Θάλασσα

by Pawel Uchorczak

  Του Βασίλη Δημητριάδη        Τρελή και μανιασμένη, γαλήνια και όμορφη, απέραντη και μυστική. Χιλιάδες επίθετα στοιχειώνουν τη μορφή της που χάνεται στη φαντασία και όλο αλλάζει. Χώνεται σε κάθε σχισμή που προσπαθεί να της επιβληθεί, κυριαρχεί στα πάντα.
Κάθομαι και την κοιτώ, να πλένει πόδια ερωτικά στο ένα της σημείο και να ρουφάει βαθιά μέσα της ψυχές που πλέουν στο κορμί της.
Τόσο όμορφη, ηδονική, γλυκιά, μα και τόσο ανηλεής στο θυμό της. Συμμαχεί με τον αέρα και ερωτοτροπεί μαζί του για να σε στείλει σε μέρη που η ίδια κάνει μαγικά και όταν βαρεθεί να στέκεσαι πάνω στην πλάτη της, κάνει βουτιά σαν δελφίνι στο βυθό και σε τραβά για πάντα.....

Χιλιάδες μυστικά, άπειρες ιστορίες, χαμένες από το φως του ήλιου που την καίει. Αυτό το φως που την κάνει ατμό, πολύχρωμες σταγόνες, που καθρεφτίζεται πάνω της φανταστικά, έλξη θεϊκή.
Τη φοβάσαι αλλά την αγαπάς. Την τρέμεις αλλά την ποθείς. Η τέλεια ερωμένη. Σκύλα και μάνα, πιστή γυναίκα σύντροφος, αγγελικά πλασμένη. Πηγή ιστοριών, ζωής και έρωτα, πλάθει λιμάνια απόκρυφα, δαντέλες στη ματιά σου.
Κι όταν νυχτώνει, απίθανοι εραστές, οι αστρικές φεγγοβολιές, καλπάζουνε μαζί της, στον παφλασμό της χάνονται. Μικρές κούνιες τα κύματα της με νανουρίζουν μητρικά, δροσίζουν τη σκέψη μου που σπάει στο κορμί της.
Απόλυτη αγάπη, ιδανική ετερότητα, μυθική ύπαρξη. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσες γοργόνες γέννησε, τι τρίαινες την πλήγωσαν, πόσοι θελημένα ή αθέλητα χώθηκαν για πάντα στα σπλάχνα της. Ποιοι την επέλεξαν να ζήσουν εσαεί μαζί της και ποιους ερωτεύτηκε με τόσο πάθος που δεν θέλησε ν’ αφήσει να της φύγουν.
Γιατί ερωτεύεται κι αυτή, τόσο δυνατά που σε πνίγει, αν δεν μπορείς να γίνεις ένα.
Κι έρχεται η ώρα, που ότι υδάτινο κουβαλώ θέλει να ενωθεί μαζί της, να γίνει θάλασσα, να πετάξει στα υπόγεια ρεύματα της σαν πουλί. Ζηλεύει τη δύναμη της, λατρεύει την αιωνιότητα της.
Τι θα ήταν ένα δειλινό, ένα χάραμα, χωρίς να το στολίζει;
Τι θα ήταν ο ουρανός χωρίς το χρώμα της;
Τι θα ήμασταν όλοι δίχως τη ζωή της…
Από τον ήλιο πιο πολύ αγγίζει την καρδιά σου. Ουράνια τόξα δίνει στην ψυχή, κλέβει στιγμές απ’ τη ζωή και τις φυλάει στοργικά, σαν αναμνήσεις.
Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, γεύομαι τη αλμύρα της και δεν τη χορταίνω. Αισθήματα μεγαλειώδη τρέφω και φθονώ που δεν είναι μόνο δική μου.
Θα ‘θελα να χτενίζω ολημερίς τα κυμάτινα μαλλιά της…
Θα ‘θελα να παντρευτώ τη θάλασσα, μα είναι μόνο μία…