Ακόμη και μια μόνο νύχτα στη φυλακή είναι αρκετή για να δώσει μια γεύση του τι σημαίνει να είσαι υπό τον πλήρη έλεγχο κάποιας εξωτερικής δύναμης. Και δεν χρειάζεται περισσότερο από μια ημέρα στη Γάζα για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις τί σημαίνει να προσπαθεί κάποιος να επιβιώσει στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, όπου ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι, στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, υπόκεινται διαρκώς....
σε συχνά άγρια τρομοκρατία και αυθαίρετη τιμωρία, χωρίς λόγο, εκτός από την ταπείνωση και την υποβάθμιση, και με απώτερο στόχο να εξασφαλιστεί ότι οι ελπίδες των Παλαιστινίων για ένα αξιοπρεπές μέλλον θα συνθλιβούν και ότι η συντριπτική παγκόσμια υποστήριξη για μια διπλωματική διευθέτηση που θα χορηγήσει τα δικαιώματα αυτά, θα πρέπει να ακυρωθεί.
Η δέσμευση αυτή, εκ μέρους της ισραηλινής πολιτικής ηγεσίας, έχει φανεί πολύ έντονα τις τελευταίες ημέρες, καθώς το Ισραήλ προειδοποιεί ότι θα «τρελαθεί» αν οι Παλαιστίνιοι κερδίσουν δικαιώματα, δεδομένης της περιορισμένης αναγνώρισης τους στον ΟΗΕ. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Η απειλή «τρελαίνομαι («nishtagea») είναι βαθιά ριζωμένη από τότε που ήταν στην κυβέρνηση οι Εργατικοί την δεκαετία του 1950, μαζί με το σχετικό «Σύμπλεγμα Σαμψών»: Εμείς θα ρίξουμε τα τείχη του Ναού. Τότε ήταν μια αδρανής απειλή , αλλά όχι σήμερα.
Η σκόπιμη ταπείνωση επίσης δεν είναι κάτι νέο, αν και λαμβάνει συνεχώς νέες μορφές. Τριάντα χρόνια πριν, οι πολιτικοί ηγέτες, υπέβαλαν στον πρωθυπουργό Begin, μια συγκλονιστική και λεπτομερή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο οι έποικοι παρενοχλούν τακτικά τους Παλαιστίνιους, με τον πιο διεφθαρμένο τρόπο και με πλήρη ατιμωρησία. Ο εξέχων στρατιωτικός-πολιτικός αναλυτής Yoram Peri, έγραψε με αηδία ότι η αποστολή του στρατού δεν είναι να υπερασπιστεί το κράτος, αλλά «να καταστρέψει τα δικαιώματα των αθώων ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή είναι Araboushim (“αράβηδες”,”kikes”) που ζουν σε περιοχές που ο Θεός υποσχέθηκε σ’ εμάς».
Οι κάτοικοι της Γάζας έχουν επιλεγεί για ιδιαίτερα σκληρή τιμωρία. Είναι σχεδόν θαύμα ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αντέχουν να ζουν έτσι. Ο τρόπος που το καταφέρνουν είχε περιγραφεί πριν από τριάντα χρόνια στα απομνημονεύματα του Raja Shehadeh (The Third Way), βασισμένα στην εργασία του ως δικηγόρος απασχολούμενος στο ανέλπιστο έργο της προστασίας των στοιχειωδών δικαιωμάτων, μέσα σε ένα νομικό σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να εξασφαλίσει την αποτυχία, και στην προσωπική του εμπειρία ως Samid (1), «ο σταθερός», που βλέπει το σπίτι του να μετατρέπεται σε φυλακή από τον βάναυσο κατακτητή και δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αλλά κατά κάποιο τρόπο να «αντέξει».
Από τότε που ο Shehadeh τα έγραψε αυτά, η κατάσταση έχει γίνει πολύ χειρότερη. Οι συμφωνίες του Όσλο, που γιορτάστηκαν με λαμπρότητα το 1993, προσδιόριζαν ότι η Γάζα και η Δυτική Όχθη είναι μια ενιαία εδαφική οντότητα. Εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είχαν ήδη ξεκινήσει το πρόγραμμά τους να χωρίσουν εντελώς την μια περιοχή από την άλλη, έτσι ώστε να μπλοκάρουν μια διπλωματική διευθέτηση και να τιμωρήσουν τους «Araboushim» και στις δύο περιοχές.
Η τιμωρία των κατοίκων της Γάζας έγινε ακόμα μεγαλύτερη τον Ιανουάριο του 2006, όταν διέπραξαν ένα μεγάλο έγκλημα: ψήφισαν τον «λάθος δρόμο», στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στον αραβικό κόσμο, εκλέγοντας την Χαμάς. Επιδεικνύοντας την παθιασμένη «λαχτάρα τους για δημοκρατία», οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που υποστηρίχτηκαν και από την άτολμη Ευρωπαϊκή Ένωση, επέβαλαν σκληρή πολιορκία στη Γάζα, μαζί με εντατικές στρατιωτικές επιθέσεις. Οι ΗΠΑ, επίσης, ξεκίνησαν αμέσως την τυποποιημένη διαδικασία λειτουργίας που ασκείται όταν κάποιος ανυπάκουος πληθυσμός επιλέγει την λάθος κυβέρνηση: προετοίμασε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα για να αποκαταστήσει την τάξη.
Οι κάτοικοι της Γάζας διέπραξαν ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα, ένα χρόνο αργότερα, μπλοκάροντας την απόπειρα πραξικοπήματος και οδηγώντας σε απότομη κλιμάκωση την πολιορκία και τις στρατιωτικές επιθέσεις. Οι διαπραγματεύσεις αυτές κατέληξαν τον χειμώνα 2008-9, στην Επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», μια από τα πιο δειλές και βίαιες επιδείξεις στρατιωτικής δύναμης στην πρόσφατη μνήμη, όπου ένας ανυπεράσπιστος άμαχος πληθυσμός παγιδεύτηκε χωρίς να μπορεί με κανένα τρόπο να ξεφύγει και υποβλήθηκε σε ανηλεή επίθεση από ένα από τα πλέον προηγμένα στρατιωτικά συστήματα του κόσμου, βασισμένο σε συστήματα όπλων των ΗΠΑ και προστατευμένο από τη διπλωματία των ΗΠΑ. Μια αξέχαστη μαρτυρία της σφαγής –της «παιδοκτονίας» όπως είπαν- έδωσαν δύο θαρραλέοι Νορβηγοί γιατροί που εργάζονταν στο κύριο νοσοκομείο της Γάζας κατά τη διάρκεια της ανελέητης επίθεσης, ο Mads Gilbert και ο Erik Fosse, στο αξιόλογο βιβλίο τους «Eyes in Gaza».
Ο νεοεκλεγέντας τότε, πρόεδρος Ομπάμα, δεν ήταν σε θέση να πει ούτε μια λέξη για την επίθεση στη Γάζα, επαναλάμβανε μόνο, ξανά και ξανά, την ειλικρινή συμπάθεια του για τα ισραηλινά παιδιά που είχαν υποστεί την επίθεση στην ισραηλινή πόλη Σντερότ. Η προσεκτικά σχεδιασμένη επίθεσή του τέλειωσε λίγο πριν την ορκωμοσία, έτσι ώστε να μπορεί στη συνέχεια να πει ότι τώρα είναι η ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, όχι πίσω, στο σταθερό καταφύγιο των εγκληματιών.
Φυσικά, υπήρξαν προσχήματα – πάντα υπάρχουν. Το συνηθισμένο, που εμφανίζεται πάντα όταν χρειάζεται, είναι η «ασφάλεια»: σε αυτή την περίπτωση, οι αυτοσχέδιες ρουκέτες από τη Γάζα. Όπως συμβαίνει συνήθως, το πρόσχημα δεν είχε καμία αξιοπιστία. Το 2008 έγινε εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς. Η ισραηλινή κυβέρνηση αναγνώρισε επίσημα ότι η Χαμάς την τήρησε πλήρως. Ούτε μια ρουκέτα της Χαμάς δεν εξαπολύθηκε μέχρι που το Ισραήλ έσπασε την εκεχειρία υπό την κάλυψη των εκλογών των ΗΠΑ, στις 4 Νοεμβρίου 2008, εισβάλοντας στη Γάζα για γελοίους λόγους και σκοτώνοντας 6 μέλη της Χαμάς. Η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ενημερωθεί από υψηλότερα στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών της ότι η εκεχειρία θα μπορούσε να ανανεωθεί με την χαλάρωση του εγκληματικού αποκλεισμού και σταματώντας τις στρατιωτικές επιθέσεις. Αλλά η κυβέρνηση του Εχούντ Ολμέρτ, επέλεξε να απορρίψει αυτές τις επιλογές, προτιμώντας να καταφύγει στο τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα της βίας: «Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι». Τα βασικά γεγονότα αξιολογούνται για άλλη μια φορά από τον εξωτερικό πολιτικό αναλυτή Jerome Slater, στο τρέχον τεύχος του περιοδικού «Διεθνής Ασφάλεια» του Harvard-MIT.
Το σχέδιο της επιχείρησης «Συμπαγές Μολύβι» αναλύθηκε προσεκτικά από τον, πολύ ενημερωμένο και διεθνώς σεβαστό, υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη Γάζα, Raji Sourani. Ο Sourani επισημαίνει ότι ο βομβαρδισμός επικεντρώθηκε στα βόρεια, με στόχο ανυπεράσπιστους πολίτες στις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, χωρίς πιθανό στρατιωτικό πρόσχημα. Ο στόχος, υποθέτει, ήταν να οδηγηθεί ο φοβισμένος πληθυσμός προς τα νότια, κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα. Οι Samedin (1) όμως παρέμειναν εκεί, παρά τη χιονοστιβάδα της τρομοκρατίας των ΗΠΑ-Ισραήλ.
Ένας περαιτέρω στόχος θα ήταν να τους διώξει εντελώς. Κατά τις πρώτες ημέρες του σιωνιστικού εποικισμού υποστηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό ότι οι Άραβες δεν έχουν πραγματικό λόγο να είναι στην Παλαιστίνη. Μπορούν να είναι εξίσου ευτυχισμένοι κάπου αλλού, και θα πρέπει – ευγενικά – να «μεταφερθούν», πρότειναν οι ειρηνιστές. Αυτό σίγουρα προκάλεσε ανησυχία στην Αίγυπτο, και ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο η Αίγυπτος δεν ανοίγει τα σύνορα ελεύθερα στους πολίτες ή ακόμα και στα απελπιστικά αναγκαία υλικά.
Ο Sourani και άλλοι γνώστες παρατηρούν ότι η πειθαρχία των samidin κρύβει μια πυριτιδαποθήκη, η οποία θα μπορούσε να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή, απροσδόκητα, όπως η πρώτη Ιντιφάντα που ξέσπασε στη Γάζα το 1989, μετά από χρόνια άθλιας καταστολής στα οποία δεν υπήρχε καμιά ειδοποίηση ή ανησυχία,
Απλά να αναφέρω μία από τις αμέτρητες περιπτώσεις, λίγο πριν το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα. Μια νεαρή Παλαιστίνια, η Intissar al-Atar, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στην αυλή ενός σχολείου από κάτοικο ενός κοντινού εβραϊκού εποικισμού. Ήταν ένας από τους αρκετούς χιλιάδες έποικους που είχαν φέρει οι Ισραηλινοί στη Γάζα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, προστατευόμενοι από μια τεράστια στρατιωτική παρουσία του στρατού. Οι έποικοι είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της γης και του σπάνιου νερού της Λωρίδας της Γάζας και ζούσαν «πλουσιοπάροχα σε είκοσι δύο οικισμούς στη μέση των 1,4 εκατομμυρίων εξαθλιωμένων Παλαιστινίων», όπως περιγράφεται το έγκλημα από τον ισραηλινό λόγιο Avi Raz. Ο δολοφόνος της μαθήτριας, Shimon Yifrah, συνελήφθη, αλλά γρήγορα απελευθερώθηκε με εγγύηση όταν το Δικαστήριο έκρινε ότι «το αδίκημα δεν είναι αρκετά σοβαρό» ώστε να δικαιολογεί την απέλαση. Ο δικαστής σχολίασε ότι ο Yifrah είχε σκοπό απλώς να σοκάρει το κορίτσι πυροβολώντας με το όπλο του προς το μέρος της, στην σχολική αυλή, και όχι να τη σκοτώσει, επομένως « δεν πρόκειται για την περίπτωση ενός εγκληματία ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί και να δεχτεί ένα μάθημα με την φυλάκισή του..». Στον Yifrah δόθηκε μια ποινή 7 μηνών με αναστολή, ενώ οι έποικοι στην αίθουσα του δικαστηρίου ξέσπασαν στο τραγούδι και το χορό. Και η συνήθης σιωπή βασίλευε, άλλωστε, αυτή είναι η ρουτίνα.
Και έτσι είναι. Όπως ο Yifrah αφέθηκε ελεύθερος, έτσι ακριβώς και ο ισραηλινός Τύπος ανέφερε ότι μια περίπολος του στρατού πυροβόλησε στην αυλή ενός σχολείου για αγόρια, ηλικίας 6 έως 12 ετών, σε έναν καταυλισμό προσφύγων της Δυτικής Όχθης, τραυματίζοντας πέντε παιδιά, με τον ισχυρισμό ότι ήθελε μόνο «να τα σοκάρει». Δεν αποδόθηκαν ποινές, και το γεγονός -για άλλη μια φορά- δεν προσέλκυσε καμία απολύτως προσοχή. Ήταν απλώς άλλο ένα επεισόδιο στο πρόγραμμα του «αναλφαβητισμού ως τιμωρία», όπως ανέφερε ο ισραηλινός Τύπος, μαζί με το κλείσιμο των σχολείων, τη χρήση δακρυγόνων, τις επιθέσεις στους μαθητές με τους υποκόπανους των όπλων, την φραγή στην ιατρική βοήθεια για τα θύματα. Και εκτός από τα σχολεία, να βασιλεύει και η χειρότερη βία, που γίνεται ακόμα πιο άγρια κατά τη διάρκεια της Ιντιφάντα, κάτω από τις διαταγές του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Γιτζάκ Ράμπιν, ενός άλλου αγαπητού ειρηνιστή.
Η αρχική μου εντύπωση από τη Γάζα ήταν η έκπληξη, όχι μόνο για την ικανότητα των κατοίκων να επιβιώνουν αλλά και για τη ζωντάνια και τη ζωτικότητα των νέων, ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο, όπου πέρασα μεγάλο μέρος του χρόνου μου σε ένα διεθνές συνέδριο. Αλλά και εκεί μπορεί κανείς να ανιχνεύσει σημάδια που δείχνουν ότι η πίεση είναι πάρα πολύ σκληρή για να την αντέξει κανείς. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι μεταξύ των νεαρών ανδρών σιγοβράζει η απογοήτευση και η συνειδητοποίηση ότι κάτω από την κατοχή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, δεν υπάρχει μέλλον γι’ αυτούς. Υπάρχει μόνο τόσος χώρος όσο στα φυλακισμένα ζώα για να αντέξουν, και κάποια στιγμή μπορεί να γίνει μια έκρηξη, που λαμβάνοντας άσχημες μορφές , θα προσφέρει την ευκαιρία στο Ισραήλ και στους Δυτικούς απολογητές να καταδικάσουν αυτοδίκαια τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω πολιτισμικά, όπως διορατικά εξήγησε ο Mitt Romney.
Η Γάζα έχει την όψη μιας τυπικά τριτοκοσμικής κοινωνίας, με τσέπες πλούτου που περιβάλλονται από ειδεχθή φτώχεια. Δεν είναι, ωστόσο, «υπανάπτυκτη». Μάλλον είναι «εκτός-ανάπτυξης», και πολύ συστηματικά μάλιστα, για να δανειστώ τον όρο της Sara Roy, της βασικής ειδικής ακαδημαϊκού στη Γάζα. Η Λωρίδα της Γάζας θα μπορούσε να είναι μια ευημερούσα περιοχή της Μεσογείου, με πλούσια γεωργία και μια ανθηρή βιομηχανία αλιείας, θαυμάσιες παραλίες και, όπως ανακαλύφθηκε πριν από μια δεκαετία, με καλές προοπτικές για εκτεταμένες παροχές φυσικού αερίου εντός των χωρικών υδάτων του.
Από σύμπτωση ή όχι, τότε ήταν που το Ισραήλ άρχισε να εντείνει το ναυτικό αποκλεισμό του, οδηγώντας τα καΐκια προς την ακτή, πριν από τα 3 μίλια ή λιγότερο.
Οι ευνοϊκές προοπτικές ματαιώθηκαν το 1948, όταν η Λωρίδα έπρεπε να απορροφήσει ένα κύμα Παλαιστινίων προσφύγων που κατέφυγαν στην τρομοκρατία ή εκδιώχθηκαν βίαια μετά την ίδρυση του Ισραήλ, και που σε ορισμένες περιπτώσεις, εκδιώχθηκαν για μήνες μετά την επίσημη κατάπαυση του πυρός.
Στην πραγματικότητα, είχαν εκδιωχθεί ακόμη και τέσσερα χρόνια αργότερα, όπως αναφέρεται στη Ha’aretz (25.12.2008), σε μια στοχαστική μελέτη του Beni Tziper για την ιστορία του Ισραηλινού Ασκελόν την εποχή των Χαναναίων. Το 1953, αναφέρει ο ίδιος, υπήρχε ένας «ψυχρός υπολογισμός ότι ήταν απαραίτητο να καθαριστεί η περιοχή από τους Άραβες». Το αρχικό όνομα, Majdal, είχε ήδη «εξιουδαϊστεί» σε Ασκελόν – συνηθισμένη πρακτική.
Αυτό έγινε το 1953, όταν δεν υπήρχε ίχνος στρατιωτικής αναγκαιότητας. Ο ίδιος ο Tziper που έχει γεννηθεί το 1953, περπατώντας μια μέρα στα ερείπια του παλιού αραβικού τομέα, τόνισε ότι «είναι πραγματικά δύσκολο για μένα, είναι πραγματικά δύσκολο, να συνειδητοποιώ ότι, ενώ οι γονείς μου γιόρταζαν τη γέννηση μου, άλλοι άνθρωποι είχαν φορτωθεί σε φορτηγά και είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους.»
Οι κατακτήσεις του Ισραήλ, το 1967, και τα επακόλουθά τους, προκάλεσαν επιπλέον καταστροφές. Στη συνέχεια ήρθαν τα τρομερά εγκλήματα που έχουν ήδη αναφερθεί, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα.
Τα σημάδια στη Γάζα είναι εύκολο να τα δει κανείς, ακόμα και σε μια σύντομη επίσκεψη. Καθισμένος σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην ακτή, μπορεί κανείς να ακούσει τους πυροβολισμούς των ισραηλινών πολεμικών πλοίων, που οδηγούν τους ψαράδες έξω από τα χωρικά ύδατα της Γάζας και προς την ακτή, έτσι ώστε να είναι υποχρεωμένοι να αλιεύουν στα ύδατα που εμφανίζουν βαριά ρύπανση λόγω της άρνησης των ΗΠΑ-Ισραήλ να επιτρέψουν την ανοικοδόμηση των συστημάτων αποχέτευσης και ενέργειας που έχουν καταστραφεί.
Στις συμφωνίες του Όσλο υπήρχαν σχέδια για δύο μονάδες αφαλάτωσης που αποτελούν αναγκαιότητα σε αυτή την άνυδρη περιοχή. Μια προηγμένη εγκατάσταση χτίστηκε: στο Ισραήλ. Η δεύτερη είναι στο Χαν Γιούνις, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Ο μηχανικός , που είναι υπεύθυνος για να αποκτήσει πόσιμο νερό ο πληθυσμός, εξήγησε ότι το εργοστάσιο αυτό είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το θαλασσινό νερό, αλλά πρέπει να στηρίζεται σε υπόγειο νερό, μια φθηνότερη διαδικασία, η οποία υποβαθμίζει περαιτέρω τον πενιχρό υδροφόρο ορίζοντα, επιφυλάσσοντας σοβαρά προβλήματα για το μέλλον. Ακόμη και με αυτή τη μονάδα, το νερό είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Το Πρακτορείο Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA), το οποίο ενδιαφέρεται για τους πρόσφυγες (αλλά όχι για τους υπόλοιπους κάτοικους της Γάζας), κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση η οποία προειδοποιεί ότι η ζημία στον υδροφόρο ορίζοντα μπορεί σύντομα να γίνει «μη αναστρέψιμη», και ότι χωρίς άμεσες διορθωτικές ενέργειες μπορεί να Γάζα να «μην είναι βιώσιμη» μέχρι το 2020.(2)
Το Ισραήλ επιτρέπει την εισαγωγή τσιμέντου για τα έργα του UNRWA , αλλά όχι για τους κατοίκους της Γάζας που έχει τεράστια ανάγκη για ανοικοδόμηση. Ο περιορισμένος βαρύς εξοπλισμός βρίσκεται ως επί το πλείστον σε αδράνεια, καθώς το Ισραήλ δεν επιτρέπει τα υλικά για επισκευές. Όλα αυτά είναι μέρος του γενικού προγράμματος που περιγράφηκαν από τον ισραηλινό αξιωματούχο Dov Weisglass, σύμβουλο του πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ, όταν οι Παλαιστίνιοι δεν ακολούθησαν τις διαταγές στις εκλογές του 2006: «Η ιδέα», είπε, «είναι να βάλουμε τους Παλαιστίνιους σε δίαιτα, αλλά να μην τους κάνουμε να πεθαίνουν από την πείνα».
Σίγουρα αυτό δεν θα φαινόταν σωστό.
Και το σχέδιο ακολουθείται αυστηρά. Η Sara Roy παρέχει εκτενή στοιχεία στις επιστημονικές μελέτες της. Πρόσφατα, μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών, η ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Gisha, κατόρθωσε να εξασφαλίσει μια δικαστική απόφαση που αναγκάζει την κυβέρνηση να εμφανίσει τα αρχεία της με τα λεπτομερή σχέδια για τη διατροφή και τον τρόπο που εκτελούνται. Ο δημοσιογράφος – με βάση το Ισραήλ- Jonathan Cook , συνοψίζει: «Οι αξιωματούχοι υγείας παρείχαν υπολογισμούς του ελάχιστου αριθμού των θερμίδων που απαιτούνται για να αποφύγουν, οι 1,5 εκατομμύριο κάτοικοι της Γάζας, τον υποσιτισμό . Τα στοιχεία αυτά στη συνέχεια μετατρέπονται σε φορτία τροφίμων που το Ισραήλ θα επιτρέπει την κάθε μέρα … Κατά μέσο όρο μόνο 67 φορτηγά – πολύ λιγότερο από το μισό των ελάχιστων απαιτήσεων – μπαίνει στη Γάζα καθημερινά. Αυτό, σε σύγκριση με περισσότερα από 400 φορτηγά πριν αρχίσει ο αποκλεισμός. Και ακόμα και αυτή η εκτίμηση είναι υπερβολικά γενναιόδωρη, αναφέρουν αξιωματούχοι του ΟΗΕ.
Το αποτέλεσμα της επιβολής αυτής της διατροφής, όπως σημειώνει ο λόγιος της Μέσης Ανατολής, Juan Cole, είναι ότι «περίπου δέκα τοις εκατό των παιδιών κάτω των 5 ετών στη Γάζα είχαν περιορισμένη ανάπτυξη εξ αιτίας του υποσιτισμού … Επιπλέον, η αναιμία είναι ευρέως διαδεδομένη, και επηρεάζει πάνω από τα δύο τρίτα των βρεφών, 58.6 τοις εκατό των μαθητών, και πάνω από το ένα τρίτο των εγκύων μητέρων». Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θέλουν να εξασφαλίσουν ότι τίποτε περισσότερο δεν είναι δυνατό να συμβεί εκτός από απλή επιβίωση.
«Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου», παρατηρεί ο Raji Sourani, «είναι ότι η κατοχή και ο απόλυτος αποκλεισμός είναι μια συνεχής επίθεση κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των ανθρώπων στη Γάζα και κυρίως όλων των Παλαιστινίων γενικά. Είναι συστηματική υποβάθμιση, ταπείνωση, απομόνωση και κατακερματισμός του παλαιστινιακού λαού». Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται και από πολλές άλλες πηγές. Σε ένα από τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά του κόσμου, το Lancet, ένας γιατρός από το Στάνφορντ, περιγράφει τον αποτροπιασμό του για το τι είδε, και περιγράφει τη Γάζα ως «κάτι σαν εργαστήριο για την παρατήρηση της απουσίας της αξιοπρέπειας», μια κατάσταση που έχει «καταστροφικές» συνέπειες για τη σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία. «Η συνεχής επιτήρηση από τον ουρανό, η συλλογική τιμωρία μέσω του αποκλεισμού και της απομόνωσης, η εισβολή σε σπίτια και επικοινωνίες, καθώς και οι περιορισμοί για εκείνους που προσπαθούν να ταξιδέψουν, ή να παντρευτούν, ή να εργαστούν, καθιστούν δύσκολο να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή ζωή στη Γάζα». Οι «Araboushim» πρέπει να μαθαίνουν να μην σηκώνουν τα κεφάλια τους.
Υπήρχαν ελπίδες ότι η νέα κυβέρνηση Morsi στην Αίγυπτο, λιγότερο δέσμια στο Ισραήλ από την υποστηριζόμενη από τη Δύση δικτατορία Μουμπάρακ, θα μπορούσε να ανοίξει το πέρασμα της Ρόφα-την μόνη πρόσβαση προς τα έξω, για τους παγιδευμένους κάτοικους της Γάζας, που δεν υπόκειται σε άμεσο ισραηλινό έλεγχο. Κάποια στιγμή είχε ανοίξει το πέρασμα αλλά όχι για πολύ. Η δημοσιογράφος Laila El-Haddad γράφει ότι η επαναλειτουργία του περάσματος υπό Morsi, «είναι απλά μια επιστροφή στο status quo των προηγούμενων χρόνων: μόνο οι Παλαιστίνιοι που διαθέτουν ένα, εγκεκριμένο από το Ισραήλ, δελτίο ταυτότητας μπορούν να χρησιμοποιήσουν την διέλευση της Ράφα», μαζί με έναν μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας el-Haddad, όπου μόνο ο ένας σύζυγος έχει κάρτα.
Επιπλέον, συνεχίζει, «το πέρασμα δεν οδηγεί στη Δυτική Όχθη, ούτε επιτρέπει την είσοδο εμπορευμάτων, τα οποία περιορίζονται στις ελεγχόμενες από το Ισραήλ διασταυρώσεις και υπόκεινται σε απαγορεύσεις σχετικά με τα υλικά κατασκευής και τις εξαγωγές». Η περιορισμένη διέλευση από την Ράφα δεν αλλάζει το γεγονός ότι «η Γάζα παραμένει υπό στενή θαλάσσια και εναέρια πολιορκία, και συνεχίζει να είναι αποκλεισμένη στις πολιτιστικές, οικονομικές, ακαδημαϊκές δραστηριότητες των Παλαιστινίων στο υπόλοιπο των [κατεχομένων] εδαφών, κατά παράβαση των υποχρεώσεων των ΗΠΑ-Ισραήλ, σύμφωνα με τις συμφωνίες του Όσλο».
Τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά προφανή. Στο νοσοκομείο Χαν Γιούνις, ο διευθυντής, ο οποίος είναι επίσης επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας, περιγράφει με οργή και πάθος πως λείπουν φάρμακα για την ανακούφιση των ασθενών που υποφέρουν καθώς και απλός χειρουργικός εξοπλισμός, με αποτέλεσμα να μένουν οι γιατροί αβοήθητοι οι ασθενείς να αγωνιούν. Προσωπικές ιστορίες προσθέτουν μια αίσθηση ζωντάνιας στη γενική αποστροφή που αισθάνεται κανείς στη χυδαιότητα της σκληρής κατοχής. Ένα παράδειγμα είναι η μαρτυρία μιας νεαρής γυναίκας που απεγνωσμένη είπε ότι ο πατέρας της – ο οποίος θα ήταν υπερήφανος επειδή ήταν η πρώτη γυναίκα στον καταυλισμό προσφύγων που πήρε ένα προηγμένο πτυχίο – είχε «φύγει» μετά από 6 μηνών μάχη με τον καρκίνο, στην ηλικία των 60 ετών. Η ισραηλινή κατοχή δεν του έδωσε άδεια να πάει σε νοσοκομείο του Ισραήλ για θεραπεία. «Έπρεπε να αναστείλω τη μελέτη μου, την εργασία και τη ζωή μου για να είμαι δίπλα του. Ήμασταν όλοι, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού μου που είναι γιατρός και της αδελφή μου που είναι φαρμακοποιός, αδύναμοι και απελπισμένοι, παρακολουθώντας τον πόνο του. Πέθανε κατά τη διάρκεια του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζας το καλοκαίρι του 2006, όταν η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας ήταν πολύ περιορισμένη. Νομίζω ότι το να αισθάνεται κανείς αδύναμος και απελπισμένος είναι ο πιο δολοφονική αίσθηση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Σκοτώνει το πνεύμα και ραγίζει την καρδιά. Μπορείς να πολεμήσεις την κατοχή , αλλά δεν μπορείς να καταπολεμήσεις την αίσθηση του ότι είσαι αδύναμος. Δεν μπορείς να διαλύσεις αυτό το συναίσθημα. »
Αηδία από την χυδαιότητα, σε συνδυασμό με ενοχή: είναι στο χέρι μας να δώσουμε ένα τέλος στον πόνο και να αφήσουμε τους Παλαιστίνιους να απολαύσουν μια ζωή με ειρήνη και αξιοπρέπεια, όπως τους αξίζει.
(O Νόαμ Τσόμσκι επισκέφθηκε τη Λωρίδα της Γάζας στις 25 με 30 Οκτ 2012.)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ της μεταφράστριας για την κατανόηση του κειμένου:
(1) Samid (ενικός), Samidin (πληθυντικός): Αναφέρεται στους Παλαιστίνιους που υποστηρίζουν την πολιτική κινηματική ιδεολογία της αντίστασης (Sumud). Eίναι αυτός που παραμένει ακλόνητος, σταθερός.
(2) Αβίωτη η ζωή στη Γάζα ως το 2020
(3) 2.279 θερμίδες ανά άτομο. Πώς το Ισραήλ φρόντισε να μην λιμοκτονήσουν στη Γάζα.
chomsky.info
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου