Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Απλεπιστήμιο

 Γιάννης Μακριδάκης  Σήμερα εκεί που έκανα μικρές εργασίες στον μπαξέ, μου ‘ρθε στο νου ο όρος “απλεπιστήμιο”
Μιας και έχουμε κάνει τόσο σύνθετη τη ζωή μας, μιας και φτάσαμε στο σημείο να λέμε πως ό,τι είναι απλό, είναι πολύ δύσκολο στην σύλληψή του από τον πολυσύνθετο σύγχρονο άνθρωπο καταναλωτή, θα μπορούσαμε να ιδρύσουμε άλλον έναν πυλώνα σπουδών και γνώσης, σε ανώτατο επίπεδο, δίπλα στο πανεπιστήμιο...
ο οποίος πυλώνας θα ασχολείται, θα ερευνά και θα διδάσκει ό,τι αφήσαμε πίσω να χαθεί στην πορεία μας προς την εξέλιξη και την πρόοδο, αυτά που φτάσαμε να θεωρούμε δεδομένα αλλά δεν είναι, αυτά που απαξιώσαμε αλλά είναι η βάση για να ζούμε, αυτά που αφήσαμε να διαχειρίζονται άλλοι κι έτσι χειραγωγήσαμε το είναι μας. Και να μας εκπαιδεύει αυτό το απλεπιστήμιο, πώς να λειτουργήσουμε για να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στη ζωή όταν όσα θεωρούμε δεδομένα ή ανάξια λόγου και ενασχόλησης, έρθει μια μέρα και νιώσουμε πως ούτε δεδομένα ήταν αλλά και πως τόση μεγάλη αξία είχαν όση η ζωή μας η ίδια.
Ο σύγχρονος άνθρωπος μπαίνει στην συστημική εκπαίδευση έχοντας ήδη αποκτήσει τις αρχικές γνώσεις για τη ζωή. Γνωρίζει ότι ζωή είναι αυτό κι εκείνο και τ’ άλλο, με όλα τα κοινωνικά, διατροφικά, επιστημονικά, τεχνολογικά, θρησκευτικά, κ.α. δεδομένα, τα οποία έχει αντιληφθεί και γνωρίσει από το περιβάλλον του. Ο ρόλος του απλεπιστήμιου θα είναι να μορφώσει τον άνθρωπο προς τα κάτω, προς τη βάση, κάτω από το επίπεδο αυτό που ο ίδιος έχει μάθει ως αφετηρία, να του δείξει πως η αφετηρία είναι πολύ πιο πίσω από το δικό του ξεκίνημα και πως είναι τόσο γοητευτική που είναι πολύ κρίμα κι άδικο να την έχει ήδη χάσει.
Ο ρόλος του απλεπιστήμιου θα είναι απλός. Να κάνει τον άνθρωπο ένα πλάσμα που να μπορεί να στέκεται μόνος στα πόδια του κι αυτά να ναι σταθερά και στέρεα. Να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει αυτό που πράγματι είναι, ένα πλάσμα της φύσης με απλές βιολογικές ανάγκες, πέραν από τις σύνθετες επιθυμίες του.
Αν ιδρύσουμε ένα απλεπιστήμιο για αρχή και πολλά στην πορεία, ίσως βρούμε τελικά τον μέσο όρο της πορείας της ανθρωπότητας και καταφέρουμε έτσι να μην αφανιστούμε ως είδος, αφού εξαφανίσουμε πολλά άλλα είδη πριν από μας, μιας και όσοι θα ανεβαίνουν μέσω πανεπιστημίων ίσως κάπως ισοσκελίζονται με αυτούς που θα  κατεβαίνουν μέσω απλεπιστημίων κι έτσι ο πύργος της βαβέλ δεν θα ψηλώνει μονο πια, μα θα χτίζει και την βάση πιο στέρεη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: