Το κοκκάρι της γης

 Του Γιάννη Μακριδάκη     Την ώρα της ψηφοφορίας άρχισε να βρέχει στην εδώ και μήνες διψασμένη γη μας. Είχαμε να δούμε νερό από τον Μάη. Τελευταία έκανε συχνά πως θα βρέξει, τα μάζευε τα σύννεφα, μαύριζε το στερέωμα, ακούγαμε πως βρέχει σε όλη την υπόλοιπη χώρα αλλά εδώ τίποτα. Του ‘φευγε καμιά σταγόνα του ουρανού πότε πότε, σαν γέροντας που έχει ακράτεια αλλά μόλις περνούσε το μαύρο σύννεφο, ξαστέρωνε πάλι και η βροχή δεν ερχόταν.
Με την έναρξη της ψηφοφορίας για το Μνημόνιο 3 όμως, τα σύννεφα λυθήκανε και μια πολύ ωραία κι ευεργετική βροχή άρχισε επιτέλους να πέφτει....
. Κοιμήθηκα με το νανούρισμά της και με τη σκέψη στα σκόρδα, στο κοκκάρι, στα μαρούλια, στις λαχανίδες, στο σπανάκι, στη ρόκα, στα μπρόκολα, στα κουνουπίδια, στα σέσκουλα που θα πάρουν τα πάνω τους, που θα βγω το πρωί να τα αντικρίσω γεμάτα ζωή, να κοιτούν με κάθε φύλλο και κάθε τους κύτταρο ίσια κατά τον ουρανό. Κοιμήθηκα με τη σκέψη στη γη που από αύριο κιόλας θα ξεπετάξει τα μπαχάρια της και θα πρασινίσει ο τόπος.
Μ’ αυτές τις εικόνες και με την παρέα του νερού με πήρε ο ύπνος και δεν άκουσα τα ναι, τα όχι και τα παρών, δεν άκουσα τις διαγραφές, ούτε τον Σαμαρά να λέει πως μόλις η χώρα έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς την ανάπτυξη, δίχως να εννοεί τη βροχή βέβαια αλλά τα μέτρα της ύφεσης και της εξαθλίωσης που μόλις είχε περάσει. Τώρα, το πρωί τα έμαθα όλα αυτά.
Βρέχει ακόμα αλλά έχει κι έναν αέρα δαιμονισμένο. Μάλλον είναι ο άνεμος της αισιοδοξίας του Σαμαρά κι έρχεται από την Κηφισιά για να μας εμπνεύσει και να μας μεταλαμπαδεύσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας το όραμά του, το ξεπούλημα δηλαδή των πάντων, ακόμα κι αυτής της βροχής που με νανούρισε χτες και που αποτελεί την μόνη ελπίδα ανάπτυξης για όλη τη φύση γύρω μας.
Μα εμείς Σαμαρα δεν μασάμε από τέτοια. Εμείς είμαστε άνθρωποι, είμαστε πλάσματα κι όχι πιόνια, όχι άτομα, όχι σπουδαγμένα στο κάθε χάρβαρντ αμόρφωτα υπόδουλα γρανάζια. Είμαστε το κοκκάρι της γης που τώρα θα φυτρώσει και ξέρουμε πως η βροχή είναι Ζωή όσο κι αν βαυκαλίζεσαι πως είναι προϊόν για πούλημα. Το ίδιο κι η γη, το ίδιο κι ο ήλιος κι ο άνεμος. Γνωρίζουμε τα απλά που εσύ δεν έμαθες ποτέ σου ή τα έχασες ως δεδομένα, λόγω της πλύσης εγκεφάλου που σε υπέβαλαν τότε στα πανεπιστήμια χειραγώγησης μελλοντικών ηγετών.
Γνωρίζουμε πως όλα κάνουν κύκλο. Από τις ξηρασίες στις βροχές κι από τις άνοιξες στα φθινόπωρα. Δεν μας αγγίζουν οι θεωρίες σου οι πρόστυχες. Σε θωρούμε μέσα απ’ το γυαλί και σε λυπόμαστε. Διότι το μόνο που δεν σου μάθανε εκεί που πήγες, είναι πως είσαι κι εσύ από χώμα και νερό, πως ξεπουλάς δηλαδή το κορμί σου το ίδιο.
Το αδούλωτο κοκκάρι της γης, καγχάζει στο άκουσμα όλων αυτών των μέτρων και των πλάνων σου Σαμαρά. Διότι ξέρει καλά αυτό που εσύ αποφεύγεις να σκέφτεσαι. Πως μια μέρα θα φυτρώσει επάνω σου