Σκάκι

Toυ Γκασμεντ Καπλανι      Καθόμουν χθες σε καφετέρια στα δυτικά προάστια. Διάβαζα το «Ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» του Luis Sepulveda, πίνοντας έναν εσπρέσο. Με πλησιάζει ένας κύριος γύρω στα εβδομήντα περίπου. Καρό πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και ένα πρόσωπο από αυτά που έχουν πάντα μάτια χαμογελαστά. «Συγνώμη κύριε μήπως παίζετε σκάκι;» με ρωτάει. «Όχι» απαντώ κάπως ξαφνιασμένος. «Εντάξει» λέει χαμογελώντας και προχωράει πιο πέρα. Ρώτησε δυο – τρεις άλλους πελάτες αλλά ούτε εκείνοι έπαιζαν σκάκι. Το κουτί με το σκάκι το κρατούσε στο χέρι του και ήθελε να μοιραστεί με κάποιον θαμώνα την μοναξιά, τις σκέψεις, το πάθος του για το σκάκι. Αφού έψαξε και δεν  βρήκε συμπαίκτες κάθισε σε ένα τραπέζι, άνοιξε το κουτί και άρχισε να αραδιάζει την Βασίλισσα, τον Βασιλιά, το Άλογο... Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που μετάνιωσα για το ότι δεν έμαθα σκάκι. Αυτή η πρόσκληση να μοιραστούμε το παιχνίδι είναι ο,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τελευταία σε αυτή την πόλη    Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;