Το χρέος της Αριστεράς καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του εμφυλίου

  Toυ Γιάννη Μακριδάκη       Όπου να ναι τελειώνει ο εμφύλιος. Εξήντα χρόνια και βάλε κράτησε.Η Ελλάδα χωρισμένη στα δυο. Από τη μια μεριά αυτοί που λειτουργούν μονάχα με κίνητρο το ιδιωτικό τους συμφέρον, βλέπουν τη χώρα ως οικόπεδο κι έχουν συνέχεια στον νου τους τα ποσοτικά στοιχεία του κέρδους (ανάπτυξη) και από την άλλη αυτοί που ζουν και πολιτεύονται συνεχώς με το μυαλό στην κοινωνία, στις συλλογικότητες, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά (ευημερία) και στην ευθύνη τους για το τι θα παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Ανάμεσα στις δυο αυτές αντιμαχόμενες παρατάξεις ζουν και πολλοί άμαχοι, η λεγόμενη σιωπηρή πλειοψηφία, που την εκμεταλλεύεται όποιος έχει το πάνω χέρι στον πόλεμο (εσχάτως ο Παπαδήμος).....

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα ήταν απλά μια μάχη κατά την οποίαν οι αριστερές δυνάμεις κατάφεραν να απελευθερώσουν πολλούς ομήρους. Ομήρους που κρατούσαν επί δεκαετίες τα αδερφά κόμματα του πρώην δικομματισμού.
Τώρα πλέον βαδίζουμε προς το τέλος. Όχι λόγω της διαφαινόμενης νίκης της Αριστεράς, που έρχεται επιτέλους, αλλά λόγω της κατάστασης αποσύνθεσης στην οποία έχουν περιέλθει οι αντίπαλοί της, μαζί τους και η χώρα.
Το πολιτικό σύστημα που εδώ και μερικές δεκαετίες ύμνησε την αμορφωσιά, εξευτέλισε την παραγωγική εργασία κάνοντας τρόπο ζωής την κατανάλωση με δανεικά, εξέθρεψε τον φασισμό και καταλήστεψε τα δημόσια ταμεία της χώρας, έφτασε στο βιολογικό του τέλος και παίρνει και την ελληνική κοινωνία μαζί του.
Το χρέος της Αριστεράς είναι πλέον να διαχειριστεί με όσο γίνεται περισσότερη ευαισθησία και ανθρωπισμό την τραγική κατάσταση που θα προκύψει πολύ σύντομα και βέβαια να συντάξει και να ακολουθήσει την κατάλληλη πολιτική για να κάνει την διάρκεια αυτής της τραγικής κατάστασης όσο γίνεται μικρότερη.
Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι δεδομένη διότι κάνανε τα πάντα για να μην μείνει εντός, αυτοί που με τα ψέμματα την έβαλαν. Και στα τελευταία τους προσπαθούν ακόμα να κρατηθούν από αυτό, έχοντας την τρομοκρατία της εξόδου ως μόνο όπλο τους για να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερες πολιτικές αναπνοές.
Το καταναλωτικό σύστημα όμως που υπηρέτησε το απελθόν πολιτικό σκηνικό δεν έχει τίποτε άλλο πια να πει και να δώσει. Έτσι, θα δώσει τη θέση του στο χάος επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς η μετάβαση. Αντιθέτως επιβάλλεται να γίνει έτσι. Ξεπουλήσαμε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας για να μη δουλέψουμε παραγωγικά. Παρά να ξεπουλήσουμε ακόμα και την ίδια μας τη χώρα για να λάβουμε κι άλλα δάνεια συνεχίζοντας τον παραλογισμό και την υποθήκευση ακόμα περισσότερων μελλοντικών γενιών, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι αλλαγή κατεύθυνσης.
Η Αριστερά οφείλει να πει την πάσα αλήθεια και να προετοιμάσει τους πολίτες για την πολύ δύσκολη, την τραγική ομολογουμένως ιστορική περίοδο που είναι πλέον ορατή ακριβώς μπροστά μας. Και οφείλει αυτή την περίοδο να την κάνει όσο γίνεται πιο σύντομη. Τα κότσια τα έχει, αυτό είναι αποδεδειγμένο. Έχει και τους ανθρώπους που θα την στηρίξουν, οι οποίοι εδώ και χρόνια βίωναν την κρίση – όταν ακόμα οι άλλοι χόρευαν αμέριμνοι- κι έχουν συντάξει σχέδια και προτάσεις πραγματικά αναπτυξιακές ο καθένας στην μικροκοινωνία εντός της οποίας ζει. Η Αριστερά πρέπει να γίνει συνισταμένη όλων αυτών. Διότι η πραγματική ανάπτυξη που θα βγάλει, αργά ή γρήγορα, τους Έλληνες πολίτες από τα αδιέξοδα, θα έρθει μονάχα με σμίκρυνση, με πολλά μικρής κλίμακας αναπτυξιακά σχέδια που θα έχουν κύριο χαρακτηριστικό τον σεβασμό προς τον άνθρωπο, το περιβάλλον και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κάθε τόπου. Κι αυτά τα σχέδια είναι έτοιμα προ πολλού και ώριμα πλέον σε κάθε κοινωνία. Μονάχα που έως τώρα λοιδωρούνταν από το απελθόν σύστημα της ρεμούλας και της κουτοπονηριάς των δανείων δίχως αντίκρυσμα.
Η Ελλάδα επιτέλους περνάει σε μια άλλη ιστορική φάση, με πολίτες “Πολίτες” και όχι πολίτες “Υπηκόους”. Αλλά για να κάνει αυτό το τελικό μεταβατικό βήμα, δεν έχει άλλον τρόπο από το φορμάτ και την πλήρη καταστροφή. Διότι εκεί την οδήγησαν οι επιλογές τόσων ετών. Και πάλι οι Αριστεροί πολίτες θα σηκώσουν το βάρος αυτής της τρομακτικής κρίσης και θα αναλάβουν τιμόνι στα δύσκολα.