Τι κάνει η πόρνη η Ιστορία!

 Του Θανάση Καρτερού     Ποιος να το έλεγε! 

Ο μέτοικος Παπανδρέου να δίνει διαλέξεις με οδηγίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, ο βαρύς Άκης να είναι στον Κορυδαλλό, ο ελαφρός Παπακωνσταντίνου να τρέμει τον Κορυδαλλό, ο πεφωτισμένος Καραμανλής να απολαμβάνει το ημίφως της Ραφήνας, η έγχρωμη Ντόρα να έχει χάσει το χρώμα της μέσα στο γκρίζο της σημερινής Ν.Δ., ο εκσυγχρονιστής Σημίτης να αρνείται...
τη συμμετοχή του στο εκσυγχρονιστικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ - για να μη μιλήσουμε για τα τασάκια στην Ιπποκράτους και τα μαχαίρια στη Συγγρού. Τόσες και τόσες σταθερές αξίες του πολιτικού συστήματος να έχουν, με δυο λόγια, καταντήσει κουρελαρία, στόχος για βελάκια, κατάρες και ανέκδοτα. 

Και ποιος, παρακαλώ, όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να ανυμνείται από όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ ως ηγέτης, συνεπής, σταθερός, αξιόπιστος; Ο Σαμαράς, αν έχετε το Θεό σας. Ο Αντώνης Σαμαράς, αυτοπροσώπως. Παρέα με την κλειστή ομάδα, που βεβαιώνει το ύψος της πολιτικής του ευφυΐας και το βάθος του πολιτικού του ήθους: Τον Κεδίκογλου, τον Φαήλο, τον Λαζαρίδη, τον Μουρούτη, τον Μιχελάκη, την truth team. Και τον Στουρνάρα, βεβαίως.

Το γεγονός είναι ασφαλώς μια ευκαιρία για πολιτικές σκέψεις και φιλοσοφικούς διαλογισμούς. Διότι μπορεί να μιλάμε συνεχώς για τον ρόλο της προσωπικότητας στη δημιουργία της Ιστορίας - και καλά κάνουμε. Αλλά η περίπτωση Σαμαρά μάς σπρώχνει να μιλήσουμε για τον ρόλο της Ιστορίας στη δημιουργία της προσωπικότητας - και στην κατασκευή της, θα λέγαμε. Διότι ποιος είναι ο Σαμαράς; Μια μετριότητα, ένας παιδιόθεν γέρος πολιτικός, χωρίς ούτε μια φρέσκια πολιτική σκέψη σε όλη τη διαδρομή του - όποιος βρει μια πρωτότυπη ή έστω έξυπνη πολιτική σκέψη του όλα αυτά τα χρόνια, κερδίζει μια θέση στο βιβλίο Γκίνες. Και χωρίς ίχνος έργου επίσης - εκτός αν του πιστώσουμε ως έργο την ατέλειωτη σειρά από ρουσφέτια, τα κατορθώματα στο υπουργείο Εξωτερικών, τη διάσπαση της Ν.Δ. και την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε. Ο άνθρωπος δεν έχει τίποτε να επιδείξει, έστω και ως στενόμυαλος δεξιός - τίποτε. Εκτός από υπερμεγέθεις και εντελώς ανακόλουθες με τις δυνατότητές του, ορατές διά γυμνού οφθαλμού φιλοδοξίες.

Και όμως αυτός ο συνδυασμός από τίποτε και φιλοδοξίες, που άλλους τους γκρεμίζει στα τάρταρα, τον Σαμαρά τον ανέβασε στο Έβερεστ της εξουσίας, της εκτίμησης των δανειστών και της αγάπης των νοικοκυραίων - των πολύ νοικοκυραίων όμως. Η πόρνη η Ιστορία, που λέγαμε. 

Ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη εποχή, για το κατάλληλο σύστημα εξουσίας. Τώρα δεν τους χρειάζεται ούτε το πολιτικό μυαλό ούτε οι ευρύτητες για την Κεντροδεξιά και τον μεσαίο χώρο - τους χρειάζεται η πειθαρχία των Μνημονίων. Δεν τους χρειάζεται η φιλολογία της δημοκρατίας - τους χρειάζεται η μηδενική ανοχή. Δεν τους χρειάζονται οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ - τους χρειάζονται τα ΜΑΤ. Δεν τους χρειάζεται η λατρεία της πατρίδας - τους χρειάζεται η εκποίησή της. Συμπέρασμα: Τώρα τους χρειάζεται ο Σαμαράς. Με μηδενικές δυνατότητες, αλλά με μεγάλες φιλοδοξίες, μεγαλύτερη προθυμία και μεγίστη ετοιμότητα για στροφές.

Του λείπουν βέβαια μερικά πράγματα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Η κατασκευή του ηγέτη, του ικανού, του εργατικού, του συνεπούς συντελείται συστηματικά και σχεδόν προκλητικά μπροστά στα μάτια μας. Οι δυο χλωμοί κομπάρσοι -Κουβέλης και Βενιζέλος- και ο λαμπρός ένοικος του Μαξίμου. Ο Σαμαράς κατανοεί τα προβλήματα. Ο Σαμαράς ξέρει πού μας πάει. Ο Σαμαράς ελέγχει με σιδερένιο χέρι τους υπουργούς. Ο Σαμαράς αποκαθιστά την αξιοπιστία της χώρας. Ο Σαμαράς εγγυάται τις επενδύσεις, την απαρέγκλιτη εφαρμογή των Μνημονίων, τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, τον κατώτατο μισθό, το μέλλον μας. Ο Σαμαράς, ο Σαμαράς, ο Σαμαράς... 

Το γεγονός ότι ο Σαμαράς έχει αλλάξει τόσες φορές θέσεις, πολιτικές, κόμματα, απόψεις, αποσιωπάται, θάβεται επιμελώς, εξαφανίζεται. Μαζί με την πολιτική του φτώχεια, τη συντηρητική του αγκύλωση, το μηδέν τού έργου του. Με αποτέλεσμα, όλη αυτή η θηριώδης προσπάθεια κατασκευής ενός απόλυτου ψεύδους από το απόλυτο τίποτε να αποκτά κάπως εφιαλτικά χαρακτηριστικά.

Ο Σαμαράς είναι συνεπώς σίγουρα ο ηγέτης που τους βολεύει. Περιμένει απάντηση το ερώτημα αν είναι ο ηγέτης που μας αξίζει...

Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013         αριστερη αντεπιθεση