Αυτό δεν έγινε σε κανένα νομό. Κανείς εκλεγμένος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν εξαιρέθηκε από τα ψηφοδέλτια, πλην εκείνων που αποφάσισαν μόνοι τους να αποχωρήσουν. Κι όταν το αποφάσισαν, υποχρεωτικά πήραν τις θέσεις τους κάποιοι άλλοι.
Δεν υπήρξε, λοιπόν, καμία ανανέωση, αλλά μία φοβερή αγωνία να βρεθούν πρόσωπα που θα δεχόταν να θυσιαστούν για το καλό του… κινήματος. Όταν ακόμη και γι’ αυτό το εντελώς αδιάφορο στοιχείο λες ψέματα, τότε είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος με πόση ευκολία λες τα μεγάλα ψέματα....
Ο Αντώνης Σαμαράς επιμένει να ψεύδεται ακόμη και για τα πιο βασικά. Δηλώνει ότι θα πηγαίνει σε συνεχόμενες εκλογές μέχρι επιτέλους να κερδίσει την αυτοδυναμία. Γνωρίζει πολύ καλά ως συμμέτοχος της επιβολής του Μνημονίου ΙΙ ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί.
Υπέγραψε ο ίδιος τη συμφωνία πως τον Ιούνιο πρέπει να υλοποιηθούν τα νέα μέτρα που φέρνουν ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις στους μισθούς, ακόμη περισσότερες απολύσεις, ακόμη μεγαλύτερη ύφεση. Το έκανε και το υπερασπίζεται έως και σήμερα. Ως εκ τούτου είναι ο πρώτος που θα θέλει να ξεμπερδέψει με τις εκλογές και να εξυπηρετήσει τους δανειστές.
Σε κάθε πρόταση των Σαμαρά και Βενιζέλου, μπορείς να ανακαλύψεις περισσότερα από ένα ψέματα. Οφθαλμοφανή. Όχι ψέματα κρυμμένα μέσα σε λεπτομέρειες. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αποτελεί προσβολή για κάθε λογικό πολίτη. Κάθε κοινωνία που τα μέλη της διαθέτουν την κοινή λογική, θα είχαν κλείσει τους λογαριασμούς τους με τους δύο αυτούς αρχηγούς και τα κόμματά τους.
Εδώ, στη δική μας κοινωνία, τίποτε δεν τελείωσε και τίποτε δε δείχνει να ξεκινά. Απλώς συνεχίζουμε σα να μην τρέχει τίποτα. Και, μάλιστα, σιωπηλώς. Διακρίνεται εύκολα στην ατμόσφαιρα μια διάχυτη αμηχανία. Οι βουλευτές των δύο κομμάτων που ψήφισαν τα μέτρα εξαθλίωσης και παρέδωσαν τη χώρα στους τοκογλύφους, κυκλοφορούν ανάμεσά μας κάνοντας χειραψίες, χτυπώντας πλάτες και κερνώντας καφέδες.
Ναι, δεν υπάρχουν μεγάλα εκλογικά κέντρα, ούτε ατμόσφαιρα εκλογών. Υπάρχει σιωπή. Κι ο καθένας μεταφράζει αυτή τη σιωπή όπως νομίζει. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για μια σιωπηλή οργή που θα εκφραστεί στις κάλπες. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο κόσμος έχει τα βάσανά του και δεν έχει κέφια.
Εγώ πιστεύω ότι αυτή η σιωπή φανερώνει μια ενοχή. Την ενοχή της ανοχής και της επανάληψης του λάθους. Τους εαυτούς τους ντρέπονται οι πολλοί γι’ αυτό και δε μιλάνε. Θυμούνται που έβριζαν, που καταριόντουσαν, που έλεγαν «θα δουν τι θα πάθουν», αλλά τώρα που πλησιάζει η ώρα των εκλογών, αυτή η ώρα που με τόση επιμονή ζητούσαν να έρθει, θέλουν απλώς να τελειώσει το μαρτύριό τους.
Το «θα δουν τι θα πάθουν τι θα πάθουν» γίνεται «ε, και τι άλλο να ψηφίσεις;». Το ψιθυρίζουν, αλλά πάντως το λένε. Δεν τρέχουν στις συγκεντρώσεις, αλλά μέσα τους ξέρουν. Τα «θα» των πολιτών έγιναν ακριβώς σαν τα «θα» των πολιτικών.
Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω τις λέξεις «φοβάμαι ότι…», διότι απλώς δεν πέρασα ποτέ τη φάση «ελπίζω να…». Θεωρώ ότι οι εκλογές με τον τρόπο που γίνονται είναι όπλο των ισχυρών, των ελίτ και των συμφερόντων. Το αποτέλεσμα των εκλογών πάντα θα το στρέφουν υπέρ τους. Διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος να τις κάνουν. Είτε με μπόνους εδρών, είτε με περίεργες αναγωγές ποσοστών, είτε με δικτατορική ανάγνωση των λευκών και των άκυρων, θα παίρνουν αυτό που θέλουν.
Κι αυτή τη φορά, αυτή η σιωπή βολεύει την προσπάθειά τους. Εν όψει εκλογών κανείς δε φωνάζει, κανείς δε διαμαρτύρεται, καμιά συγκέντρωση δε γίνεται, καμία αγανάκτηση δεν εκδηλώνεται. Εκλογές έτσι γενικά και αόριστα ζήτησε ο λαός, εκλογές με τους όρους των ισχυρών δόθηκαν στο λαό.
Και τώρα ο λαός, αντί να υπερασπιστεί τα δίκια του, ασχολείται αποκλειστικά με την υπεράσπιση του κομματικού του χώρου. Εν ολίγοις, πάλι μεταξύ μας μαλώνουμε. Οι εκλογές, άλλωστε, δε θυμάμαι και ποτέ να ένωναν τους ανθρώπους.
Ίσως πάλι να κάνω και λάθος. Ίσως αυτή η σιωπή να μην είναι ένοχη, αλλά ξαφνικά οι άνθρωποι να άλλαξαν. Η κοινωνία που ήξερα, να έγινε κάποια άλλη, καλύτερη. Μακάρι. Δε μπορώ να επιμείνω σε κάτι που δεν ξέρω και απλώς εκτιμώ. Αν η σιωπή είναι χρυσός, αυτό που απομένει είναι να δούμε για ποιον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου