«Τρία πουλάκια κάθουνται ‘ς τον Έλυμπο, ‘ς τη ράχη, το να τηράει τα Γιάννινα, τάλλο την Κατερίνα, το τρίτο το καλύτερο μοιριολογάει και λέει.
Τι ειν’το κακό που πάθαμε οι μαύροι οι Λαζαίοι;»
(από το κλέφτικο «οι γυναίκες των Λαζαίων», πρώτη δεκαπενταετία του 1800)
Ευρώ ή δραχμή, χρεοκοπία ή μνημόνιο, μέσα ή έξω.
Και σε αυτήν, την τόσο κρίσιμη εκλογή , σε αυτήν την πιο κρίσιμη εκλογή όπως εκτιμούν όλοι, για ένα μήνα, ζήσαμε την πλέον αφόρητα και οδυνηρά απαράδεκτη προεκλογική περίοδο.
Καμία ουσιαστική αντιπαράθεση ιδεών.
Κανένας πραγματικός πολιτικός αυτοκριτικός λόγος από όσους κυβέρνησαν την χώρα όλα αυτά τα χρόνια.
Οι διάφοροι πολιτευτές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σαν κουρδισμένες μαριονέτες απαντούσαν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων με τόση φαντασία, που από την πρώτη λέξη ήξερες το τι θα ακολουθήσει με κάθε λεπτομέρεια.
Οι εξαιρέσεις που ανέφερα, έχουν να κάνουν με πρόσωπα. Όχι με κόμματα.
Τα κόμματα, στη γενικότητά τους απολύτως προβλέψιμα.
Η αλήθεια, είναι πως παρακολουθώ μόνο τη δημόσια τηλεόραση.
Η οποία όσο η χώρα δεν κυβερνάται από κάποιο «κυρίαρχο κόμμα» έχει απελευθερωθεί και κάνει πολύ καλή δουλειά με τους δημοσιογράφους της να ασκούν το λειτούργημα τους, όπως υποθέτω πάντα ήθελαν.
Οι πολιτικοί , μιλούσαν λοιπόν για το… διακύβευμα.
Το οποίο, είναι στην πραγματικότητα διακήδευμα.
Έχουμε να επιλέξουμε ουσιαστικά μεθοδολογία δυστυχίας.
Δυστυχία με ίσως προοπτική, δυστυχία χωρίς καμία προοπτική.
Οι πρώην Κυβερνώντες, αυτοί που έφεραν τον τόπο στα βράχια, αυτοί που φέρουν την ηθική αυτουργία για τις καθημερινές αυτοκτονίες, αυτοί που με την ανυπαρξία πολιτικής δημιούργησαν το νεοναζιστικό καρκίνωμα της Χρυσής Αυγής, διεκδικούν τώρα να μας σώσουν από τα προϊόντα τους.
Και ενδεχομένως, οι πολίτες, ορμώμενοι από φόβο, να τους επιλέξουν.
Τραγωδία.
Από την άλλη, ένα κόμμα που κατάγεται από το «μια φορά κι’ ένα καιρό» καθαρόαιμο ευρωκομουνιστικό ΚΚΕ Εσωτερικού, πολλαπλά μεταλλαγμένο, διεκδικεί τον «άλλο δρόμο» .
Ένα κόμμα, που μόλις πριν από ελάχιστο χρόνο ήταν κάπου στο 4,6% βρέθηκε εν μία νυκτί στο 16,78% και τώρα παίζει στήθος με στήθος για την πρωτιά.
Οφείλω να θυμίσω εδώ κάτι που έχουμε λησμονήσει.
Όταν ο κος Τσίπρας ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2008, έπνευσε ούριος άνεμος στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μετρήσεις έφερναν υψηλότατα ποσοστά, κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί για εκείνη τη συγκυρία, μόνο, ως μια μεγάλη δίψα του εκλογικού σώματος για νέα και άφθαρτα πρόσωπα.
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη όμως, και ο συνδυασμός των στρατηγικών αστοχιών του ΣΥΡΙΖΑ σε όσα συνέβαιναν όταν καιγόταν η Αθήνα με την αφηνιασμένη αρνητική προπαγάνδα του ΚΚΕ και των καθεστωτικών δυνάμεων, γρήγορα τον αποκαθήλωσαν.
Στις 6 Μάη, οι ψηφοφόροι με τις συσσωρευμένες αφόρητες οδύνες των τελευταίων δύο χρόνων , με την πλήρη απομυθοποίηση των ΠΑΣΟΚΝΔ και του αυτοεγκλωβισμού του ΚΚΕ στην ορθοδοξία του, έφεραν τον κο Τσίπρα και το κόμμα του στη θέση που είναι αυτή τη στιγμή.
Ομολογώ, πως η μόνη στιγμή που γέλασα στο προηγούμενο διάστημα, ήταν όταν είδα τον κο Βενιζέλο, κάθιδρο να καταγγέλλει τον… δικομματισμό. Πραγματικά, σκηνή μέγιστου κάλλους.
Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «έτοιμος» να κυβερνήσει.
Ο κος Τσίπρας, καλά τα έχει καταφέρει με τις διάφορες συνιστώσες του κόμματος του μεν, αλλά η διακυβέρνηση της χώρας έχει όχι δώδεκα, αλλά εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες και αντικρουόμενες συνιστώσες οι οποίες περιφέρουν τα νομιζόμενα ως «δίκια» τους και σε πολλές από δαύτες, πρέπει να κοπεί ο βήχας «εδώ και τώρα» καθώς είναι προϊόντα του αισχρού πελατειακού κράτους που καλλιέργησαν ΠΑΣΟΚΝΔ.
Με χαρά άκουσα τον κύριο Τσίπρα χτες, σε μια συνέντευξη του (στον Σταύρο Θεοδωράκη) να θυμώνει που δεν έχουμε κτηματολόγιο. Όχι μόνο γιατί είναι σημαντικό για τη χώρα, αλλά γιατί είναι ένα από τα περίλαμπρα παραδείγματα της παραλυσίας του κράτους, ένα από τα ισχυρότερα συμπτώματα της πολιτειακής αρρώστιας.
Με χαρά τον άκουσα επίσης, να αντιλαμβάνεται πως ζούμε σε «ελεύθερη αγορά» με την έννοια πως δεν έχει καμία διάθεση να εγκλωβίσει την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, αλλά, να την απελευθερώσει από τη γραφειοκρατία βάζοντας την σε ένα πλαίσιο όπου το κράτος παίζει τον δίκαιο ρυθμιστή.
Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται με τι θέλει να τα βάλει.
Εδώ, είναι η χώρα του «ποτέ-ποτέ». Ούτε καν του «πότε-πότε».
Η Ελλάδα, δεν είναι καπιταλιστική χώρα.
Είναι το άρπα κόλλα των καταφερτζήδων, των κλεφτών και των αρματολών, είναι η χώρα του «τρία πουλάκια κάθονται».
Δεν είναι τώρα που οι Έλληνες μεταναστεύουν.
Τώρα φεύγουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Τα καλύτερα μυαλά, οι ευφάνταστοι και δημιουργικοί, έφευγαν πάντα.
Όσοι δεν επιθυμούσαν να είναι απλά οι μονόφθαλμοι ανάμεσα στους τυφλούς, έφευγαν, ή μάλλον τους έδιωχνε η Ελλάδα, που στους αιώνες επιβεβαιώνει σχεδόν μεταφυσικά τον μύθο του Κρόνου που τρώει τα παιδιά του.
Γιατί, ένα κράτος που λειτουργεί από ημιμαθείς ή και καλοπροαίρετους αλλά ευνουχισμένους, ανέκαθεν ήταν και είναι η απόλυτη τροχοπέδη σε οτιδήποτε μπορούσε να ξεχωρίσει.
Αν κάτσω να κάνω έναν κατάλογο των μονάκριβων παιδιών αυτού του τόπου που προκειμένου να αξιοποιήσουν τα καινοτόμα μυαλά τους μετανάστευσαν για να γίνουν σπουδαίοι επιστήμονες, μουσικοί, ζωγράφοι, ακαδημαϊκοί, δεν θα τελειώσω ούτε αύριο. Διαχρονικό το πρόβλημα.
Για αυτό, στις 18, δεν θέλω «σοσιαλισμό».
Για αυτό και δεν με αφορά η στρατηγική του ΚΚΕ.
Θέλω κάπως, να αρχίσουν να μπαίνουν οι βάσεις –και θα το πω καθαρά, για ένα σύγχρονο αστικό δημοκρατικό κράτος που θα μπορέσει συν τω χρόνω να παράγει συνθήκες αξιοπρέπειας και, να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η ανατροπή έχει να κάνει με στρεβλότητες που έλκουν την καταγωγή τους στον 19ο αιώνα. Με στρεβλότητες που αλλού ξεπεράστηκαν σε σημαντικό βαθμό εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι σαφές, πως αυτό δεν μπορεί να γίνει με τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ.
Και κάτι ακόμα.
Πάρτε μια… ανάσα και διαβάστε τις παρακάτω λίγες γραμμές:
«Θα περάσουν τα χρόνια, το μαύρο σκοτάδι θα έχει διαλυθεί, οι ημέρες της ειρήνης και της ευημερίας θα έλθουν ξανά... Και τότε σαν μας ρωτάνε τα παιδιά μας τι κάναμε στα χρόνια του Μνημονίου, εμείς θα απαντάμε: οργανωθήκαμε, αντισταθήκαμε, νικήσαμε! Και τα ονόματα των συντρόφων θα στέκουν ισάξια δίπλα σε εκείνα των Θερμοπυλών, του Μαραθώνα, στους ήρωες του '21, στους γίγαντες της Εθνικής Αντίστασης! Ως Έλληνες και σοσιαλιστές νικάμε για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία! Ούτε βήμα πίσω σύντροφοι, για την Ιερή Πατρίδα, την πατρίδα που είμαστε εμείς! Ψηφίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΑ!»
Αυτό το επικολυρικό παραλήρημα, το είδα σε έναν «τοίχο» στο Facebook.Το αναφέρω, γιατί είδα πολλά ανάλογα αυτές τις μέρες.
Στη δική μου τη ματιά, κάλλιστα, αν έβγαζες τη λέξη «σοσιαλιστές» που έχει κάπου και την αντικαταστήσεις με το «εθνικοσοσιαλιστές» , θα μπορούσε να λέει στο τέλος «Ψηφίζουμε Χρυσή Αυγή».
Είναι ακριβώς στο επίκεντρο της εθνικής μας παράνοιας αυτό το παραλήρημα.
Θερμοπύλες, Μαραθώνας, 21, γίγαντες της Αντίστασης, και εμείς από δίπλα στον φαντασιακό μας ιστορικό ρόλο.
Με μπουρδολογίες, με λόγια παχιά και μεγάλα, τίποτα δεν κερδήθηκε ποτέ.
Αντίθετα, έτσι είναι που όλα χάνονται ή επαναλαμβάνονται στείρα και τραγικά.
Η μεγάλη ανησυχία για τις 18 Ιουνίου όμως, είναι αλλού.
Αυτό που εγώ τουλάχιστον φοβάμαι περισσότερο από όλα, είναι πως υπάρχει ενδεχόμενο η Χρυσή Αυγή αντί να έχει ψαλίδισμα στα ποσοστά της, να παρουσιάσει αύξηση.
Μόλις προχθές, ο τραμπούκος Κασσιδιάρης σε κάποια συγκέντρωση γάβγιζε πως «τώρα διεκδικούμε να είμαστε τρίτο κόμμα». Βεβαίως, αυτό είναι προεκλογική ρητορεία.
Ωστόσο.
Αν συνυπολογίσει κανείς από τη μια την επιβράβευση της πράξης του στην τηλεόραση (ήταν τρομακτικός ο αριθμός των θετικών μηνυμάτων στα ΜΜΕ) και την σχετική απάθεια που ακολούθησε την εγκληματική επίθεση στο Κερατσίνι, την οποία αυτή η συμμορία ούτε καν τυπικά δεν καταδίκασε, τότε, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για πολύ μεγάλη ανησυχία. Η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός μίας ενδεχόμενης ανόδου της Χ.Α.
Έχει να κάνει, με το γεγονός πως αυτή η οργάνωση είναι πια σε θέση να συμπαρασύρει ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ένα κλίμα στο οποίο, πρόθυμα θα ανταποκριθούν διάφορα γκρουπούσκουλα που θα θελήσουν να παίξουν το αντίπαλο δέος.
Τα υπόδικα μέλη της, αύριο, ίσως να απολαμβάνουν βουλευτικής ασυλίας.
Μαχαιροβγάλτες, δολοφόνοι, βιαστές, εγκληματίες.
Η έννοια της απαξίωσης της πολιτικής στην αποθέωσή της.
Την Κυριακή τη νύχτα, θα πανηγυρίσω μόνο, εάν η Χ.Α. φάει ένα γερό χαστούκι από την κοινωνία και όχι από τα πολιτικά κόμματα.
Αλλιώς…
ΥΓ: Σαν χθες, το 1994 ο Μάνος Χατζιδάκις ευλογήθηκε τόσο, ώστε να δει την έξοδο και να μην βιώσει τον πλήρη εκβαρβαρισμό της Ελλάδας. Και αν το καλοσκεφτούμε, ο Χατζιδάκις, δεν θα μπορούσε να ζει σήμερα. Δηλαδή εδώ και χρόνια.
Πέθανε το 1994, στην απαρχή της «ισχυρής Ελλάδας» μιας Ελλάδας της οποίας η «ισχύς» καμιά σχέση δεν είχε με τη δύναμη και τη στιλπνότητα της δημιουργίας που άφησε πίσω του ο Χατζιδάκις.
Αν ο Χατζιδάκις ήταν σήμερα εδώ, ένας νέος 25 χρόνων, θα έβρισκε όλες τις πόρτες κλειστές. «Αυτά που κάνεις δεν αφορούν κανέναν» θα του έλεγαν. Και αυτό το σήμερα που λέω, είναι τα τελευταία πολλά χρόνια.
Ο Χατζιδάκις, δεν θα είχε υπάρξει ούτε στην ωριμότητά του ως «νέος» μουσικός.
Δεν θα του είχε επιτραπεί.
Και είναι αστείο και συνάμα θλιβερό πως πολλοί από δαύτους που τον «τιμούν» τώρα, θα πρωταγωνιστούσαν στον αποκλεισμό του σε άλλη συγκυρία.
Πολλοί αναρωτιούνται.
Τι θα έλεγε ο Χατζιδάκις αν ζούσε σήμερα;
Διακινδυνεύω να πω, πως «δεν θα έλεγε» .
Θα είχε βυθιστεί στη σιωπή.
Υπόδειγμα αξιοπρέπειας, θα είχε αφήσει τη γη της Περσεφόνης να τον καταπιεί.
Άλλωστε, αυτό έπραξε εγκαίρως. Τι δουλειά είχε αυτός σε μια τελειωμένη χώρα;
Σε μία πολιτεία που μίσησε την δημιουργία;
Τα έλεγε βέβαια αυτά και ο ίδιος προφητικά μα κανείς δεν άκουγε.
Και το έργο που άφησε; Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε το ανακαλύψουμε ξανά.
Όχι μουσειακά, όχι επετειακά, όχι με λόγια μεγάλα και παχιά , αλλά, ως μέρος ενός καθημερινού, βιωματικού αισθητικού πήχη που προς ώρας όχι απλά τον έχουμε χαμηλώσει, αλλά τον έχουμε προ πολλού καταργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου