Γιά δές καιρό που διάλεξε....

Οι εκατομμυριούχοι αποφασίζουν για τους μισθούς. Οι χορτάτοι μιλάνε για πείνα. Οι προνομιούχοι παριστάνουν τους πονεμένους για προνόμια που χάνονται. Αυτοί που αράζουν στα σαλόνια, ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους άστεγους. Διαβάζω πως θα δίνονται πλέον φοροελαφρύνσεις για τους κατόχους πολυτελών αυτοκινήτων. Οι άνεργοι πληθαίνουν και τους μειώνεται το επίδομα, οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν κάθε δεκάρα, αλλά οι Porsche πρέπει να συνεχίσουν να αγοράζονται. 

Είναι ταξικό το παραπάνω μέτρο ή όχι; Ο πόλεμος γίνεται εις βάρος μας χρόνια τώρα. Δεν έγινε μόνο πάνω από τα πτώματα των δικαιωμάτων και των μισθών. Γινόταν μεθοδικά, χωρίς εμείς να έχουμε καταλάβει το παραμικρό. Ήμασταν απασχολημένοι. Και φτάσαμε στο σήμερα (γιατί το μεσοδιάστημα έχει περιγραφεί χιλιάδες φορές τους τελευταίους μήνες) με την κοινωνία να έχει ηττηθεί....

Βέβαια, το πρόβλημα φαινόταν. Ήταν θέμα αισθητικής. Δεν είναι μόνο τώρα πρόβλημα, επειδή χάνονται χρήματα και θέσεις εργασίας. Ήταν πρόβλημα, όταν έβλεπες ένα σωρό πρόσωπα, με την ασχήμια της δίψας για εξουσία χαραγμένη πάνω τους, να στηρίζονται από μεγάλη μερίδα του λαού. Όταν υπήρχαν (και δυστυχώς ακόμη υπάρχουν) οπαδοί των κομμάτων. Όταν υπάρχουν φανατικοί γηπεδόβιοι και θρησκόληπτοι. Όταν υπάρχουν ανιστόρητοι “πατριώτες”.

Είναι το πιο φθηνό να αντιδράς με αφορμή την αρπαγή των χρημάτων σου. Είχες (είχαμε) λόγους για να αντιδράσεις. Ο πόλεμος ακόμη μαίνεται, αλλά δεν φαίνεται να τον έχουμε αναγνώσει σωστά. Γιατί δεν είναι μόνο ένα οικονομικό μοντέλο, ούτε μόνο ένα σύστημα, ούτε μια νοοτροπία. Είναι ένα σύνολο, διαφορετικών πτυχών, από οικονομικά δόγματα, υποσυστήματα και άρρωστες νοοτροπίες.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κόμπλεξ με τα εργασιακά δικαιώματα και αλλεργικοί στις διεκδικήσεις. Είναι αυτοί, που η λογική τους φτάνει στο “έτσι είναι τα πράγματα” και επειδή δεν θέλουν να τ’ αλλάξουν προτιμούν να σπιλώνουν όσους αγωνίζονται και θέλουν κάτι καλύτερο.

Κι επειδή η δουλοπρέπειά τους, τους κάνει να κλείνονται στο κουκούλι τους, λένε όσους δεν προσαρμόζονται στον βούρκο “τεμπέληδες”, “ρομαντικούς” κτλ. Τέτοιοι άνθρωποι με αυτή την νοοτροπία μας οδήγησαν εδώ.

Γιατί όχι μόνο νιώθουν άνετα στον βούρκο, αλλά δεν θέλουν να βγεις κι εσύ από εκεί.

Οι μέρες είναι βροχερές και κρύες. Οι νύχτες παγωμένες. Το συμπέρασμα ένα: Ηττηθήκαμε. Φοβηθήκαμε. Οι συνέπειες φαίνονται. Όταν ένας ποδοσφαιριστής παίρνει περισσότερα χρήματα από έναν γιατρό ή έναν καθηγητή, καταλαβαίνεις με ποιες αξίες είναι χτισμένη αυτή η κοινωνία.

Πάντα λοιπόν ήταν το θέμα αξιακό, αισθητικό και ηθικό. Με λάθος αξίες, κακογουστιά, μετριότητα και μιζέρια, αλλά κυρίως με έναν απίστευτο ωχαδελφισμό και φιλοτομαρισμό, πως θα μπορούσαμε να έχουμε αντίθετα αποτελέσματα;

Όσοι τα λέγαμε, τα γράφαμε, τσακωνόμασταν γι’ αυτά, ίσως αισθανόμαστε δυο φορές λύπη. Και φίλε αναγνώστη, όχι, δεν διεκδικώ βραβείο διορατικότητας. Απλά κουβαλάω μια πίκρα, γιατί ποτέ ο κόσμος δεν άκουσε τις λογικές φωνές (χωρίς να βάζω τον εαυτό μου μέσα).            STRANGE JOURNAL