Στο ασανσέρ χωρίς ρεύμα

Του Καπλάνι ΓκάζμεντΤο ρεύμα κόπηκε λίγο πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη. Είχα προλάβει να κάνω ντους και να ντυθώ. Μάζεψα την τσάντα πλάτης και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Μια τρομαγμένη φωνή έφτασε στα αυτιά μου - «Μπορείτε να με βοηθήσετε;» είπε. Στην αρχή νόμισα ότι κάποιος θα είχε πέσει από τις σκάλες. «Μπορείτε να με βοηθήσετε, σας παρακαλώ;» επανέλαβε. Σχεδόν αποσβολωμένος προσπαθούσα να καταλάβω εάν αυτή η άγνωστη φωνή απευθυνόταν σε μένα. Σαν να κατάλαβε την απορία μου πρόσθεσε «έχω εγκλωβιστεί στο ασανσέρ. Κόπηκε το ρεύμα». «Πού είσαστε;» ρώτησα τότε. «Εδώ ανάμεσα στους ορόφους. Σταμάτησε απότομα. Κόντεψε να σταματήσει η καρδιά μου». Στην θέση της απορίας ήρθε η αμηχανία. Δεν ήξερα πως να βοηθήσω. Έχω εγκλωβιστεί μόνο μια φορά σε ασανσέρ. Η ταραχή που ένιωσα ήταν μεγάλη. Ήταν, τότε, τον πρώτο καιρό που είχα έρθει στην Αθήνα και δεν είχα συνηθίσει τα ασανσέρ........


«Δυστυχώς δεν ξέρω πώς να σας απεγκλωβίσω», είπα. Θυμήθηκα ότι τους εγκλωβισμένους στο ασανσέρ στην πολυκατοικία μας τους απεγκλωβίζει ο Αντώνης. 'Ένας ηλικιωμένος κύριος που είχε κάποτε εξοριστεί στο Μακρονήσι επειδή δεν ήταν αρκετά «εθνικόφρων». «Περιμένετε μια στιγμή παρακαλώ» λέω στην εγκλωβισμένη και κατεβαίνω τις σκάλες, στον δεύτερο όροφο όπου μένει ο κύριος Αντώνης. Κατεβαίνω τις σκάλες φοβούμενος μην γλιστρήσω στο σκοτάδι. Δυστυχώς ο κύριος Αντώνης δεν απάντησε στα χτυπήματα της πόρτας. Έλειπε. Γύρισα ξανά, μέσα από το σκοτάδι, κοντά στην «άγνωστη φωνή» και την ενημέρωσα ότι εκείνος που απεγκλωβίζει τους εγκλωβισμένους στην πολυκατοικία μας έλειπε. «Ίσως έρθει τώρα, ποτέ δεν ξέρετε» της είπα για να την παρηγορήσω. Ήθελα να προσθέσω και ότι «η ζωή είναι όλο εκπλήξεις» αλλά μου φάνηκε ανόητο να παραδίδω μαθήματα φιλοσοφίας σε μια εγκλωβισμένη κυρία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα αν ήταν κυρία ή δεσποινίς. Η φωνή της είναι από εκείνες που σε κάνουν να συμπαθείς αμέσως κάποιον άγνωστο. Σε αυτά τα λίγα λεπτά στο σκοτάδι είχα συμπαθήσει την άγνωστη εγκλωβισμένη.


Προσφέρθηκα, τότε, να φωνάξω την πυροσβεστική. Η εγκλωβισμένη δεν ήθελε. Μου είπε πώς θα έκανε πολύ ώρα να έρθει. Εάν δεν έρθει το ρεύμα σε πέντε λεπτά τότε να την φωνάξουμε, είπε. «Επειδή φοβάμαι» είπε μετά από λίγο «μπορείτε σας παρακαλώ να μου κάνετε παρέα μέχρι να έρθει το ρεύμα;». Απάντησα «ναι» αμέσως και ένιωσα κάποια ανακούφιση ότι τουλάχιστον θα ήμουν χρήσιμος σε κάτι.


Οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας σαν να είχαν συνεννοηθεί. Ούτε έβγαιναν, ούτε έμπαιναν στα σπίτια τους. Κάποια αμήχανη σιωπή απλώθηκε μεταξύ μας. «Εμένα με λένε Άντζελα» είπε εκείνη ξαφνικά. «Μένω στον τρίτο, πριν από μια εβδομάδα μετακόμισα». Της είπα το όνομά μου και πως μένω στον τέταρτο. Από τις λίγες φορές που κάποιος δεν με ρωτάει «τι είναι αυτό;» όταν ακούει το όνομά μου. Η πόλη που ζω είναι η μοναδική όπου η άνθρωποι γουρλώνουν τα μάτια όταν ακούνε το όνομά μου. «Λένε ότι στα βόρεια προάστια δεν κόβουν το ρεύμα. Το κόβουν μόνο στις λαϊκές γειτονιές» είπε εκείνη ξανά. Σήκωσα τους ώμους για να εκφράσω την άγνοιά μου. Μετά κατάλαβα πόσο ανόητη ήταν η κίνησή μου. Η Άντζελα δεν με έβλεπε. «Λέτε;» είπα σαν υπνοβάτης και κατάλαβα ότι εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να την φαντάζομαι πως είναι. Η φωνή της ταίριαζε σε μια γοητευτική γυναίκα. «Έχει γίνει επικίνδυνη πόλη η Αθήνα» της λέω μετά από λίγο, για να σπρώξω την κουβέντα. «Από μια άποψη είμαι τυχερή. Θα μπορούσα να είχα «φάει» τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα. Έγινε χαμός, ακόμα και μέσα στο Μετρό έφθαναν τώρα που ερχόμουν». Μεταξύ δακρυγόνων και ενός εγκλωβισμού στο ασανσέρ η δεύτερη επιλογή φαίνεται υγιέστερη. Τα λεπτά περνούσαν και το ρεύμα δεν ερχόταν.

Τότε η Άντζελα ακούστηκε ξανά. «Ασχολείστε με πολιτική;» ρώτησε. Πώς να της απαντήσω. «Την παρακολουθώ» είπα. «Διάβασα στην εφημερίδα ότι η κόρη του Λοΐζου απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να παίξει το «Καλημέρα Ήλιε». Το θυμόμουν αυτό το τραγούδι πολύ καλά. Ήταν από τα πρώτα που είχα ακούσει στην Φιλοσοφική. Τότε που, παράλληλα με το «Καλημέρα Ήλιε» έκανε θραύση επίσης ένα άλλο τραγούδι - «εσύ τι λες, θα γίνουμε επιτέλους εραστές;» - εάν δεν κάνω λάθος. Δεν μοιράστηκα τις σκέψεις μου με την Άντζελα απλά σκέφτηκα τι τραγούδι θα μπορούσε τώρα να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ. Ίσως το Youkali του Κούρτ Βάιλ. «Youkali, είναι ο σεβασμός των επιθυμιών που ανταλλάξαμε/ Youkali, είναι η χώρα του έρωτα που μοιραστήκαμε/ Είναι η ελπίδα που είναι στην καρδιά όλων των ανθρώπων/ η λύτρωση που περιμένουμε όλοι για αύριο/ Youkali, είναι η χώρα των επιθυμιών μας/ Youkali, είναι ένα όνειρο, μια τρέλα/ Δεν υπάρχει Youkali!». Να το τραγουδήσουν στα ελληνικά και στα γερμανικά. Δεν υπάρχει νομίζω πιο επίκαιρο τραγούδι για την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα αρέσει στην Μέρκελ. Γιατί, επιπλέον, είναι τραγούδι μιας εποχής που η Μέρκελ δεν θέλει να θυμάται, νομίζω.

Τα λεπτά κυλούσαν και η Άντζελα σιωπούσε. Τότε σκέφτηκα να μην περιμένω πια. Έβγαλα το κινητό μου αποφασισμένος, αυτή την φορά, να τηλεφωνήσω στην πυροσβεστική. Και σαν να ήθελε να μας κάνει πλάκα η ΔΕΗ, εκείνη την στιγμή το ρεύμα ήρθε. Η Άντζελα κατέβηκε στην αρχή μισό όροφο πιο κάτω. Μετά ανέβηκε έναν όροφο πιο πάνω. Άνοιξε την πόρτα. Τελικά θα γνώριζα μια άγνωστη της οποίας την φωνή είχα συμπαθήσει. Άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ. Με ευχαρίστησε ευγενικά. Μου είπε ότι βιαζόταν να φύγει. Της είπα «τίποτα» τρεις φορές, τουλάχιστον.

Χαιρετιστήκαμε και κατέβηκα τις σκάλες. Από φόβο μήπως κοπεί ξανά το ρεύμα και εγκλωβιστώ στο ασανσέρ. Και καθώς κατέβαινα σκέφτηκα ότι η Άντζελα δεν έμοιαζε στην φωνή της. Την φανταζόμουν πιο όμορφη. Ίσως και εκείνη να με φανταζόταν αλλιώς. Ή ίσως να μην με φανταζόταν καν. Και εκείνη την στιγμή γέλασα με τον εαυτό μου. Όσες αναδιαρθρώσεις και αν γίνουν, όσες επαναστάσεις, όσες χρεοκοπίες και μεσοπρόθεσμα ο άνθρωπος και οι συμπτώσεις που καθορίζουν την καθημερινότητά του, ο άνθρωπος και η φαντασία του, ο άνθρωπος και ο παραλογισμός του θα παραμείνουν για πάντα ίδια και απαράλλαχτα…       Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;