Αφού οδηγήθηκε με το ζόρι στις εκλογές, το μνημονιακό τόξο του σύγχρονου δοσιλογισμού επιχειρεί να βγάλει σχεδόν παράνομο ένα πρόγραμμα που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της φτώχειας, της παραγωγικής διάλυσης και της υποβάθμισης της Ελλάδας στην Γ’ Κατηγορία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Αυτό το πρόγραμμα σωτηρίας και ελπίδας, που υποστηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αριστεροί ριζοσπάστες....
οικονομολόγοι, η ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, η εθνικοποίηση και κρατικοποίηση με κοινωνικό εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των πολυεθνικών, η πραγματική δημοκρατία του λαού, αρχικά αποσιωπήθηκε. Έγινε «ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα».
Οταν όμως αγκάλιασε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της Αριστεράς και των εργαζομένων, εμφανίστηκε ως καταστροφή, χάος και Αρμαγεδδών. Οι εκφραστές του λοιδορήθηκαν ως «η συμμορία της δραχμής» και εξαφανίστηκαν από τις δημοσκοπήσεις. Την ίδια στιγμή, εξαπολύθηκε πάνω τους και η χρυσή εφεδρεία της νεοναζιστικής αυγής -για να μην ξεχνιόμαστε. Παρόλα αυτά, τίποτε δεν μπορεί να αναστρέψει τη δυναμική αυτού του αντικαπιταλιστικού δημοκρατικού προγράμματος φιλολαϊκής αντιμετώπισης της χρεοκοπίας και της κρίσης, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Έτσι, λιγάκι αργά, οι επιτελικοί φωστήρες της ΝΔ και του ΠαΣοΚ ανακάλυψαν ότι από μόνος του ο εκβιασμός «ευρώ ή καταστροφή» δεν φτάνει για να ανακοπεί η εκλογική πτώση τους. Στο κάτω – κάτω, η κοινωνική πλειοψηφία βλέπει ότι σε ευρώ πληρώνονται οι φόροι (όλων), το επίδομα ανεργίας (όσων το παίρνουν) και οι μισθοί πείνας (όσοι τους παίρνουν). Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και φαντάστηκαν, ότι βρήκαν το φαρμακευτικό «μείγμα πολιτικής» για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, προσθέτοντας μια ακόμη δόση εκβιασμού με το «ακυβερνησία ή χάος», μια γερή δόση ρατσισμού και κυρίως, ρίχνοντας απανωτές δόσεις «ανάπτυξης» στο PSI της «συντεταγμένης χρεοκοπίας». Στο τέλος, έριξαν και ολίγον από «Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία» με τον… Ολαντρέου.
Μα καλά, δεν βλέπουν ότι η ευρωζώνη, όχι μόνο δεν οδηγείται στην ανάκαμψη, αλλά βυθίζεται βαθύτερα στην κρίση, αγκαλιάζοντας και τον «ΑΑΑ» πυρήνα της, όπως η Ολλανδία; Δεν βλέπουν ότι η παγκόσμια κρίση μεταφέρεται σιγά- σιγά στην Κίνα και τη Βραζιλία; Για ποια «ανάπτυξη» μιλούν, όταν όλες οι προβλέψεις εκτιμούν νέα ύφεση πάνω από 5% στην Ελλάδα; Και πώς μπορεί να υπάρξει «ανάπτυξη» με μείωση μισθών και δημοσίων επενδύσεων, όπως προβλέπει το νέο μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση, την οποία έχουν υπογράψει οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος; Με τα φωτοβολταϊκά «καθρεφτάκια» του κ. Παπακωνσταντίνου και του γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ και τις λίγες εκατοντάδες θέσεις εργασίας με μισθούς Βουλγαρίας για τους ιθαγενείς;
Η κοινωνική «Μικρασιατική Καταστροφή» του ελληνικού καπιταλισμού, που καλούνται να διαχειριστούν οι διάδοχοι των κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου, μαζί με τα αριστεροδέξια δεκανίκια τους, εκτός από ένα νέο Γουδί, θα γεννήσει και νέες δυνάμεις επαναστατικής αναδημιουργίας, υπερηφάνειας και ελπίδας μέσα από τον κόσμο της εργασίας, απέναντι στις σύγχρονες δυνάμεις του φόβου, της απελπισίας και της καταστροφής που γεννιούνται μέσα από την καπιταλιστική κρίση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φιλοδοξεί με σεμνότητα, να συμβάλει σε αυτό το μεγάλο αναγεννητικό έργο.
Γνωρίζουμε, ότι ένα τέτοιο ιστορικό και δύσκολο έργο, που αφορά μια ολόκληρη εποχή, δεν μπορεί να βγει σε πέρας μόνο από τις δυνάμεις μας. Αφορά και είναι έργο των εκατομμυρίων εργαζομένων και, πάνω από όλα, των δικών τους οργανώσεων. Για αυτό, άμεσα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε ένα μεγάλο, ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο αντίστασης, αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής της σαρωτικής επίθεσης. Εδώ έχουν θέση όλη η Αριστερά και όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του λαού, της εργασίας, της νεολαίας και της ριζοσπαστικής διανόησης. Εδώ είναι αναγκαία η κοινή μετωπική τους δράση.
Ένα τέτοιο αγωνιστικό μέτωπο, για να νικήσει, χρειάζεται «νου» και «καρδιά». Χρειάζεται μια μαζική και μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Μια σκεπτόμενη, μαχόμενη και ενωτική Αριστερά. Μια Αριστερά της ανατροπής, της σύγχρονης επαναστατικής αναζήτησης, του σοσιαλισμού και κομμουνισμού της εποχής μας. Και όχι της αθεράπευτης νοσταλγίας του εκφυλισμένου «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή ενός «καπιταλισμού με σοσιαλδημοκρατικό πρόσωπο».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την υπερψήφιση και στήριξη του προγράμματός της, μπορεί να αναδειχθεί σε μια μικρή μεν, αλλά δυναμική «κόκκινη σφήνα», στην κοινωνία, στους αγώνες, στην Αριστερά, ακόμη και στη Βουλή. Για αυτό η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνο δεν είναι «χαμένη», αλλά είναι και πολλαπλά χρήσιμη ψήφος για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό.
* O κ. Δημήτρης Τσίτκανος είναι Μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Β’ Αθηνών
Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, 27/4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου