Βέβαια, το χρέος και οι σκοποί μας, διέφεραν αισθητά.
Εγώ, ψάρευα, ενώ αυτή επιτελούσε το ουσιώδες:
Χρέος αρχέγονο, με αέναες βυθίσεις μέγιστου θάρρους.
Ήταν τόσο κοντά, χλωμή όπως πάντα και μόνη.
Είχε βυθήσει μέχρι τη μέση, όταν άκουσα τις κραυγές…
Κραυγές πνιγμού, φόβου και αγωνίας που σε παρέλυαν,
που σε πόναγαν - όπως όταν χάνεις κάποιον δικό σου.
Ήταν αυτή και ήμουν εκεί. Την είδα, που σφάδαζε…
Με αυτοθυσία, έπεσα στα παγωμένα νερά και την έσυρα
ως την άκρη της βάρκας. Aιμορραγούσα και ημιθανής
καθώς ήταν, της έδωσα το φιλί της ζωής, και ανένηψε.
Ενίοτε, σας τη θυμίζω…
Γιώργος Μανέτας youtube.com
gmanetas.blogspot.c
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου