Οργισμένο το νέο έτος...

Του Νίκου Λαμπρόπουλου

Τα γιορτινά φώτα σιγά σιγά σβήνουν, το εορταστικό κλίμα δίνει τη θέση του σε μια πραγματικότητα που ποτέ δεν έπαψε να ισχύει. Οι φακοί των τηλεοπτικών καμερών στρέφονται αλλού ενώ οι άθλιοι τηλεπαρουσιαστές ξεντύνονται από αι βασίληδες. Όλα παίρνουν και πάλι το χρώμα που είχαν πριν. Τίποτα δεν άλλαξε, πώς να αλλάξει άλλωστε; Όσο όμορφα και να ντύσεις το τέρας είναι ποτέ δυνατόν να αλλάξει όψη;...

Η ξεφτίλα της φιλανθρωπίας, της συλλογής πραγμάτων και φαγητών για τους άπορους ανθρώπους, το συγκαταβατικό χτύπημα στη πλάτη του άστεγου από έναν λακέ της εξουσίας. Η ανταλλαγή απελπισμένων ευχών που αναδεικνύουν την πλήρη παράδοση ανθρώπων στη μοιρολατρία. Οι γιορτινές προσφορές, η "ευαισθησία" της πολιτικής ηγεσίας για την κοινωνικά πληττόμενη πλειοψηφία. Σβήνουν σιγά - σιγά όλα όσα συνθέτουν μια γιορτή μίσους, υποκρισίας και καταναλωτισμού. Μια γιορτή που αναδεικνύει όσο τίποτα άλλο τις  ταξικές αντιθέσεις που υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν στην κοινωνία μας. Μέρες που βγάζουν όλο και πιο πολύ μίσος, όλο και πιο πολλή πίστη, απαντούν πολύ πιο καθαρά στο γιατί αυτός ο κόσμος πρέπει να ανατραπεί. Στο γιατί η μόνη απάντηση δε μπορεί παρά να είναι η επανάσταση, κάνοντας όλα τα υπόλοιπα σχέδια και προτάσεις να μοιάζουν στη καλύτερη ως ημίμετρα ή μάλλον θα μπορούσαμε να πούμε σύμφωνα με το savoir vivre του πολιτικού πολιτισμού, ως διαχειριστικά αποτυχημένα πρότυπα.

Εικόνες που διαπερνούν το μυαλό μου σαν φίλμ. Στιγμές που με κάνουν όλο και πιο πολύ ενάντιο στο σύστημα που μας υποχρέωσαν να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε. Μόνο μίσος, μόνο παραπάνω όρκος για το τελικό μας σκοπό! Ξημέρωσε 2013, μια καινούργια χρονιά! Νέες ελπίδες που δίνονται απλόχερα από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Νέες ελπίδες αποκτούν και εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές. Ελπίδες φρούδες και επίπλαστες όσο και η δημοκρατία τους που χάνονται μέσα στα δελτία ειδήσεων και τα στημένα τηλεοπτικά πάνελ. Στα στημένα γκάλοπ και τη "διαλεύκανση" σκοτεινών υποθέσεων της φοροδιαφυγής και της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος. Που αναδεικνύονται σε 6μηνες συμβάσεις εργασίας οι οποίες μπαίνουν σε λαχειοφόρο αγορά (πρόσφατο παράδειγμα).....

Ενά νέο κλίμα εθνικής συσπείρωσης προσπαθείται εντέχνως να καλλιεργηθεί. Αλλό ένα σχέδιο σε πλήρη εξέλιξη! Εδώ και μήνες πέρα από το πολιτικό προσωπικό του τόπου, οι διάφοροι εξαγριωμένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι διάφορες σατυρικές εκπομπές (που λειτουργούν σαν τη βαλβίδα αποσυμπίεσης στη χύτρα) μας πιπιλίζουν το μυαλό. Βοηθάτε έναν συνάνθρωπό σας. Όλοι μαζί μπορούμε να υπερβούμε τη κατάσταση. Όλοι μαζί μπορούμε να ξεφύγουμε από το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει...Είναι πραγματικά γελοίο...!!! Ολα τα παραπάνω κινούνται ακριβώς στο ίδιο μοτιβό με την αρχική διατύπωση απλά αλλάζουν λέξεις και προτάσεις...

Ολοι μαζί λοιπόν!

Ποιοι;

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι αγρότες, συνταξιούχοι, οι εξαθλιωμένοι, οι άστεγοι, οι μετανάστες, με ποιόν; Με την κυβέρνηση και μαζί όλον το συρφετό των αριστερών και ακροδεξιών εφεδρίων τους; Με τους αυλικούς τους που στολίζουν τα κανάλια της εξαπάτησης; Με ποιούς; Με τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες που ξεπούλησαν και συνεχίζουν να ξεπουλάνε τους εργατικούς αγώνες και συνάμα τις ελπίδες των εργαζομένων; Με τα παπαδαριά του βατοπεδίου και της αμύθητης περιουσίας; Με τα παράσιτα, τους κεφαλαιοκράτες;  Mε τα δήθεν αγανακτισμένα δεκανίκια του συστήματος που έμαθαν και συνεχίζουν ακόμα και τώρα στη ρεμούλα και τη μάσα;

Ολοι μαζί λοιπόν!

Για ποιο λόγο όμως;

Για να ξεπεράσουμε τη κρίση! Ποιού; Μα του καπιταλισμού φυσικά! Για την υπεράσπιση ποιού; Της αστικής τους δημοκρατίας! Για να έλθει η ανάπτυξη της κοινωνίας μας (ευαγγελίζονται πολλοί)! Τι είδους ανάπτυξη; Του εργάτη; Του καταπιεσμένου...Προφανώς και όχι! Μιλάμε την ανάπτυξη και πάλι του κεφαλαίου σε μια νέα βάση. Πάνω σε καινούριους νόμους και σταθμά..Σε καινούριο έδαφος. Σε μια νέα πραγματικότητα, χωρίς δικαιώματα, μόνο με υποχρεώσεις προς το "πρόσωπο" του. Μόνο υποταγή και ραγιαδισμός στις διαταγές και τα συμφέροντα του. Ο απόλυτος κοινωνικός σκασμός μπροστά σε μια μηχανή πολτοποίησης ζωών και ονείρων.

Αυτό προωθούν και αυτό θέλουν. Τα κροκοδείλια δάκρυα που συνόδευαν τις χριστουγεννιάτικες ευχές για την συλλογική και συνολική υπέρβαση της τωρινής κατάστασης, είναι πιο ικανοί μάρτυρες που καταδεικνύουν αυτή τη νέα προσπάθεια.

Προφανώς μπροστά σε αυτό όλοι πρέπει να σωπάσουν πάση θυσία! Να το βουλώσουν αυτοί που φωνάζουν προς γνώσην και συμμόρφωση όλων των υπολοίπων που τυγχάνει να τους πέρασει κάτι τέτοιο από το μυαλό!

Ας πάρουμε από τον Οκτώβρη και μετά.... εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές, ντού σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, συλλήψεις εργαζομένων έξω από τον εργασιακό τους χώρο, συλλήψεις φοιτητών εντός του ασύλου. Εφαρμογή του νόμου περί συναρθροίσεων,  απολύσεις συνδικαλιστών. Ελευθερία στα σκυλιά του συστήματος να κάνουν μαζικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας. Ανακάλυψη ενός απίστευτα επικίνδυνου εχθρού που ονομάζεται πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός.

Μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν όλα αυτά...Ενα γέλιο ικανοποίησης...Γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο καπιταλισμός! Αυτό είναι το σύστημά τους! Αυτό είναι το όνειρο που ήθελαν να σπείρουν σε παγκόσμιο επίπεδο για όλους τους εργαζομένους. Το αmerican dream έγινε καθημερινός εφιάλτης για τα ίδια τα επιτελεία τους. Οι οικονομικοί τους δείκτες δεν μπορούν να πάρουν ανάταση! Οσο και να πρασπαθούσαν να περάσουν στη κοινή γνώμη ότι περνάμε απλά μια δύσκολη καμπή, άλλο τόσο τους γύρισε μπούμερανγκ η κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ενα χαμόγελο ικανοποίησης, γιατί τελικά κύριε Φουκουγιάμα και λοιποί αστοί οικονομολόγοι, κατέρρευσαν εδώ και καρό οι θεωρίες περί τέλους της ιστορίας, τέλους της πάλης των τάξεων. Το φάντασμα που φοβόσασταν ήρθε και πάλι. Η ρομαντική ουτοπία που παρουσιάζατε ως λογική εφηβική ασθένεια, έγινε και πάλι υπαρκτή και υλική πραγματικότητα που δονεί τα θεμέλια της κοινωνίας σας. Αυτού του λαβύρινθου εκμετάλλευσης, ανασφάλειας και θυσίας όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής στον βωμό του κέρδους.

Μετα το γέλιο της αποκάλυψης έρχονται οι εικόνες που συνθέτουν το παζλ της αδικίας και της οργής. Όλα αυτά καθημερινά συνθέτουν το σκηνικό επιβίωσης αλλά όχι και ζωής. Χωρίς κανένα απολύτως ίχνος αξιοπρέπειας. Μόνο αριθμοί, μόνο οικονομικές καμπύλες, μόνο ποσοστιαίες μονάδες. Εδώ, που οι αυτοκτονίες έχουν γίνει πλέον μια απλή συνήθεια και τα αντικαταθλιπτικά πήραν τη θέση της ασπιρίνης.

Όπως και να έχει, ένα γέλιο δεν αρκεί. Ούτε μόνο το μίσος και η οργή. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Πρέπει να τολμήσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, χωρίς τον δισταγμό του μετά, χωρίς όμως και την εναπόθεση του κάπου άλλου. Ηρθε η ώρα να αρχίζουμε να ξαναχτίζουμε όλα όσα μπόρεσε να γκρεμίσει το δόγμα του σοκ και τα απανωτά μέτρα. Ας αφήσουμε στην άκρη τον ατομικό φόβο για να διαχυθούμε στην αισιοδοξία του συλλογικού αγώνα. Μέσα από τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης και ισότητας, μέσα από τη καθημερινή πάλη στο χώρο που κινούμαστε. Δημιουργώντας μορφές και κανόνες πέρα και έξω από το ίδιο το σύστημα. Μέσα στους δρόμους των μητροπόλεων που είναι απλά κάποιες οδοί προς τη νέα έφοδό μας στον ουρανό.

Όχι γυάλες για να μπούμε σε ένα χαρωπό κόσμο ξεχνώντας το τι γίνεται απ' εξω. Ούτε μικρόκοσμους που ικανοποιούν το "εγώ" μας. Αλλά μορφές και δομές της κοινωνίας που θέλουμε να πετύχουμε. Γιατί ο κομμουνισμός δεν είναι κάτι που μας έρχεται ή πολύ περισσότερο κάτι που θα συναντήσουμε στο μακρινό μας μέλλον. Κομμουνισμός είναι κάτι που υπάρχει στο τώρα, στο εδώ, σε αυτή τη κοινωνία. Υποβόσκει περιμένοντας καρτερικά τη κατάλληλη στιγμή και σε αυτό πρέπει να δώσουμε βάση. Το πώς σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας πράξη, θα φέρνουμε όλο και πιο κοντά αυτή τη στιγμή.

Και αν κάποιοι συμβιβάστηκαν και δε μπόρεσαν να περάσουν τα εμπόδια που το ίδιο το σύστημα τους έθεσε, δεν πειράζει. Όρθιο το κεφάλι και συνεχίζουμε για να τους δώσουμε το θάρρος και να μην συμβιβαστούν ολοκληρωτικά. Αν κάποιοι φοβήθηκαν δε χρειάζεται κατήφεια..Ας τους δώσουμε το χέρι να σηκωθούν και να περπατήσουμε και πάλι μαζί!

Οι μέρες που έρχονται είναι δικές μας!

Οφείλουμε να τις ζήσουμε μέχρι τέλους.

Το οφείλουμε σε εμάς τους ίδιους γιατί σίγουρα η ζωή που ζούμε δεν μας αξίζει...

Σίγουρα το παραπάνω κείμενο δεν εμπεριέχει αναλύσεις και μαρξιστικούς όρους. Σίγουρα μπορεί να μην απάντησε και πουθενά. Δεν ήταν αυτός άλλωστε ο σκοπός του. Όπως και να έχει, η επιτυχία του σκοπού μας δε μπορεί να προκύψει μέσα από ατομικούς στοχασμούς, αλλά από την επανεκκίνηση μιας νέας συλλογικής και συνολικής διαδικασίας συζήτησης και πράξης.

Όπως και να έχει, είναι απλά κάποιες σκόρπιες σκέψεις...

 

* Ευχαριστούμε τον σύντροφο που μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του         Κόκκινος Τύπος