Η μούργα της Ελλάδας

 Του Γιάννη Μακριδάκη   Το να είσαι όλη μέρα μες στη φύση, να δουλεύεις από το ξημέρωμα μέχρι το τελευταίο φως κι όταν γυρίζεις σπίτι να πέφτεις πάνω στο κατακάθι της ελληνικής κοινωνίας που είναι ακόμα στον αφρό και πολιτικολογεί περί του μέλλοντός της, είναι αβάσταχτο.
Η Ελλάδα είναι σαν το λάδι, έχουν και προφανή ηχητική συγγένεια οι δυο λέξεις....
Σαν το λάδι που μόλις βγήκε από το ελαιοτριβείο κι έχει μέσα την μούργα του ανακατεμένη παντού. Χρειάζεται κάμποσος καιρός για να κατακάτσει στον πάτο του δοχείου, εκεί που είναι η θέση της και ύστερα να αφαιρεθεί. Το καθαρό λάδι, όχι το κατακάθι.
Η χώρα έγινε κράτος πριν από δυο αιώνες περίπου, συμπληρώθηκε πριν από έναν αιώνα και ολοκληρώθηκε στην σημερινή του μορφή πριν από μόλις εξήντα χρόνια. Ούτε τα εξήντα χρόνια ούτε οι δυο αιώνες είναι χρόνος αρκετός για να κατακάτσει η μούργα όπως φαίνεται. Αιωρείται ακόμα παντού και απειλεί να καταστρέψει το σύνολο. Μα όπως δείχνει η ιστορική πραγματικότητα, τώρα, στο συμπλήρωμα των δυο αιώνων, είναι ο χρόνος που ξεκαθαρίζει το λάδι του κράτους, τώρα μόλις αρχίζει να δημιουργείται το ίζημα. Κάνει ό,τι μπορεί βέβαια για να παραμείνει στον αφρό και διαλυμένο στο όλον να συνεχίσει να δρα αλλά η μοίρα του είναι αναπόφευκτη και ο χρόνος μόνο αντίπαλός του λογίζεται. Το κατακάθι σε πολύ λίγο ιστορικό χρόνο θα έχει επιτέλους πάει στη θέση του. Στον πάτο της Ελλάδας. Αν έχει προλάβει να καταστρέψει όλη την ύπαρξή μας ως τότε, όπως βλέπουμε να επιχειρεί μανιωδώς και λυσσαλέα αυτή την τελευταία του ώρα, τότε η διαδικασία δημιουργίας νεοελληνικού κράτους θα έχει αποτύχει ιστορικά.
Είναι στο χέρι των πατριωτών να σώσουν τη χώρα. Ας κάνουν κι αυτοί μια κίνηση να ανέλθουν ταχύτερα προς τα πάνω, έτσι ώστε να επιταχύνουν την γρηγορότερη καθοδική πορεία της μούργας. Κι φροντίσουν από τώρα να επιλέξουν κατοπινούς επικεφαλής με καθαρά χέρια για να προβούν στην μετάγγιση.