Μνήμες από την κατοχή.

"Πείνα και κρύο. Άσχημος συνδυασμός. Οι κατακτητές, δεν άφησαν τίποτα. Το πρωί είχα δει κάποιους φουκαράδες να ψάχνουν στα σκουπίδια, μάταια. Τα τρόφιμα είναι "πολυτέλεια" σήμερα κι η ζωή "φθηνή". Φαί έχουν άφθονο μόνο οι συνεργάτες των Γερμανών.

Τους άκουγα πάλι. «Συλλάβαμε πολλούς τρομοκράτες κατά την τελευταία επιχείρηση. Θα τιμωρηθούν»...
«Τρομοκράτες» νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, οπλισμένα μόνο με θάρρος...

Μέσα κάνει το ίδιο σχεδόν κρύο με έξω. Φοράω αρκετά ρούχα να ζεσταθώ.  Κοιτάζω τα ντουλάπια για τρόφιμα, τζίφος. Δεν έχω και λεφτά... Ως και τη βέρα μου την πήρανε κάτι μαυραγορίτες, για μισό πιάτο φαί. Πριν την κατοχή δούλευα, τώρα γυρίζω από δω κι από κει.

Θα με έπιανε απελπισία, αν δεν ήταν η Αντίσταση. Σήμερα παρά το κρύο ένιωσα ζέστη κι ελπίδα. Αντιστασιακοί χτύπησαν το σπίτι ενός δοσίλογου. Ενός φίλου των κατακτητών. Υπάρχει ελπίδα. Μας λένε οι εχθροί, πως τάχα νικάνε. Ότι προελαύνουν. Δεν τους πιστεύω. Αν κοιτάξεις τα μάτια τους θα δεις το ψέμα. Και το φόβο. Χάνουν. Έναν πιάνουν δεκάδες παίρνουν τη θέσης τους. Κι ο πόλεμος μαίνεται.

Έχουν λυσσάξει, απειλούν, λένε θα κάνουν αντίποινα. Ας κάνουν ότι θέλουν. Τίποτα χειρότερο από την πείνα και τη σκλαβιά. Στην αρχή μας κοίταγαν αλαζονικά, με τον αέρα του νικητή, του καταχτητή. Τώρα το βλέμμα άλλαξε. Μας κοιτάνε με ανησυχία. Τους μισούμε και το ξέρουν.

Τους χτύπησαν γερά αυτές τις μέρες οι οργανώσεις, που μάχονται για λευτεριά. Σε πολλά σημεία ταυτόχρονα. Έκαναν πολλές δολιοφθορές. Γράψανε και συνθήματα. Το νιώθω, τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε.

Όπως και τον προηγούμενο. Τους νικήσαμε τότε, θα το κάνουμε και τώρα...

Αν τυχόν δεν μπορείς να προσδιορίσεις, αν αυτά αφορούν παλιά, ή είναι πιο πρόφατα, τότε ίσως ήρθε η στιγμή, να πολεμήσεις...                                             ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ