Αυτό το δίλλημα ανέκαθεν ταλαιπωρούσε και βασάνιζε φιλόσοφους, ιστορικούς αλλά και στρατηγούς. Κανείς δεν μπόρεσε να δώσει μια επαρκή εξήγηση, κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει χωρίς να βρει υπέρμαχους της αντίθετης άποψης γιατί ο άνθρωπος ταλαιπωρεί τους ομοίους του, τους σκοτώνει, τους βασανίζει ή του πολεμά.
Κάποιοι λένε ότι έχει σχέση με το κεφάλαιο και την οικονομία. Άλλοι ότι έχει σχέση με την αιμοβόρα φύση του ανθρώπου και τα πρωτόγονα ένστικτά του που δεν μπορεί να κατευνάσει όσο ‘πολιτισμένος’ και αν γίνει. Μερικοί πολιτικολογούν και θεωρητικολογούν όσον αφορά το κέρδος, τα κόμματα και τη φτώχια.
Κανείς όμως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας άνθρωπος, χωρίς προφανές όφελος, βασανίζει παιδιά, ζώα, αδύναμους και όσους θεωρεί ‘του χεριού του’. Σε αυτές τις πράξεις δεν υπάρχει προφανές κέρδος ή σκοπιμότητα....
Εδώ θα αναφέρει ένας άλλος ότι είναι μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά. Ίσως, αλλά είναι σε τόσο μεγάλη κλίμακα που φτάνει πλέον στα όρια της ολικής επικράτησης, εκτός φυσικά εξαιρέσεων.
Πόσοι δεν δεχθήκατε επιθετική συμπεριφορά από ανθρώπους που έχουν παρεξηγήσει τα λόγια σας ή μια πρόταση γραμμένη στο Facebook, ένα email ή ένα blog;
Πόσες φορές δεν διαπιστώσατε έναν άλλον άνθρωπο κρυμμένο μέσα σε αυτόν που νομίζατε ότι γνωρίζετε;
Και πόσοι δεν βρεθήκατε στη θέση να περάσει από το μυαλό σας να κάνετε κάτι τέτοιο, όπως αυτό που σας έκαναν;
Ο πολιτικός ρεαλισμός έχει ως αρχή ότι ο άνθρωπος είναι κακός από τη φύση του και γι’ αυτό επεκτείνεται και προσπαθεί να κυριαρχήσει τους άλλους. Με λίγα λόγια και όσο πιο απλά μπορώ να το πω, ‘ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που νομίζει ότι είναι άνθρωπος’.
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος δημιουργίας θρησκειών, για να καταδείξει την ‘θεϊκή’ καταγωγή του και το περιούσιο πνεύμα του που τον κάνει να ξεχωρίζει από το σκύλο του, ο οποίος αν και τρώει ξύλο δεν τον δαγκώνει…
Αν ο άνθρωπος ήταν από τη φύση του καλός, δεν θα συσσώρευε χρήμα ή πλούτο που δεν μπορεί να ξοδέψει σε δέκα ζωές, μερικές φορές. Δεν θα εξαπατούσε τον άλλον για το λόγο αυτό και ότι του περίσσευε θα το μοίραζε στους υπόλοιπους που πεινούν. Κανείς σχεδόν όμως δεν το κάνει, αρκεί να κοιτάξετε στο διπλανό σπίτι ή ακόμα και στο δικό σας, ίσως και μέσα σας ορισμένοι.
Αν ο άνθρωπος ήταν καλός, δεν θα μαζευόταν στα γήπεδα για να σκοτωθεί στο ξύλο και να εκτονωθεί βγάζοντας ότι χειρότερο έχει μέσα του. Δεν θα τσακωνόταν για τα κόμματα και δεν θα έκανε κανενός είδους παρανομία, πλημμεληματική ή κακουργηματική. Δεν θα υπήρχε η εκκλησία, ανεξαρτήτως θρησκείας, για να κατευνάσει τις ενοχές του και να του δώσει συγχώρεση ή να του πει πώς να είναι καλός. Δεν θα υπήρχαν οι πολιτικές παρατάξεις για να του πουν ότι σαν οπαδός τους θα είναι καλύτερος από τους άλλους. Δεν θα υπήρχε λόγος να χαρακτηριστεί το δόσιμο του πλεονάσματος ως φιλανθρωπία.
Αν ο άνθρωπος ήταν καλός, δεν θα είχε γεμίσει η υφήλιος από ενώσεις για κακοποιημένα παιδιά, γυναίκες, παρίες της κοινωνίας και ζωάκια, γιατί απλά, δεν θα υπήρχε λόγος.
Αν ο άνθρωπος ήταν καλός δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο, ούτε θα υπήρχαν οι συζητήσεις που με οδήγησαν σ’ αυτή την πράξη γιατί απλά και πάλι δεν θα υπήρχε λόγος, όπως δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε για το αν ένας άνθρωπος έχει μπλε ή πράσινη επιδερμίδα… φωτο: Дмитрий Агеев Διηγήματα, βιβλία, κείμενα, σκέψεις...Βασίλης Δημητριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου