ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ

 Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ         Βλέπεις τις απαιτήσεις της τρόικας και σε πιάνει πυρετός. Ακούς τα δισεκατομμύρια που θα πετάξουν από τις τσέπες των αθώων προς τα χρηματοκιβώτια των ενόχων και σε πιάνει τρόμος. Ρίχνεις μια ματιά στα προαπαιτούμενα –ωραία λέξη κι αυτή, ναρκωτική- και σε πιάνει απελπισία. Διαβάζεις για τη στάση της κυβέρνησης –«παλεύουμε κι ό,τι πετύχουμε, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές»- και σε πιάνει ο διάολος από το λαιμό. Και σαν να μη φτάνουν όλες αυτές οι ηρωικές και πένθιμες

διαρροές, σου έρχονται στα μούτρα και οι χλαπάτσες για τη μάχη του Βρούτση με την τρόικα, τη μονομαχία του Στουρνάρα με τον Τόμσεν, και την καρδιά του Σαμαρά που ματώνει για σένα....
Έτσι που να ξεπέφτεις σε απαράδεκτο επίπεδο και να αναρωτιέσαι: Βρε, μας θεωρούν τόσο μαλάκες;

Ναι. Επί του τελευταίου δεν δικαιούμαστε πλέον να έχουμε καμιά αμφιβολία. Πάει πακέτο με το πακέτο. Προς εμπέδωση, σκεφτείτε: Τι μας θεωρούν όταν διαβεβαιώνουν ότι τα επερχόμενα μέτρα είναι τα τελευταία; Τι μας θεωρούν όταν μας δίνουν εγγυήσεις ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Τι μας θεωρούν όταν μας πληροφορούν ότι αυτό που μας έρχεται δεν είναι εισιτήριο για την κόλαση, αλλά εισιτήριο για τον παράδεισο που θα γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνολική λύση στις υπερχρεωμένες χώρες; Τι μας θεωρούν όταν μας χαϊδεύουν τ’ αφτιά –ενώ το χέρι τους είναι ήδη στην τσέπη μας- ότι θα μας σώσει η επερχόμενη πολιτική λύση, ότι η Μέρκελ συμπάθησε το σαμάρι και θα πάψει να δέρνει το γαϊδούρι, ότι η ανάπτυξη είναι επί θύραις κι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη σωτηρία, εκτός από το δρόμο της καταστροφής;

Ως εκ τούτου, πάρτε το απόφαση. Στο εθνικό μας Κολοσσαίο εμείς είμαστε γι’ αυτούς θεατές και θύματα, που αγωνιούν, διαμαρτύρονται φωνάζουν, αλλά πάντα στις κερκίδες. Μεταξύ δύο δραματικών φάσεων με λέοντες και μονομάχους καταπίνουμε μαζικά από τηλεοράσεως ειδικά σκευάσματα, όπως μαστίγια Δένδια, καρότα Κουβέλη, ληγμένα Βενιζέλου, Viagra Σαμαρά. Για να αποδεχτούμε τη συναλλαγή -τα θεάματά τους έναντι του άρτου μας. Κι όσο δεν μπουκάρουμε μέσα, τόσο θρασύτερα δείχνουν με μέτρα και λόγια , ότι μας θεωρούν μαλάκες. Άδικο έχουν, μη διαμαρτύρεστε. Δεν είμαστε. Αλλά δεν είναι καιρός να το αποδείξουμε;                     

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012.

manier