Το όραμα

by duch

  Χριστιάννα Λούπα  Βλέπω τα χνάρια από τις μεγάλες πορείες των λαών να χάνονται στα σκοτεινά λαγούμια που βδελυροί τύραννοι και καταχθόνιοι αυλικοί μεθοδικά σκάβουν στα έγκατα της Γης.

Βλέπω τους φίλους μου, έναν-έναν, να μεταλλάσσονται στα μάτια μου εμπρός σαν τους ρινόκερους του Ιονέσκο, καθώς ο μοναχικός γλάρος Ιωνάθαν χαίρεται την ελευθερία του ζυγιάζοντας τα φτερά του.

Βλέπω το Γιάννη Αγιάννη να σαπίζει σε υγρά κι ανήλιαγα κελιά για μια κλεμμένη φραντζόλα....
ψωμί, ενώ ο άθλιος συνωμότης Ιάγος εναντίον της Δεισδαιμόνας βυσσοδομεί κι ο φτωχός φοιτητής Ρασκόλνικοβ σκοτώνει τη γριά τοκογλύφο στην Αγία Πετρούπολη.

Βλέπω τον αρχομανή Ηρώδη να διατάζει τη σφαγή των νηπίων, την Άννα Φρανκ να πεθαίνει στο Μπέργκεν Μπέλσεν και την Αίγυπτο να ταλανίζεται από τις δέκα πληγές του Φαραώ.

Στην πλατεία Τιεν αν μεν βλέπω το αίμα να ρέει σαν ποτάμι και το ναό του Σολομώντα να σωριάζεται σε ερείπια, την ώρα που οι ναζί πυρπολούν το Δίστομο.

Στους διαδρόμους των παλατιών του Βυζαντίου βλέπω τις εστεμμένες να τυφλώνουν τα παιδιά τους για λίγα ψήγματα εξουσίας και στα χαρέμια της Ανατολής τις τύχες του κόσμου να παίζονται στα ζάρια.

Βλέπω εκατομμύρια νεκρούς σκλάβους ν’ αναλήπτονται προς το φως και τη Βαστίλη να καταρρέει, ενώ τα πλήθη προπηλακίζουν την Υπατία, την ίδια στιγμή που πέφτει νεκρός ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μα μέσα στον κονιορτό του χρόνου και της Ιστορίας την αχλή, στου πολέμου τον ορυμαγδό και του σκότους την αντάρα, βλέπω τη μεγάλη αγαπημένη αγέρωχη να στέκει, παρ’ όλες τις πληγές της. Έσωθεν κι έξωθεν να βάλλεται με πέτρες και με βέλη, από φίλους και τα ίδια τα παιδιά της προδομένη, όμως όλα τα υπομένει εκείνη κι επιμένει πάντα πεισματικά να παλεύει, όταν οι άλλοι έχουν προ πολλού παραδοθεί.

Βλέπω ανθρώπους από τις εσχατιές του κόσμου στους ώμους τη μικρή μου πατρίδα να σηκώνουν, μην τυχόν και σβηστεί το φως από την Οικουμένη και χάσουν το δρόμο τους οι λαοί της Γης…

Palmografos.com