Η ομάδα

 Tης Αννίτας  Λουδάρου   Θυμόσαστε εκείνο το '' φάτε σκ... κερνάει το κράτος ; ''. Και που δεν το είχαμε δει, σε τοίχους και τοιχαλάκια και σε διάφορα αναχώματα σκέψης. Δείχνει το σύνθημα να επανέρχεται . Ουδείς αρμοδιότερος να το γράψει και να το πει σήμερα ,  όσο ο  έφηβος  και ο νεολαίος . Αφού αυτός όπως δείχνουν τα πράγματα έχει ν΄αντιμετωπίσει σε βάθος χρόνου , το πιο βάρβαρο των βαρβάρων , την αίσθηση δηλαδή....
πως πολύ πιθανόν να ζήσει χειρότερα από τους γονείς του. Σαν ν΄ ανοίγει ένα χτισμένο παράθυρο.
     Στο σύνθημα , το πιο δύσκολο απ' όλα δείχνει να είναι η λέξη που λείπει. Αυτός ο αόριστος πληθυντικός, μιας ομάδας που προς το παρόν ούτε υφίσταται αλλά ούτε το πλαίσιο καν για να κινηθεί δείχνει να έχει αναπτυχθεί. Ομάδα δεν είμαστε και αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε. Αν θέλουμε κάποτε να γίνουμε.
 Ομάδα σημαίνει υποστήριξη.
 Ομάδα σημαίνει  αποδοχή.
 Ομάδα σημαίνει  ελπίδα.
 Ομάδα σημαίνει γνώση.
 Ομάδα όμως δεν γινόμαστε για να φάμε μαζί, ό,τι ο καθένας δεν θέλει να φάει μόνος του. Ομάδα γινόμαστε γιατί προσδοκούμε μια επόμενη , καλύτερη μέρα . Μια ομάδα ριζώνει με την κοινή ελπίδα .  Η πίστη ότι κάτι μπορεί ν΄αλλάξει, γίνεται δύναμη και ορμή.  Η ελπίδα  δεν μπορεί να είναι ποτέ δανεική και έτσι δεν θα την ζητήσει ποτέ κανείς πίσω. Πηγάζει και κυλά από μέσα μας , εμπνέει και εμπνέεται. Δεν μπορείς όμως  να περιμένεις να ελπίσεις , όταν η επόμενη στιγμή μιας νέας προοπτικής μέχρι και τώρα ακόμα , δείχνει σαν κοροιδία. Και όταν οι επιβάλλοντες τα μέτρα , στέκονται εξ αποστάσεως , ψυχρά απέναντι σου , αντί να είναι μαζί σου και να συμπάσχουν ,αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους , σπάζοντας τα δεσμά της διαπλοκής.
     Χύθηκαν και χύνονται τόνοι μελάνι, γέμισαν εκατομμύρια κόλλες χαρτί με την υπερενοχοποίηση μας. Οι φοροδιαφυγάδες, οι τεμπέληδες, οι καλοπερασάκηδες, αυτοί που τώρα καταφέρνουν και δαιμονοποιούν την αλλαγή και περιμένουν τα πάντα από το κράτος.
Έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγμτα από δικούς μας , ολόδικους μας αναλύτές ακόμα και  σε ξένα τηλεοπτικά κανάλια . Την ίδια ώρα που σιωπούσαν και όχι φυσικά επειδή αγνοούσαν , για το τι σημαίνει να είσαι άνεργος ή απολυμένος. Πως βιώνεται αυτή η σύγχρονη πραγματικότητα από εμας τους ίδιους , από την υπόλοιπη οικογένεια , τα παιδιά.
     Αυτό λοιπόν δεν είναι ομάδα . Ούτε την ομάδα μπορούμε να την επικαλούμαστε μονάχα όταν την έχουμα ανάγκη και μετά να την ξεχνάμε. Η ομάδα είναι το σύνολο των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων μας. Η ομάδα έχει κανόνες και αυτοκαθορίζεται .Έχει συγκεκριμένο ξεκάθαρο στόχο. Η ομάδα δεν κρατιέται από το άγονο '' κάνε αυτό τώρα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα'' .
     Ομάδα είναι να δώσεις το χέρι σ΄αυτόν που μέχρι χθες κοινωνικοποιήθηκε στον ωχαδερφισμό , στον μικρομεσαίο που προσπαθούσε να την βγάλει καθαρή γλυτώνοντας ό,τι μπορούσε απο την εφορία , τον λουφαδόρο του δημοσίου, τον αραχτό , έτσι που να τον τραβήξεις εσύ ο ένας διαφορετικός, να μπει στην ομάδα.  .Όχι απο φιλεσπλαχνία , ούτε από ανιδιοτέλεια, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος, και ο άνθρωπος μόνος του είναι μισός και ελλιπής. Εκεί μέσα στην ομάδα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πια, θα νιώσει τον εαυτό του ικανό και για καλύτερα πράγματα. Γιατί ας μην γελιόμαστε συλλογικότητα και αυτοπεποίθηση πάνε παρέα.
     Σε ποιό περιβάλλον θα μπορούσαμε να αισθανθούμε σαν ομάδα σήμερα ; Σ΄ αυτό που διστάζεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου , με αξίες , γιατί τρομάζεις πως θα αποτύχουν στην ζωή τους ; Σ΄αυτό της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί;  Σ΄αυτό που θυσιάζεται η κάθε σκέψη και η κάθε δημιουργικότητα στο βωμό της διεκπεραίωσης της κάθε μέρας;  '' Πως να αποδείξεις ένα νόημα και μια τάξη , εκεί που δεν βλέπεις κανένα; '' γράφει ο Ευγένιος Ιονέσκο στις  '' Καρέκλες '' του .
     Είναι βάρβαρο η λέξη αξιοπρέπεια να μοιάζει πολυτέλεια. Μέχρι λοιπόν να απαιτήσουμε να  πάψουν να μας ενοχοποιούν όλους , ας ευχηθούμε ο ένας στον άλλον κουράγιο. Άλλωστε αυτό το κουράγιο μάζευε πέντε φάρμακα απο δω , δέκα βιβλία απο κει, τόσες ώρες εθελοντική εργασία παρα πέρα. Δίπλα μας ζουν άνθρωποι περήφανοι που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Γι΄αυτή την δύσκολη ώρα που περνάμε φταίνε κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να είναι περήφανοι με τίποτα. Αυτό όμως είναι διαφορετικό. Τριγύρω μας υπάρχουν τόσοι και τόσοι απλοί άνθρωποι του μεροκάματου και μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες και στερήσεις , που με τεράστια αποθέματα ψυχής και αξιοπρέπειας αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα της ζωής τους , χωρίς μεσα τους να φωλιάζουν μίσος.
     Μπορεί πολλά ν΄αγοράζονται και κάπως έτσι να αποδυναμώνονται και να αφοπλίζονται. Δεν εξαγοράζονται όμως όλοι οι άνθρωποι, ούτε οι ψυχές, ούτε οι πεποιθήσεις. Μπορεί η βομβαρδισμοί να έχουν δώσει την θεση τους,  στους  χρηματοοικονομικούς δείκτες και τα βαμπίρ να είναι οι κερδοσκόποι. Αυτοί που αντιστέκονται όμως με την δημιουργικότητα και τα όνειρα τους , στην βαρβαρότητα είναι κομμάτι μας.   Πολλοί  αγωνιστές της καθημερινότητας είναι δίπλα μας, είναι μέλη της ομάδας μας. Μια ματιά σε αυτούς , είναι χίλιες αναμετρήσεις με την πληγωμένη μας αυτοεκτίμηση. Τελικά ομάδα σημαίνει να ξαναβρείς το χαμένο σου  σπίτι. Και εκεί πλέον ν΄ανήκεις.


 Ζωγραφική Τάσος Παυλόπουλος


Αφιέρωμένο στον έφηβο φίλο μου Δημήτρη Σ , που μου θύμισε το ΄΄Φάτε σκ ...κερνάει ο κράτος'' και μαζί μ΄αυτό τους κύκλους που κάνει η ζωή.