Συνειρμοί συσκευασίας

Γιάννης Μακριδάκης   Στην πρωινή μου βόλτα σήμερα είδα πεταμένο στην άκρη του δρόμου ανάμεσα στα ξερά χόρτα ένα γυαλιστερό σακούλι από κρουασάν. Ήταν τόσο μεγάλη η συσκευασία που μου έκανε εντύπωση. Σαν να έχει κανείς συνηθίσει να βλέπει τις κάλτσες του κάθε πρωί και ξαφνικά να δει εμπρός του μια υπερμεγέθη κάλτσα, από αυτές που κρεμούν την πρωτοχρονιά για να βάλει μέσα τα δώρα ο άγιος βασίλης!

Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσο μεγάλα κρουασάν! Έσκυψα και το έπιασα το σακούλι. Σούπερ μαξ έγραφε πάνω! και είχε κάτι... φωτογραφίες από φουντούκια και ένα σοκολατένιο γλύκισμα με στριφογυριστή κορφή, είχε και το κρουασάν τροφαντό, μεγάλη φωτογένεια όλα τα υλικά, ομολογώ, έγραφε και τη μάρκα του με μια επίσης τροφαντή, και λαχταριστή για το καταναλωτικό μάτι φαντάστηκα, γραμματοσειρά!

Μπήκα στον πειρασμό και έκατσα εκεί στην άκρη του δρόμου και διάβασα τα συστατικά που αναγράφονταν στο σακούλι αυτό. Μ’ έπιασε ζάλη. Τόσο ανακάτεμα τόσων πραγμάτων σε μια μπουκιά! Όλα προφανώς τελείως αφύσικα, τουλάχιστον κατόπιν της επεξεργασίας την οποίαν υπέστησαν για να λάβουν τη μορφή αυτού του γλυκερού μισοφέγγαρου.

Ύστερα σκεφτόμουνα ότι δε μπορείς να περιμένεις πολλά από μια ανθρωπότητα που δεν τρώει πια τροφές αλλά καταναλώνει τρόφιμα. Δε μπορείς να περιμένεις πολιτισμό, δε μπορείς να περιμένεις πολιτική. Παράγουμε απορρίμματα και τα πετάμε γύρω μας σε κάδους ή στη φύση, παράγουμε απορρίμματα πολιτικής και ύστερα τα ψηφίζουμε, ο καθένας το δικό του μη χείρον, ευρισκόμενοι σε αδιέξοδο, παράγουμε κατά βάσιν απορρίμματα ανθρώπινα, ψυχικά, σωματικά και πνευματικά, τους εαυτούς μας.

Το έβαλα σε έναν παρακείμενο κάδο απορριμμάτων το σακούλι που περιμάζεψα, έχοντας όμως απολύτως συνειδητοποιήσει από καιρό και πράξει αναλόγως, ότι είτε στον κάδο είτε στον δρόμο, το απόρριμμα αυτό μέσα στο ίδιο οικοσύστημα έχει πέσει από τη στιγμή που υπήρξε η ανάγκη να παραχθεί, και δεν θα απορροφηθεί εύκολα.

Όταν συνειδητοποιήσουμε λοιπόν και νιώσουμε απόλυτα ότι οι τροφές μάς θρέφουν, ενώ τα τρόφιμα είναι προγραμματισμένα για να μας αρρωστήσουν για να δουλέψει ένας μεγάλος κύκλος επιχειρήσεων και επιστημοσύνης από την ασθένειά μας και φυσικά από τον κουμπαρά μιας ζωής, αλλά στο τέλος να πεθάνουμε πριν έχουμε απαίτηση για σύνταξη και έτσι να αφήσουμε το καταναλωτικό σύστημα ήσυχο όταν πλέον θα είμαστε μη παραγωγικοί άρα και προβληματικοί γι’ αυτό, τότε θα λύσουμε αμέσως το 80% των προσωπικών μας προβλημάτων, άρα και της ανθρωπότητας αφού εμείς την εκπροσωπούμε αυτή την ιστορική χρονική περίοδο, άρα και του οικοσυστήματος αφού η ανθρωπότητα είναι ο κύριος παράγοντας της καταστροφής του.

Τα πράγματα είναι απλά και τόσο οφθαλμοφανή όσο ένα γυαλιστερό σακούλι από συσκευασία κρουασάν μέσα στα ξερά χόρτα του Σεπτέμβρη.             

Γιάννης Μακριδάκης | Φυσικός καλλιεργητής – συγγραφέας