Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Θέλω να μην με φοβάσαι

  Της Αννίτας Λουδάρου   Θέλω να μην με φοβάσαι, όταν σου μιλώ για τ΄αντίθετα. Όταν στέκομαι απέναντι σου και σου δείχνω την τρύπα που άφησαν , στο διάβα τους οι νεκροί. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ με την καθαρή δική μου συνείδηση και τα εξίσου με τα δικά σου αγνά κίνητρα , για το δικό μου δίκαιο.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν με λόγια γυμνά, προχωρώ για να σε συναντήσω, αλλά όχι από το δρόμο της κολακείας. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ για τις δικές μου ακλόνητες πεποιθήσεις, για τις συνέπειες που εγώ βλέπω....

     Θέλω να μην με φοβάσαι ότα σου μιλώ για την δική μου πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πολύπλευρη. Δεν θα είμαστε άλλωστε εμείς που θα αποτιμήσουμε. Δεν προσπαθώ ούτε να σε θιξω , ούτε να σε υποτιμήσω, μιλώ από την πλευρά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου δείχνω τα ομοούσια με τα δικά σου , βάρη μου. Όταν απεγνωσμένα σου ζητώ να με αποδεχθείς σαν εξίσου με σένα πολύτιμο κομμάτι της ίδιας ομάδας. Όταν σου απλώνω το χέρι για αμοιβαία υποστήριξη. Συγκεντρώνομαι στο κέντρο μου, νιώθω ότι έχω  δυνατό πυρήνα και στέλνω ενέργεια σε όλο μου το σώμα. Στην άκρη των δακτύλων μου , ψάχνω τα δικά σου.
     Θέλω  να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να υπερβώ την απλή δήλωση της θέσης μου, για να σε πλησιάσω. Να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο σου, το παρελθόν, το παρόν σου. Όταν  διασχίζω για να βρω την στάση σου από το δικό μου πλαίσιο αναφοράς.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν διανύω δρόμο , για να καταλάβω την άποψη σου, την εξίσου απολύτως ταιριαστή με σένα, όπως είναι και η δική μου με μένα.  Θέλω να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να μπω στα παπούτσια σου και να σχηματίσω τα πρώτα μου βήματα φορώντας τα. Πόσο αλήθεια θα ήθελα να έμπαινες και εσύ στα δικά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν εκτείθομαι. Όταν βγάζω τ΄άπλυτα και τα κουσούρια  μου στην φόρα. Δίνω την μάχη μου. Τρόπος ν΄ ανήκω καθαρά και τίμια είναι . Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου ζητώ να συνδεθούμε. Σε σχέση συνεκτική και αληθινή. Μην με χάνεις  σε παλιά μονοπάτια ,  σε πεθαμένες, διαχωριστικές για φοβισμένους. Ψηλαφώ στα σκοτάδια να βρω συνεκτικότητα. 'Αγνωστη για χρόνια αξία. Κάτι σαν την αξιοπρέπεια. Την αναγνωρίζουμε όπου υπάρχει αλλά ακόμα και άν την περιγράψεις , δεν μπορείς να την μετρήσεις. Όταν σου ζητώ μια βαθειά ανθρώπινη επαφή. Εκεί που η διαφορετικότητα είναι αξιοποιήσιμη. Η δημιουργικότητα το ζητούμενο.
          Να κρατηθούμε από το γνοιάξιμο. Και  μην μου πεις πως και τώρα νοιαζόμαστε. Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει η πείνα να κτυπήσει την δική μας πόρτα, για να πιστέψουμε πως ο απέναντι άστεγος , μας αφορά. Μέσα σ΄ένα κόσμο που τα όρια του γίνονται όλο και περισσότερο σαθρά και εφήμερα, υπάρχεις εσύ , εγώ . Υπάρχουμε εμείς. Είμαστε ομάδα.
     Θέλω να μην με φοβάσαι , γιατί μόνο τότε ίσως μπορέσεις να μου πεις πως μ' αγαπάς. Μιας και η αγάπη είναι και για τους δυό ανάγκη βαθειά και αναλοίωτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: