Πρωτοχρονιάτικα όνειρα

Του Γκαζμέντ Καπλάνι          Μέρες τώρα ψάχνω ένα θέμα, μια λεπτομέρεια, μια εικόνα, από την οποία μπορώ να πιαστώ, να την αξιοποιήσω για το πρώτο κείμενο της νέας χρονιάς. Περιπλανήθηκα, με την φωτογραφική μου μηχανή τις δυο τελευταίες εβδομάδες, περνώντας από το 2011 στο 2012, εδώ στην Αθήνα. Συνειδητά επέλεξα να μείνω φέτος στην Αθήνα. Το ξέρω, είναι μια πόλη άρρωστη. Μια πόλη που κινδυνεύει να μοιάζει στην περιγραφή που έκανε το 1832 ο Γάλλος ρομαντικός φιλέλληνας ποιητής, Λαμαρτίν: «σκοτεινή, θλιμμένη, μαύρη, άγονη, εγκαταλειμμένη. Ένα βάρος στην καρδιά». Μια πόλη γεμάτη αστέγους. Μια πόλη την οποία διασχίζει με κυβερνητικό αυτοκίνητο ο Αδ. Γεωργιάδης. Αλλά μια πόλη έχει ανάγκη τους ανθρώπους της ειδικά τότε όταν είναι άρρωστη…

Είδα τις φωτογραφίες που τράβηξα. Δεν είναι πολλές. Οι πιο εντυπωσιακές απεικονίζουν Αη Βασίληδες που σκαρφαλώνουν σε μπαλκόνια, για να παραδώσουν τα δώρα των Χριστουγέννων. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε μπήκε αυτή η μόδα στην Ελλάδα. Έχω δει τέτοιους Άη Βασίληδες και σε άλλες χώρες, να σκαρφαλώνουν σε μπαλκόνια ή καμινάδες. Αυτοί οι Άη Βασίληδες στην Αθήνα προχθές όμως μου φάνηκαν πιο πολύ σαν ληστές που το έσκαγαν με την λεία τους....

. Ή σαν παράνομοι εραστές που τους έπιασαν στα πράσα και προσπάθησαν να το σκάσουν από το μπαλκόνι. Είχαν πάντως περισσότερη σχέση με την φυγή παρά με την άφιξη.

Μετά, άνοιξα το σημειωματάριό μου και διάβασα τις σκόρπιες σημειώσεις που έχω κρατήσει όλες αυτές τις μέρες. Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ένα παράξενο όνειρο με πολιτικό περιεχόμενο που είδα ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Είδα ότι διαλύθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και πήραν μαζί τους στον βυθό εφημερίδες, συγκροτήματα, Προέδρους Τραπεζών, Προέδρους Συγκροτημάτων, από όλα τα είδη των διαπλεκομένων και δημοκρατικά διεφθαρμένων. Οι Αθηναίοι (και εγώ ανάμεσά τους φυσικά) κάθονταν στον καναπέ και απολάμβαναν το θέαμα μουρμουρίζοντας «αυτοί τα φάγανε εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Κάποια στιγμή η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα και όλοι διαμαρτύρονταν, όχι για την πράξη της ΔΕΗ και το σκοτάδι, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το θέαμα. Σε κάποιες πολυκατοικίες, από αυτές όπου τα παιδιά ζουν με τους γονείς τους που τα συντηρούν τουλάχιστον μέχρι τα σαράντα τους, μην αφήνοντας καμία ελπίδα στο χάσμα των γενεών, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους οι διαχειριστές με τους ενοίκους. Εκεί όπου βρισκόμουν ο διαχειριστής έλεγε ότι αυτό γίνεται επειδή οι ιδιοκτήτες νοικιάζουν τα σπίτια τους σε μετανάστες. Μετά,  μόλις με είδε άλλαξε ύφος και πρόσθεσε «προς Θεού δεν είμαι ρατσιστής. Είμαι μέλος Κόμματος της Αριστεράς» και έβαλε το χέρι του στην τσέπη για να μου δείξει την κομματική του ταυτότητα. Αντ’ αυτού έβγαλε ένα μικρό φυλλάδιο το οποίο διαφήμιζε έναν Αφρικανό medium – YaYa τον έλεγαν εάν δεν κάνω λάθος και μέλος του Συνδέσμου του Μαγικού Δάσους της Αφρικής.

Εκείνη την στιγμή, από το πουθενά ξεπήδησε ένας κύριος που έλεγε ότι είναι αδιόριστος καθηγητής και ρώτησε: «τι θα κάναμε αν, ο μη γένοιτο, ήμασταν αναγκασμένοι να ζούμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα;». Κάποιοι διαδηλωτές, είκοσι στον αριθμό περίπου, που είχαν κλείσει την Πανεπιστημίου απάντησαν: «θα βλέπαμε τηλεόραση κάτω από το ρομαντικό φως των κεριών». Μετά από αυτή την απάντηση ήρθαν τα φώτα και ο Μοναχός Εφραίμ έψαλε «Είδομεν το φως το αληθινόν» ενώ η πολυκατοικία τραντάχτηκε από τις ζητωκραυγές. Οι άνθρωποι έτρεξαν ξανά στον καναπέ για να παρακολουθούν το θέαμα ή ό,τι είχε απομείνει από αυτό. Ο προηγούμενος καυγάς όμως μεταξύ Παπανδρέου και Ψυχάρη και λοιπών εκλεκτών εκπροσώπων της σημερινής Ελλάδας είχε τελειώσει και η τηλεόραση έδειχνε στίβο, τον μαραθώνιο της Αθήνας, έχω την εντύπωση, όπου έτρεχε ο ΓΑΠ με μια φόρμα κατάμαυρη ενώ ο κ. Σαμαράς είχε ανέβει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και με έναν σταυρό, που το χρησιμοποιούσε σαν χωνί, προσπαθούσε να ακούσει το χλιμίντρισμα από τα άλογα της Ιστορίας. Αντ’αυτού ακουγόταν μόνο ένα μονότονο γκάρισμα γαϊδάρων, εισαγωγής μάλιστα, γιατί όπως έλεγαν η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα πια και ακόμα και τους γαϊδάρους τους φέρνει απ’έξω. Έναν από τους γαϊδάρους τον είχε καβαλήσει ο κ. Καρατζαφέρης που φαινόταν θυμωμένος και τον κλώτσαγε να κουνηθεί αλλά ο γάιδαρος είχε στυλώσει τα πόδια και κάποια στιγμή είπε ότι αρνείται να μεταφέρει φασίστες στην πλάτη του.

Τότε εμφανίστηκε ο medium YaYa, που φορούσε μια παραδοσιακή αφρικανική κελεμπία και γυαλιά Dolce & Gabbana και είπε ότι η εμφάνιση των γαϊδάρων ήταν κακό σημάδι, κάτι σαν επιστροφή στην δραχμή. Μόλις άκουσαν αυτό οι ένοικοι της πολυκατοικίας παράτησαν την τηλεόραση και έτρεξαν στις τράπεζες να πάρουν τις καταθέσεις τους, να τα κρύψουν όπου μπορούσαν. Μετά από αυτό, η πολυκατοικία άρχισε να καταρρέει και οι ένοικοι ένιωθαν ταπεινωμένοι, οργισμένοι, τρομαγμένοι και δεν ήξεραν πού βρίσκεται η έξοδος κινδύνου. Οι διεφθαρμένοι κατασκευαστές δεν έφτιαξαν ποτέ την έξοδο κινδύνου αν και ήταν σημειωμένο στα σχέδια κατασκευής. Αλλά και πολλοί από τους ενοίκους, «μπλεγμένοι» στα πελατειακά δίκτυα των κατασκευαστών, έκαναν τα στραβά μάτια και ανέχτηκαν την διαφθορά τους, πίστεψαν στις υποσχέσεις τους ότι το κτήριο δεν θα καταρρεύσει ποτέ. Ήταν η στιγμή όπου στην σκηνή του ονείρου εμφανίστηκε κάποιος κύριος, το πρόσωπο του οποίου ήταν πραγματικά παράξενο, κάτι σαν κολλάζ των προσώπων του ΓΑΠ-Σαμαρά-Τσίπρα-Παπαρήγα-Μπακογιάννη-Κουβέλη-κλπ. ο οποίος καθησύχασε το πλήθος λέγοντας ότι θα τα αλλάξει όλα για να μην αλλάξει τίποτα. Αυτός ο τύπος κέρδισε με διαφορά τις εκλογές ενώ οι ένοικοι της πολυκατοικίας συνέχιζαν να βλέπουν τηλεόραση στα ερείπια της πολυκατοικίας κάτω από το ρομαντικό φως των κεριών –όπως είχαν προβλέψει οι διαδηλωτές που είχαν κλείσει την Πανεπιστημίου. Εκείνη την στιγμή ακριβώς ξύπνησα. Έξω ήταν μια μέρα υπέροχη, ηλιόλουστη, διαφανής. Καμία σχέση με την περιγραφή του Λαμαρτίν: «σκοτεινή, θλιμμένη, μαύρη, άγονη, εγκαταλειμμένη. Ένα βάρος στην καρδιά». Δεν ξέρω γιατί εκείνη την στιγμή θυμήθηκα κάποιες φράσεις του Pascal ότι «η αληθινή ηθική περιγελά την ηθική. Η αληθινή ευφράδεια περιγελά την ευφράδεια. Το να περιγελάς την φιλοσοφία σημαίνει να φιλοσοφείς πραγματικά». Εάν είναι έτσι, τότε, το να περιγελάς τα όνειρα, καμιά φορά, σημαίνει ότι ονειρεύεσαι πραγματικά…

*Ο Γκαζμέντ Καπλάνι γεννήθηκε στην πόλη Λούσνια της Αλβανίας το 1967. Από το 1991 ζει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής και Διδάκτορας του Παντείου. Είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γράφει ποιητικές συλλογές στα αλβανικά και μυθιστορήματα στα ελληνικά. Το πρώτο του βιβλίο, «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων» (εκδ. Λιβάνη) έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα στα αγγλικά, πολωνικά και δανέζικα. Πριν έξι μήνες κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του «Με λένε Ευρώπη» (εκδ. Λιβάνη). Ο ίδιος ταξιδεύει οπότε βρίσκει ευκαιρία, εργάζεται σκληρά και προσέχει να μην πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.       Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;