Γυρνάς στο σπίτι σχεδόν την ίδια πάντα ώρα. Το αυτό και το εκείνο στην αδιασάλευτη τους σειρά. Ποτέ δεν ξεχνάς την σειρά.....
Τι ασφάλεια και αυτό. Λες να βάλει κανένα καινούργιο τραγούδι ο σταθμός ; Το μελί φουλάρι σου πάει πολύ . Πλην δεν το πρόσεξε κανείς.
Καταραμένη ρουτίνα. Από που τρύπωσες και έφτασες παντού. Την αντιπαθούσες μια ζωή. Ίσως γι΄αυτό ακόμα και στ΄ αεροπλάνα διαλέγεις διάδρομο . Να έχεις την δυνατότητα, να σηκωθείς, να πας, να έρθεις, να μην έρθεις. Μαζεύεις όλα τα χαρτιά , τους λογαριασμούς, το τραπέζι, το γραφείο, Αναλογίζεσαι όλα αυτά που έχεις να κάνεις για να είσαι ένας σωστός πολίτης αυτής της υπό κατάρρευσης χώρας σου , ένα σωστό ήμισυ μιας ακόμα ''δεν μπορεί '' , μελλοντικώς υπό κατάρρευσης σχέσης , ε και κάπου εκεί φοβάσαι πως θα καταρρεύσεις και εσύ . Από τεμπελιά ;
Όχι, όχι δεν φταίει η τεμπελιά που οι σχέσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές στο διάβα του χρόνου με ανείπωτη μονοτονία . Είναι ο φόβος μονολογείς. Ο φόβος στο καινούργιο. Και δεν υπάρχει περισσότερο καινούργιο από το σημερινό που έχεις ήδη αφήσει να παλιώνει. Πόσο θα ήθελες να έχεις την ικανότητα να μαντεύεις ποιό θα είναι το τέλος του κάθε καινούργιου. Αλλά δεν την έχεις και έτσι δεν έχεις το κουράγιο ν΄αναμετρηθείς μαζί του. Αν μονάχα κατόρθωνες να προετοιμαστείς για όλα. Να μην αρνείσαι τίποτα. Ούτε αυτά τ΄άγνωστα που σε φοβίζουν. Τους διαφορετικούς βηματισμούς που δεν καταλαβαίνεις. Θα κατόρθωνες τότε να γνωρίσεις την ανθρώπινη επαφή σ΄όλη την ζωντάνια της και θα έφθανες μέχρι τα βάθη της δικής σου ύπαρξης.
Γιατί τι νομίζεις πως είναι η ύπαρξη μας; Ένα μεγάλο ή ένα μικρό δωμάτιο. Αυτό όμως το δωμάτιο δεν θέλησες να το γνωρίσεις ποτέ. Δεν το τριγύρισες απ΄άκρη σ΄άκρη. Τρελλαινόσουν να κάθεσαι οκλαδόν σε μια γωνιά και από κει να κοιτάζεις το κάθε καινούργιο να παλιώνει. Απότιστο και αφώτιστο τις περισσότερες φορές. Αφού την αφοσίωση την έκανες να μοιάζει άλλωτε με φυλακή και άλλωτε με μεγάλη απάτη.
Αν μπορούσες να κοιτάξεις, έστω για μια φορά τον φόβο χωρίς φόβο δεν θα μετρούσες τότε το ρίσκο σε προγνωστικά , πιθανότητες και ποσοστά. Θα περπατούσες με βήματα πιο σταθερά , ευέλικτα , αυθόρμητα και ζωντανά. Μια ζωή με φαντασία , σαν ωραία περιπέτεια. Δεν το κάνεις όμως και το ξέρεις. Πολλές φορές γίνεσαι απορριπτικός, επικριτικός ακόμα και εχθρικός. Μέχρι που τα καταφέρνεις να διακόψεις κάθε επαφή , να κλειστείς στον εαυτό σου και να χαθείς στην ουσία, ολότελα από τους άλλους . Ανεπαίσθητα και τυραννικά, ακριβώς όπως γλύστρησε στην ζωή σου αυτή η καταραμμένη η ρουτίνα. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη επιθυμία.
Σαν να επιμένεις να κρατάς εκείνη την γνωστή σου γωνιά. Να διαλέγεις πάντα διάδρομο και όχι παράθυρο. Έτσι απλά για να πηγαινοέρχεσαι και να νιώθεις πιο ασφαλής.
Χωρίς να καταφέρνεις να καταλάβεις ποτέ , αν το μελί σου φουλάρι το πρόσεξε κανείς όσο και όπως ακριβώς θα ήθελες . Για μια ζωή.
Πλημμυρίζεις από τη μουσική της γιορτής ''Ζήσε μαζί μου στον αέρα , στην φωτιά, στη βροχή.Μας περιμένουν άδειες μέρες , ραγισμένοι ουρανοί'' .
Έτσι όπως μπαίνουν οι στίχοι από το παράθυρο.
φωτογραφία Francois-Marie Banier
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου