Sodade

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ                     Sodade, sodade, λαχτάρα, λαχτάρα για τη γη μου. Ένα τραγούδι και το βλέμμα αλλάζει. Ο κόσμος γίνεται άλλος. Τώρα η γη, που η Σεζάρια Εβόρα περπατούσε και τραγουδούσε ξυπόλυτη για να συντονίζεται με τον παλμό της, θα την αγκαλιάσει τελεσίδικα. Η έλξη της σκόνης προς τη σκόνη θα καταστεί τέλεια. Πίσω, όμως, τα πράγματα θα παραμείνουν ως είχαν, αντιφατικά: πονεμένα, χαρούμενα, άστεγα, άνεργα, ερωτικά, μοναχικά, τρυφερά, μισερά, αγαπητικά, φονικά, ξενιτεμένα, νοσταλγικά. Ένας άστεγος θα κουρνιάζει στην πλατεία Κλαυθμώνος, ένα κορίτσι θα σέρνεται βάναυσα από τους ασφαλίτες στην πλατεία Ταχρίρ κι ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του μαζί με άλλους μετανάστες θα πνίγεται στην Ινδονησία. Την ίδια ώρα ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης θα φεύγει από το Ιράκ, αφήνοντας πίσω του μία έρημο αντί για ειρήνη και δημοκρατία, ενώ τα κύματα της θάλασσας στο Πράσινο Ακρωτήρι........

θα εξακολουθούν να παίζουν με το φως κι ένας ερωτευμένος νέος θα ψιθυρίζει στο ταίρι του, περπατώντας δίπλα στη λίμνη, «κοίτα τ’ αστέρι που κοιτώ/στα μάτια σου να κοιταχτώ… το δάκρυ σου το γαλανό/πάλι να πιω και να μεθύσω». Και καθώς αναπέμπεται ο ύμνος εν μέσω θανάτων, η ζωή, ο άνθρωπος και ο κόσμος αναβαπτίζονται. Το σύμπαν είναι πλέον έτοιμο για να γονιμοποιηθεί εκ νέου. Και μένουν πίσω τα ανερωτικά των δανείων, των επιτοκίων και των CDS, τα εξουσιολάγνα παίγνια της παγκόσμιας μαφίας του χρήματος και της εγχώριας διαπλοκής. Οι δήθεν δημοσκοπήσεις και η αναπαραγωγή τους με στόχο τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την επιμήκυνση της «ζωής» της κυβέρνησης Παπαδήμου πέφτουν στο κενό. Οι εξωχώριες εταιρείες, τα νησιά Κέιμαν, το Λουξεμβούργο, το Σίτι, η Γουόλ Στριτ, κι ό,τι άλλο μπαίνει εμπόδιο στα όνειρα ή επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους έρωτες θα τεθεί εκποδών. Ο τρόμος και ο συμβολικός θάνατος της ανεργίας αργά ή γρήγορα θα παραμερίσουν από το passage a l’ acte, από την οργή και τη λαχτάρα για ζωή. Στους μεγαλύτερους δεν απομένει πάρεξ η συμπαράσταση στους αγώνες των παιδιών. Αυτό είναι το κριτήριο της δημοκρατικότητάς μας. Αν δεν το μπορούμε, τότε ας παραμερίσουμε. Ο ήχος της Σεζάρια θα μας βοηθήσει καθώς έχει τη δύναμη να μαλακώνει το δέρμα της ψυχής από τη χρόνια σκλήρυνσή του. Ακούστε το «Mar Azul» κι όλα του κόσμου τούτου θα γίνουν αυτό που είμαστε, σταγόνες στον ωκεανό…