Ποιος φοβάται την ελπίδα;

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα εδώ και λίγο καιρό. Το φάντασμα της ελπίδας. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη της Μέρκελ. Το φάντασμα της ελπίδας των Ελλήνων.
Όλη η ακραία νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, που έχει θεό το χρήμα και θεωρεί τον άνθρωπο υπηρέτη του, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, οι αγορές, συνασπίσθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να ακυρώσουν αυτή την ελπίδα. Βρήκαν πρόθυμους και στην Ελλάδα. Όλους αυτούς που δεκαετίες...
τώρα λυμαίνονταν τον τόπο, έκαναν τη μίζα νόμιμο στοιχείο στην άσκηση της κυβερνητικής τους πολιτικής, τη Siemens συγκυβερνήτη, ενέταξαν την ανομία, την αδικία, το ρουσφέτι, τη λαμογιά ως βασικό συστατικό της πολιτικής τους. Όλους αυτούς που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο τόπος έχει Δημοκρατία μόνο αν αυτοί κυριαρχούν και εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Αν, δηλαδή, καταστρέφουν τον τόπο, εναλλάξ.
Τι φοβούνται όλοι αυτοί; Γιατί άραγε να τους φοβίζει η δική μας ελπίδα; Αν πραγματικά μας αντιπροσώπευαν, η ελπίδα μας θα ήταν ελπίδα τους. Η αισιοδοξία μας, αισιοδοξία τους.
Μα οι Έλληνες απλώς ελπίζουμε στα αυτονόητα:
-Να σταματήσουν να εκτελούνται άνθρωποι στην Ελλάδα του 2012. Να σταματήσουν να αυτοκτονούν απελπισμένοι ή να πεθαίνουν από την πείνα. Να σταματήσει η απώλεια ανθρώπων στο όνομα του χρήματος.
-Να μην πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν έχουν δυνατότητα να πάρουν τα φάρμακά τους.
-Να μην πηγαίνουν πλέον νηστικά τα παιδιά στο σχολείο.
-Να μη βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα σάπιο φρούτο.
-Να μην κάνουν οι άνθρωποι ουρές στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό.
-Να μην υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια.
-Να μη βλέπουμε άλλο τα παιδιά μας απελπισμένα να ψάχνουν για ένα μεροκάματο, που βρίσκουν όλο και πιο σπάνια.
-Να μειωθούν οι ουρές των ανέργων στον ΟΑΕΔ για ένα προνοιακό ψίχουλο.
-Να εργάζεται ο άνθρωπος και να έχει έναν αξιοπρεπή μισθό για να μπορεί να επιβιώνει.
-Να μην κλείνουν νοσοκομεία επειδή πρέπει να κάνουμε οικονομία για να πληρωθεί η δόση των τοκογλύφων. Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι.
-Να μην κλείνουμε σχολειά και βιβλιοθήκες, επειδή έτσι ορίζει το σχέδιο σωτηρίας των αγορών (κι όχι βέβαια της Ελλάδας). Γιατί έτσι οι Έλληνες θα μένουν χωρίς παιδεία, χωρίς δηλαδή το βασικό συστατικό της ζωής, της αξιοπρεπούς ζωής, της δημιουργίας και της προόδου.
-Να μην πληρώνουν τα χαράτσια οι άνεργοι και οι φτωχοί Έλληνες (κι αν δεν μπορούν να τα πληρώσουν, να τους κόβουν το ρεύμα) και να εξαιρούνται οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες.
-Να μη φεύγουν από τη χώρα οι νέοι, απελπισμένοι μπροστά στα αδιέξοδα.
-Να ξαναποκτήσει αξία η ανθρώπινη ζωή, κι όχι μόνο το χρήμα των αγορών.
-Να μην ξεπουλιέται η εθνική κυριαρχία, αυτήν που μας δώρισαν με τη ζωή τους, με ποταμούς αίματος, γενιές και γενιές.
-Να ψηφίζουν οι Έλληνες την κυβέρνησή τους, κι αυτή να κουμαντάρει τον τόπο, ως εντολοδόχος τους, κι όχι ο κάθε Ράιχενμπάχ κι ο κάθε πειθήνιος της Μέρκελ.
-Να σταματήσουν οι κυβερνήτες και οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος να ζουν σε βάρος μας, πλουτίζοντας από τη διαφθορά και την ανομία.
Ελπίδα για το αυτονόητο, λοιπόν! Επομένως, γιατί προσπαθούν να μας τρομάξουν; Γιατί φοβούνται την ελπίδα μας; Πόσο παράλογα είναι αυτά στα οποία ελπίζουμε; Γιατί είναι θράσος να ζητάμε πίσω τη ζωή μας; Γιατί είναι λαϊκισμός να θέλουμε αυτά που κάνουν τη ζωή απλά ανθρώπινη και την πατρίδα μας ελεύθερη;
Γιατί είναι «υπεύθυνη στάση» να ξεπουλιούνται όλα αυτά;
Γιατί, λοιπόν, φοβούνται όλοι αυτοί την ελπίδα μας; Γιατί μας τρομοκρατούν νύχτα μέρα, μήπως επιλέξουμε να ξαναπάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας;
Έχουν λόγο κι αιτία. Επειδή αυτοί έφεραν όλα τούτα που μας καταστρέφουν. Άλλοι ως εμπνευστές αυτής της πολιτικής, άλλοι ως συνεργάτες και συνένοχοι. Και στοχεύουν να συνεχίσουν όχι μόνο αυτή, αλλά και την ακόμη πιο βάρβαρη πολιτική. Αυτή που οδηγεί στην αυτοκτονία και στην εξαθλίωση. Αυτή που υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξία σε μέσο παραγωγής και συγκέντρωσης χρήματος για τους δανειστές.
Φοβούνται την ελπίδα μας γιατί δεν μπορούν να συνυπάρξουν μ’ αυτήν. Η ύπαρξή τους, η συνέχεια του διεφθαρμένου και σάπιου συστήματος, δεν χωράει σε όλα αυτά που προσδοκούν οι Έλληνες. Απλά, η ελπίδα μας είναι ο πολιτικός θάνατος αυτού του συστήματος.
Μην τρομοκρατείτε άλλο τους Έλληνες. Δεν φοβόμαστε. Το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες που σας αφήσαμε να μας περάσετε. Κι έχουμε ευθύνη να τις βγάλουμε τουλάχιστο από τα πόδια των παιδιών μας. Δεν θα περιμένουμε να το κάνει κάποιος άλλος, αφού νιώθουμε την ευθύνη μας. Γι αυτό ελπίζουμε.

Γιατί, όπως έγραψε στην «Ασκητική» ο Καζαντζάκης:

«Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κύκλο δικό του από πράματα, από δέντρα, ζώα, ανθρώπους, Ιδέες· και τον κύκλο τούτον έχει χρέος αυτός να τον σώσει. Αυτός, κανένας άλλος. Αν δεν τον σώσει, δεν μπορεί να σωθεί.
Είναι οι άθλοι οι δικοί του που έχει χρέος να τελέψει προτού πεθάνει. Αλλιώς δε σώζεται. Γιατί η ίδια η ψυχή του είναι σκορπισμένη, σκλαβωμένη στα πράματα τούτα γύρω του, στα δέντρα, στα ζώα, στους ανθρώπους, στις Ιδέες, κι αυτή, την ψυχή του, σώζει τελώντας τους άθλους.
Αν είσαι αργάτης, δούλευε τη γης, βόηθα τη να καρπίσει. Φωνάζουν οι σπόροι μέσα από τα χώματα, φωνάζει ο Θεός μέσα από τους σπόρους. Λευτέρωσε τον. Ένα χωράφι προσμένει από σένα τη λύτρωση, μια μηχανή προσμένει από σένα την ψυχή της. Πια δεν μπορείς να σωθείς, αν δεν τα σώσεις».

Ας τους τρομοκρατεί λοιπόν η ελπίδα μας! Γι αυτό ακριβώς ελπίζω! Επειδή και μόνο θα τους βγάλω από τη ζωή μου, θα σταματήσουν να ξεπουλούν τα παιδιά μου.
Αν φοβηθώ, ξέρω πόσο ακριβά θα το πληρώσω και πάλι, την επομένη των εκλογών… Κι αυτός θα είναι ο πραγματικός φόβος. Από την εφαρμογή της πολιτικής που γνωρίζω καλά, και δεν ξεχνώ…     STEVENIKO