Δεν θέλω , άλλο να ζω σε μια χώρα που ο εκπαιδευτικός σχεδιασμός , αρχίζει και τελειώνει στη εκάστοτε ιδέα για τις πανελλήνιες. Δεν θέλω άλλο πανεπιστήμια , χωρίς έρευνα, τεχνολογία και σχολιά χωρίς βιβλία και βιβλιοθήκες.
Δεν θέλω να δω άλλη απόγνωση στα μάτια των αρρώστων από την έλλειψη φαρμάκων. Δεν θέλω ...
να ζω ανάμεσα σε ε γιατρούς που απομακρύνθηκαν από τον τίτλο, καλός θεραπευτής και σωστός άνθρωπος.
Δεν θέλω να ζω άλλο σε μια κοινωνία που ο δάσκαλος δεν έχει κύρος.Δεν θέλω να ξαναδώ τον γεωργό και τον κτηνοτρόφο εξαρτημένο από τις επιδοτήσεις και τις δημαγωγίες.
Δεν θέλω να ανήκω ξανά σε μια κοινωνία , που δεν ξέρει τι της γίνεται. Δεν θέλω να μην αποδίδεται δικαιοσύνη.
Δεν θέλω άλλο ο πόλεμος της ανεργίας , να ξεσπά πάνω μου. Δεν θέλω να στέκω αμέτοχη στην αναδιανομή του πλούτου επί το δικαιότερον.
Δεν θέλω να αδιαφορώ για τον τίμιο επιχειρηματία που παράγει πλούτο και να ξεχνώ να τον τιμήσω στην παροχή υπηρεσιών και στην παραγωγή προιόντων , σαν να μην τον βλέπω.
Δεν θέλω να ζω στην ζούγκλα του νόμου των τοκογλύφων . Δεν θέλω μελανοχίτωνες στους δρόμους , να βαράνε , να βρίζουν , να φονεύουν όποιον δεν τους γουστάρει σαν θηρία.
Θέλω να ζω με αξιοπρέπεια.
Για αυτή την αξιοπρέπεια θα αγωνιστώ. Είμαι αποφασισμένη να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί. Ν' αλλάξω , όσο και αν δυσκολεύομαι το μικρό ,δικό μου κομμάτι , που συντήρισε το τώρα που ζω. Θέλω να φύγει, να ξεκολλήσει από πάνω μου, αυτός ο καταραμμένος μεγαλειώδης εαυτός που κράτησε σαν περιττά λέπια πάνω μου την υπερεκτίμηση της δημιουργικότητας μου, τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας, την επιδειξιομανία, την καχυποψία και επιφυλακτικότητα, σε κάθε νέο . Την ίδια ώρα που μέσα μου , κυριαρχούσε η αδυναμία και αυτό το αναθεματισμένο το αίσθημα της ενοχής και της ντροπής , πως μάλλον είμαι κατώτερη και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυυφθώ. Αυτός ο μεγάλειώδης εαυτός που με έκανε την Κυριακή να θεοποιώ τους κάθε νέους σωτήρες μου ( και είχα ανακαλύψει πολλούς) και την Δευτέρα να τους αποκαθηλώνω. Το κομμάτι μου αυτό που με εμπόδισε να ζω με χαρά , αλλά να μάθω και να υπηρετώ την χαρά χωρίς να βουλιάζω σ΄ένα ατελείωτο κυνήγι μη ρεαλιστικών ιδανικών, χωρίς ποτέ να έχω συνειδητοποιήσει πόσο μαγικό είναι να είσα ένας απλός , συνηθισμένος άνθρωπος , με αξίες και μεράκια.
Το κομμάτι μου εκείνο , που με κράτησε άδικα και γενικώς επικριτική , μιας και δεν είχα άλλο τρόπο να υποστηρίξω τον υποτιμιμένο μου εαυτό, εκτός από αυτή την χρόνια και στείρα κριτική στους άλλους . Το κόμματι μου εκείνο που με παρότρυνε συνεχώς να αναζητώ όλους και όλα εκείνα που θα με τροφοδοτούσαν με μια αίσθηση ταυτότητας , αφού την δική μου ταυτότητα την άφηνα να γλιστρά , σαν κόκους άμμου μέσα από τα δάχτυλα μου.Το κομμάτι μου εκείνο που με διατηρούσε εξαρτημένη από όλους και όλα εκείνα , που θα με επιβεβαίωναν , γιατί χωρίς αυτά θα ένιωθα άδεια και μόνη και λίγη. Ετεροπροσδιορισμένη και όχι αυτόφωτη.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Η ελπίδα , εκείνο το εσωτερικό φως , που φέρνει την διεκδίκηση της ζωής , είναι δίπλα μου. Δεν είμαι ούτε τεμπέλα , ούτε διεφθαρμένη, δεν μου ταιριάζουν αυτές οι ρετσινιές.
Θα αγωνιστώ γιατί θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια και θέλω και τα παιδιά μου να μάθουν , να μην αντέχουν να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι δική μου δουλειά να τους το δείξω.
ΥΓ Ζητώ συγνώμη από όσους , δεν αναγνωρίζουν εδώ τον ευατό τους. Άλλωστε για μένα μιλώ...
Cosmin Bombut
Φωτογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου