Μπήκαν στη χώρα οι εχθροί

Елена Ященко

 Του ΓΙΩΡΓΟΥ  Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ             Μπορεί η γερμανική ηγεσία της Ευρώπης να μη δέχτηκε την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η Ελλάδα όμως ανασχηματίζεται κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά με βάση τη νέα τάξη πραγμάτων. Η σχέση, πλέον, της Ελλάδας με την ευρωζώνη(δηλαδή το Βερολίνο) είναι όχι απλά σχέση εξάρτησης αλλά σχέση υποτέλειας(προτεκτοράτου)....
Γι’ αυτό μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας αναπτύσσεται ένα ανάλογο δίκτυο εξουσίας, επιρροής και επικοινωνίας στο πολιτικό, στο μιντιακό και στο οικονομικό πεδίο. Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα παρατηρείται ήδη η διάλυση παλαιών σχηματισμών και η εμφάνιση νέων μορφωμάτων με χαρακτηριστικό στοιχείο τον πολυκερματισμό των δυνάμεων, οι οποίες καλούνται να λειτουργούν πια ως εν δυνάμει συνασπισμοί κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι, αν έχουμε τους τρεις εταίρους στη σημερινή κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση έχουμε την εν δυνάμει συνεργασία σε αντιμνημονιακή βάση του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Συνεπώς, αναπτύσσεται και στην Ελλάδα το γερμανικό υπόδειγμα των «κυβερνητικών συνασπισμών», οι οποίοι στην ελληνική περίπτωση θα πρέπει να υπακούουν στα κελεύσματα του Βερολίνου. Η αναφορά του υπουργού Οικονομίας Γ. Στουρνάρα στην επίπληξη από τον Σόιμπλε σχετικά με τη δημοσιοποίηση της «επιμήκυνσης», φανερώνει όχι μόνο το βαθμό της εξάρτησης αλλά και την εθελοδουλεία των ημέτερων πολιτικών. Επίσης, στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο, εκτός από την εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων (αυτήν της παραγωγής γνώσης αλλά και αυτή της υλικής παραγωγής), τώρα έχουν μπει στο στόχαστρο και μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, που ενδεχομένως να αποτελούν εμπόδια στη γερμανική επιχειρηματική εισβολή στην Ελλάδα. Έτσι, λαμβάνει χώρα ένα κυνήγι μαγισσών μέσω των επιθέσων διεθνών μίντια(Ρόιτερ, Νιου Γιορκ Τάιμς)αλλά και μέσω των διαφόρων λιστών "φοροφυγάδων" όπου μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, και μάλιστα με τη χρήση του επικοινωνιακού «θορύβου» καθώς και της τεχνικής της «λάσπης στον ανεμιστήρα». Αυτή την πολιτική συνεπικουρούν και ελληνικές επιχειρηματικές δυνάμεις που ακολουθούν συνειδητά ή ασυνείδητα τα γερμανικά συμφέροντα, αναπτύσσοντας απόψεις όπως αυτή που αναφέρει ως αιτία για την ελληνική κρίση τη διαφθορά της «πολιτικής ελίτ(σ.σ. συλλήβδην)της Ελλάδας»(Σόιμπλε). Όμως, για την κρίση στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία ή στη Γαλλία, ποιος ευθύνεται, η ελληνική πολιτική ελίτ; Όχι βέβαια. Είναι, συνεπώς, πασίδηλο ότι οι επιθέσεις αυτές έχουν ως μοναδικό στόχο τη δημιουργία ενός πολιτικού και οικονομικού δικτύου που θα υπακούει στους εξουσιαστές της Ευρώπης. Το ίδιο ισχύει και στο μιντιακό τοπίο όπου σε λίγο θα υπάρξουν ανακατατάξεις καθώς τα τεράστια εκδοτικά τάνκερ, που επιβίωναν με «θαλασσοδάνεια», κινδυνεύουν να κοπούν στη μέση. Ποιος θα επιβιώσει; Εκείνοι που θα είναι συμβατοί με τη γερμανική εξουσιαστική λογική. Όλοι αυτοί θα δανειοδοτηθούν εκ νέου με «εξωτραπεζικά κριτήρια», ενώ οι υπόλοιποι θα χτυπηθούν αμείλικτα. Εν τω μεταξύ, στο κοινωνικό επίπεδο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού –ένας στους δύο πολίτες σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ- είναι στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχιας. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 26% και η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά καθώς η ανθρωπιστική καταστροφή είναι εντός των πυλών. Σ’ αυτό το περιβάλλον ποια πολιτική, οικονομική και μιντιακή τάξη –ακόμη κι αν υποστηρίζεται από τη Γερμανία- μπορεί να σταθεί;