Την άλλη μέρα είπαμε στον Πάνο Μιχαήλ ν’ ανεβεί στην πολυκατοικία και να το φωτογραφίσει. Πήγε δυο φορές, ματαίως: τίποτα δεν μπορούσε να εκφράσει την πραγματική εντύπωση που κάνει. Αλλά έτσι όπως το έβγαλε, από ψηλά, ήταν σαν να προσεύχεται όχι η πόλη, αλλά ο Θεός. Κάτι, εν πάση περιπτώσει, ουράνιο......
Ας μην πούμε εδώ τα γνωστά - τη μελούρα της παρακμής. Το εμπεδώσαμε. Ολόκληρο το Κέντρο της πόλης είναι ρημάδι. (Το Σύνταγμα μάς μάρανε. Όλο το Κέντρο είναι πια ένα διεσταλμένο Σύνταγμα - χωρίς φωνή μάλιστα, χωρίς αγανάκτηση). Όμως το σίγουρο είναι ότι έχουμε φτάσει όλοι στα όριά μας.....
Πιστεύω ότι πληρώνουμε, δικαίως, τα σπασμένα μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής Ύβρης, που έγινε πνιχτά και μουλωχτά - όπως πνίγονται οι αιμομιξίες στα χωριά. Όλοι ξέρουν, πολλοί βολεύονται, κανείς δεν μιλά. Το πρόβλημα είναι ότι η διαχείριση των σπασμένων της Ύβρεως είναι στα χέρια εκείνων που τη διέπραξαν. Λένε ότι σε τέτοιες περιόδους γεννιούνται οι νέες, υγιείς δυνάμεις. Δεν τις έχω δει.
Θεωρώ επίσης αναξιοπρεπείς όλους αυτούς τους κορδωμένους μεσόκοπους της μετα-μεταπολίτευσης που γράφουν δραματικές ιερεμιάδες (στα media «των βαρώνων» κυρίως, αλλά κι αλλού) και μετά χασκογελάνε στα καφενεία και τα εστιατόρια - εσαεί προνομιούχοι.
Όσοι ήταν λίγο πολύ μέσα στο σύστημα όλα τα περασμένα χρόνια, ας συγκρατήσουν λίγο τα μαστίγια και τα δάκρυά τους. Υπάρχουν 25άρηδες που έχουν φάει τώρα το χαστούκι και δεν φταίνε σε απολύτως τίποτα. Περπατώντας κάτω απ’ τα Πατήσια, σε πιάνει η ψυχή σου απ’ το μέγεθος της δυστυχίας. Συνήθισα να βλέπω ανθρώπους με το κεφάλι μέσα στα σκουπίδια. Αυτοί θα έπρεπε να είχαν μαστίγιο και δάκρυα. Αλλά πού καιρός...
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μ’ αρέσει να φιλολογώ πάνω απ’ το πτώμα. Δεν ήμουν κι εγώ μέρος μιας πολιτικής κατάστασης άρρωστης, όπως οι πλείστοι από αυτούς που κάνουν κήρυγμα; Προσπαθώ μόνο να είμαι ανθρώπινος, ψύχραιμος και χρήσιμος στον χώρο της δουλειάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου