Ελλάδα και Λιβύη. (Του Στέλιου Κούλογλου)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο της χώρας φανερώνονται σε κάθε διεθνή κρίση. Τότε είναι που εμφανίζονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια η ασχετοσύνη, η κομπορρημοσύνη και ο ελληνικός επαρχιωτισμός. Τύποι που δεν έχουν ιδέα από την ιστορία ή τα δεδομένα μιας σύρραξης που μόλις αντιλήφθηκαν, παρότι προϋπήρχε για χρόνια, αρχίζουν να αναλύουν την κατάσταση με ύφος περισπούδαστο, καταγγέλλοντας τον ιμπεριαλισμό, τους δικτάτορες που μόλις ανακάλυψαν ή τον εχθρό κατά περίσταση και υποβάλλοντας με πατριωτικό στόμφο προτάσεις, ώστε η Ελλάδα να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο - τρομάρα της. Αυτές τις μέρες ήταν η σειρά της Λιβύης να την πληρώσει. Ακολουθούν 5 θέσεις που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μια υπόδειξη για την ελληνική συνεισφορά.

1. Η αρχική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη ήταν σωστή και δικαιολογημένη. Όπως είχαν και δημοσίως δηλώσει, οι δυνάμεις του Καντάφι ήθελαν να σφάξουν μέχρι και τον τελευταίο από τους αντιπάλους τους που είχαν εξεγερθεί.....

Σίγουρα, η επιβολή της ζώνης αποτελεί ένα είδος επέμβασης που δικαιολογείται όμως τόσο από τη σχετική έκκληση των εξεγερμένων όσο και από τη διεθνή νομοθεσία, αν πρόκειται να αποτραπούν μαζικές σφαγές. Σίγουρα, επίσης, ο ΟΗΕ και η περίφημη «διεθνής κοινότητα» δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία τρία χρόνια πριν, όταν ο ισραηλινός στρατός έσφαζε τους Παλαιστίνιους στη Γάζα. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να σφαχτούν και οι Λίβυοι.

2. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που, ενώ το καθεστώς Καντάφι κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός μετά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Γαλλία με τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν. Αντίθετα, θα έπρεπε μια διεθνής αντιπροσωπεία από τον ΟΗΕ, τις αραβικές και τις αφρικανικές χώρες να διαπραγματευτεί με τον Καντάφι μια παρατεταμένη κατάπαυση του πυρός, την προστασία των πολιτών και την προκήρυξη εκλογών. Οι πρωταγωνιστές των βομβαρδισμών εκμεταλλεύθηκαν την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα. Αυτή έχει να κάνει με τη διασφάλιση θέσεων στη μάχη για τα πετρέλαια της Λιβύης μετά το διαφαινόμενο τέλος του Καντάφι.

3. Γιατί το γεγονός ότι δεν έγινε καμία ουσιαστική διπλωματική προσπάθεια για την ειρηνική επίλυση της κρίσης δεν οφείλεται στην περιβόητη επιθετικότητα των ιμπεριαλιστικών μεγάλων δυνάμεων που θέλουν να αρπάξουν το πετρέλαιο της χώρας. Αυτο είχε ήδη γίνει: ο Λίβυος δικτάτορας φρόντιζε για τα συμφέροντά τους όσο κανείς άλλος, έχοντας συνάψει, ιδίως τα τελευταία χρόνια, πετρελαϊκές συμφωνίες με όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Επιπλέον, οι μυστικές του υπηρεσίες συνεργάζονταν στενά με τις αμερικανικές και τις βρετανικές για τον εντοπισμό ισλαμιστών εξτρεμιστών (δεν είναι τυχαίο ότι ο Καντάφι παρουσίαζε τους αντιπάλους του ως παραλλαγή της Αλ Κάιντα), ενώ για τους Ιταλούς η Λιβύη έπαιζε τον ρόλο του μπουλντόγκ-συνοριοφύλακα.

Όσο για τη Γαλλία, μόλις τον Οκτώβριο είχε υπογράψει συμφωνία με τον Καντάφι ακόμη και στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας. Μπορεί η γαλλική Τotal να κερδίσει μεγαλύτερο μερίδιο από το λιβυκό πετρέλαιο αν ο Καντάφι ανατραπεί, αλλά ο ξαφνικός ζήλος του Σαρκοζί για τη δημοκρατία θέλει κυρίως να μετριάσει τη ζημιά που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για τις στενές σχέσεις της κυβέρνησής του με το διεφθαρμένο καθεστώς του Μπεν Άλι, που ανατράπηκε από την εξέγερση των Τυνήσιων τον Ιανουάριο. Ο ανεκδιήγητος Γάλλος Πρόεδρος αποφάσισε να το παίξει Λαφαγιέτ που βοηθάει τους εξεγερμένους για την ελευθερία ανά τον κόσμο, σκοπεύοντας απλώς σε μερικούς πόντους παραπάνω στις δημοσκοπήσεις.

4. Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η τακτική που εγκαινίασε ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτή η μεγάλη διαπλανητική απογοήτευση του 21ου αιώνα. Η συμμετοχή των αμερικανικών δυνάμεων σε μια στρατιωτική επίθεση χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου δημιουργεί ένα ανατριχιαστικό προηγούμενο: τι θα γίνει αν μετά από 3 χρόνια κάποια θεούσα Πρόεδρος Πέιλιν αποφασίσει να βομβαρδίσει το Ιράν χωρίς να ρωτήσει κανένα;

5. Η περιβόητη συμμαχία της «Αυγής του Οδυσσέα», όπως κακόγουστα ονομάστηκε η δολοφονική εκστρατεία, είναι ήδη διαιρεμένη. Ίσως ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έτυχε δυνάμεις να βομβαρδίζουν διαφωνώντας και να διαφωνούν βομβαρδίζοντας. Αυτό δείχνει ακριβώς πόσο πρόχειρα και χωρίς στρατηγικό στόχο στήθηκε η όλη επιχείρηση. Κανείς από τους πρωταγωνιστές της δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θέλει την αλλαγή του καθεστώτος Καντάφι ή κάποιου είδους συμβιβασμό μαζί του και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα, αν τίποτα από τα προηγούμενα δεν επιτευχθεί. Αντίθετα με τον Οδυσσέα, η διεθνής συμμαχία των σταυροφόρων της ελευθερίας δεν έχει στόχο κάποια Ιθάκη. Βαδίζει στα κουτουρού. Εδώ ακριβώς μπορεί να συνεισφέρει, παίζοντας «πρωταγωνιστικό ρόλο», και η Ελλάδα: συμβάλλοντας, με την πείρα που έχει αποκτήσει, στο πώς μπορείς να αρμενίζεις αμέριμνα προς το πουθενά.        tvxs.gr