ήταν εκεί. Έβλεπαν, άκουγαν, ένοιωθαν. Και ήταν τρείς οι μαχαιριές, η μια πιο βαθειά από την άλλη. Κατ’ αρχήν επρόκειτο για μια ξεδιάντροπη κλοπή του κόπου του πατέρα τους, που θα στοίχιζε σε στοιχειώδη πράγματα. Αλλά δεν ήταν  το σπουδαιότερο ζήτημα. Ήταν, το ότι δεν άντεχαν να κουρελιάζεται μπροστά τους η περηφάνια και η λεβεντιά του πατέρα τους και δεν είναι μικρό πράγμα αυτό για  τα παιδιά. Αλλά υπήρχε και η πιο αβάσταχτη μαχαιριά: Αυτό το έκανε για χάρη τους, για το καλό τους! Και ήταν φριχτό το συναίσθημα. Οργή, θυμός και απογοήτευση για τη στάση του πατέρα, ανακατεμένα με την αγάπη για αυτόν. Ντροπή και ενοχή ότι αυτοί προκαλούσαν την υποταγή του, για να τους εξασφαλίσει τα παπούτσια και το γάλα.

Τα παιδιά έχουν τη δική τους λογική. Το δικό τους ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο. Τη δική τους απαράμιλλη δύναμη. Και πήραν την εκδίκηση τους, εξέφρασαν το μίσος τους, χωρίς να κάνουν υπολογισμούς και λογαριασμούς. Και δεν ήταν μικρή η ζημιά που προκάλεσαν.

Αλλά από αυτό το ‘’δικαστήριο’’, μπορεί να λείπει ο ιδιοκτήτης του κτήματος και η κλοπή του αδύναμου που πραγματοποίησε και η θρασυδειλία του;

Είναι λογικό, να ξεχνιούνται και οι ευθύνες του πατέρα, όταν δίδασκε στα παιδιά, το αδιανόητο για αυτά, δηλαδή την υποταγή στην προσβολή και την αδικία;. Μήπως τους εξασφάλιζε το ψωμί και τους στερούσε την αξιοπρέπεια;

Μπορεί να απουσιάζει η συζήτηση για τη στάση της τοπικής κοινωνίας, που δεν αγκάλιασε και δεν υπεράσπισε τους μετανάστες;Να ξεχάσουμε και τους συμπατριώτες του μετανάστες  και την αδυναμία μιας συλλογικής στάσης υπεράσπισης της ζωής τους;

Μήπως, πρέπει να αναρωτηθούμε το πως βλέπουν οι νέοι άνθρωποι σήμερα  το κράτος που στέκει βάρβαρο απέναντι τους, αλλά  και την αδυναμία των εργατικών και λαϊκών αντιστάσεων;

Ασφαλώς, δεν προκύπτουν αυτόματες συναγωγές. Δεν είναι απαραίτητο, να αναπτυχθεί βία από παιδιά μεταναστών, εργατών, απολυμένων. Η  νεολαία, με τις ευαίσθητες κεραίες της, έχει τη δική της ιδιότυπη αυτοτέλεια και ικανότητα  να προσλαμβάνει τον παραλογισμό της εποχής, να εκφράζει την αγανάχτηση, να εκρήγνυται και να επαναστατεί. Είναι ο ανθός, ο φορέας του καινούργιου, αντικειμενικά. Και όταν μεγαλώνει σε μια κοινωνία απίστευτης βίας που την πετάει στα αζήτητα, προσπερνιούνται τα ατομικά όρια κοινωνικής  προέλευσης και ύπαρξης. Όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ ξεφωνίζουν ότι οι κατηγορούμενοι νεαροί για την ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης και άγρια βασανισθέντες από την αστυνομία,  ‘’ήταν από πλούσιες οικογένειες’’, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ομολογούν την ενοχή του συστήματος για την οργή που ξεχειλίζει στη νεολαία. Και ας θολώνουν τα νερά…

Η νεολαία, μισεί βαθειά. Είναι παράλογο; Σκεφτήκαμε μόνο τι σημαίνει, όχι μόνο οικονομικά, η πρόβλεψη των μνημονίων, ότι ο μισθός για όποιον είναι κάτω από 25 ετών, δεν είναι ούτε καν 586 ευρώ, αλλά 510;

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια τρομερή κραυγή. Όχι μόνο καταδίκης του κρατικού αυταρχισμού και της δολοφονίας ενός 15χρονου παιδιού. Ήταν και  ένα βροντερό ερώτημα προς την κοινωνία, για  την απάθεια, τη βολεψιά, τον ακρωτηριασμό της σκέψης και της ευαισθησίας.

Γράφτηκε τότε, πολύ πετυχημένα, πως η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη, ήταν μια πρώιμη έκρηξη στην πίσω αυλή της επερχόμενης καπιταλιστικής κρίσης.

Να που είχαν δίκιο. Όχι αυτοί που έγραψαν αυτό, αλλά τα παιδιά που έπραξαν αυτά που έπραξαν.

Έπραξαν καλώς; Όση αποστροφή θα προκαλούσε στα Αλβανάκια να τους αραδιάζονται κοινωνιολογίζουσες προσεγγίσεις για τη συμπεριφορά τους, άλλη τόση οργή προκαλεί το κούνημα του δάχτυλου από την αριστερά, προς αυτό το ξέσπασμα, με την κατηγορία ότι δεν ήταν συνειδητό. Φυσικά και δεν ήταν… Αλλά το δάχτυλο πρέπει να δείξει αλλού. Στην αριστερά και το εργατικό κίνημα, ως επαναστατικό υποκείμενο που λείπει, πελαγοδρομώντας στον νεκρό κοινοβουλευτισμό, το συμβιβασμό, τον κονφορμισμό.

Ο Δεκέμβρης, ναι δεν ήταν η απάντηση. Ήταν όμως ένα μεγάλο αίτημα και ερώτημα: ''Θα δώσει κανείς απάντηση;''

Αλλά εκείνη η κρίση έσκασε πλέον στα κεφάλια μας. Τα παιδιά εκείνης της εποχής, λίγο μεγαλύτερα, αλλά και πάλι παιδιά, φαίνεται να φωνάζουν: «όχι μόνο δεν πήρατε το μήνυμα και δε σταθήκατε όπως έπρεπε στην κρίση που ήρθε, αλλά πρέπει να υποστούμε ακόμη μεγαλύτερη βία από αστυνομία και φασίστες, ενόσω εσείς θα καταδικάζετε ‘’κάθε βία’’ και θα ορκίζεστε στη ‘’νομιμότητα’’».

Αυτή τη φορά, πρέπει να αποδειχτεί πως δεν έχουν δίκιο….Είναι η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη μιας ανατρεπτικής κοινωνικής και πολιτικής δράσης, που θα μετασχηματίζει την οργή σε επαναστατική κίνηση. Αν απλά περιοριστούμε να πούμε ότι  ''οι ληστείες και  η ατομική  ή/και άλλη τρομοκρατία δεν είναι λύση'', θα σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τον τρομερό κίνδυνο που έχουμε μπροστά μας αν ο εργατικός παλλαϊκός ξεσηκωμός δε σαρώσει την κοινωνική ληστεία του κεφαλαίου.        αριστερό blog