Του Νικολάου Μόττα
Τη στιγμή που η αμερικανο-βρετανο-γαλλική συμμαχία ξεκινούσε την ιμπεριαλιστικού τύπου στρατιωτική της επέμβαση στη Λιβυή με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκεπτόταν τη Νότια Αμερική. Πρώτος σταθμός η Βραζιλία, δεύτερος η Χιλή και τρίτο το Ελ Σαλβαδόρ. Από το Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Μπαράκ Ομπάμα πρότεινε στη Λατινική Αμερική μιά συνεργασία υπό ίσους όρους, ή αλλιώς, μιά «συμμαχία ισότητας» με διεθνείς προεκτάσεις. Πόσο «ίσος» όμως μπορεί να είναι κάποιος απέναντι σε μιά υπερδύναμη της οποίας κινητήρια δύναμη είναι η επέκταση των νεοαποικιακών οικονομικών συμφερόντων της; Και κυρίως δε, ποιός είναι διατεθειμένος να ξεχάσει το ρόλο που έπαιξε κατά το παρελθόν η Ουάσινγκτον ως υποκινητής και υποστηρικτής δικτατορικών καθεστώτων στην Κεντρική και Νότια Αμερική;
Η περιοδεία Ομπάμα έδωσε την ευκαιρία στον Φιντέλ Κάστρο να γράψει ορισμένες - εξαιρετικά εύστοχες - σκέψεις με αφορμή τα τελευταία γεγονότα. Ο Κομαντάντε, στο τελευταίο του άρθρο με τίτλο «Η συμμαχία των ίσων» που δημοσιεύθηκε στη «Γκράνμα» στις 20 Μαρτίου, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Σάββατο απόγευμα, της 19ης, έπειτα από ένα πολυτελές γεύμα, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ διέταξαν την επίθεση στη Λιβύη..... Φυσικά, τίποτα δε θα είχε συμβεί χωρίς την αξίωση των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ανωτάτης ηγεσίας. Από το αρχηγείο του οργανισμού (ΝΑΤΟ) στην Ευρώπη, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. [...] Ο κόσμος υποφέρει την ίδια στιγμή και τις συνέπειες των κλιματικών αλλαγών - η ανεπάρκεια και οι τιμές των φαγητών, οι στρατιωτικές δαπάνες και η κατασπατάληση των φυσικών και ανθρώπινων πηγών αυξάνονται. Ο πόλεμος ήταν το πλέον επίκαιρο γεγονός που θα μπορούσε να συμβεί αυτήν την στιγμή».
Και συνεχίζει ο κουβανός ηγέτης αναφερόμενος στην επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου:
«(Ο Ομπάμα) μίλησε για την «εκπληκτική άνοδο της Βραζιλίας» που έχει εντυπωσιάσει τη διεθνή σκηνή και εγκωμίασε την οικονομία της ως μια από αυτές με το μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στον κόσμο, μη δείχνοντας όμως ούτε την ελάχιστη θέληση να στηρίξει τη Βραζιλία ως μόνιμο μέλος του προνομιούχου Συμβουλίου Ασφαλείας (ΟΗΕ). Ο αργεντίνος συγγραφέας Ατίλιο Μπορόν δηλώνει ότι αυτό που ενδιαφέρει (τον Ομπάμα) περισσότερο ως διαχειριστή της αυτοκρατορίας είναι η ενίσχυση του ελέγχου στην περιοχή της Αμαζονίας. [...] Για τους πλέον θρασείς σχεδιαστές της στρατηγικής των ΗΠΑ, η λεκάνη του Αμαζονίου, όπως ακριβώς και η Ανταρκτική, είναι μια περιοχή ελευθέρας πρόσβασης όπου οι εθνικές κυριαρχίες δεν αναγνωρίζονται. Αύριο (21 Απριλίου 2011), ο Ομπάμα μεταβαίνει στη Χιλή. Της άφιξης του, γράφει ο Φιντέλ, είχε προηγηθεί συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Ελ Μερκούριο» που εκδόθηκε σήμερα Κυριακή, στην οποία ομολογεί ότι ο «διάλογος στην αμερικανική ήπειρο» (Debate in the Americas) όπως τον αποκαλεί, βασίζεται σε μιά «συνεργασία των ίσων» με τη Λατινική Αμερική. Κάτι που μας αφήνει άφωνους καθώς ενθυμούμαστε τη Συνεργασία για την Πρόοδο που προηγήθηκε της μισθοφορικής επιχείρησης του Κόλπου των Χοίρων.
Πράγματι. Πριν την επίσκεψη του σε Βραζιλία, Χιλή και Ελ Σαλβαδόρ ο Μπαράκ Ομπάμα εξέφρασε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ να συνεργαστούν με χώρες της Λατινικής Αμερικής σε ζητήματα όπως η οικονομική ανάπτυξη, η ενεργειακή πολιτική, η ασφάλεια και ανθρώπινα δικαιώματα. Το ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσο μπορεί να εμπιστευτεί κάποιος την Ουάσινγκτον, τη στιγμή που το παρελθόν μας διδάσκει πως πίσω απ’ τις ωραίες φράσεις και υποσχέσεις των αμερικανών προέδρων υποκρύπτεται η αχόρταγη διάθεση για επέκταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των οικονομικών του συμφερόντων. Οι λαοί της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής άλλωστε έχουν ζήσει από «πρώτο χέρι» την αποικιοκρατική λογική του καπιταλιστικού συστήματος των ΗΠΑ: Γουατεμάλα (1945), Κούβα (1952), Βραζιλία (1964), Δομινικανή Δημοκρατία (1965), Χιλή (1973), Νικαράγουα (1979) είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα «ωμών», εγκληματικών παρεμβάσεων της αμερικανικής υπερδύναμης στα εσωτερικά ζητήματα των λαών της ηπείρου. Και όλα αυτά, παρά τις ωραιοποιημένες ρητορείες των εκάστοτε ηγεσιών των ΗΠΑ περί καλής γειτονίας, προόδου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνεργασίας σε διάφορους τομείς.
Χαρακτηριστικά τα λόγια του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στα Ηνωμένα Έθνη, στις 11 Δεκεμβρίου 1964:
«Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που επεμβαίνουν. Συμβαίνει ιστορικά στη Λατινική Αμερική. Από το τέλος του προηγούμενου αιώνα η Κούβα έχει βιώσει αυτήν την πραγματικότητα - αλλά την έχουν βιώσει, επίσης, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Κεντρική Αμερική γενικότερα, το Μεξικό, η Αϊτή και η Δομινικανή Δημοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, εκτός απ’ το λαό μας, ο Παναμάς έχει βιώσει άμεση επιθετικότητα όπου οι πεζοναύτες στην περιοχή της διώρυγας άνοιξαν πυρ εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων. [...] Συγκεκαλυμμένες επεμβάσεις εκτελούνται μέσω στρατιωτικών αποστολών οι οποίες συμμετέχουν στην εσωτερική καταπίεση, οργανώνοντας δυνάμεις σχεδιασμένες γι’ αυτό το σκοπό σε πολλές χώρες, και επίσης σε πραξικοπήματα, τα οποία έχουν τόσο πολύ επαναληφθεί τα τελευταία χρόνια στη Λατινική Αμερική. Συγκεκριμένα, οι δυνάμεις των ΗΠΑ αναμείχθηκαν στην καταπίεση των λαών της Βενεζουέλας, της Κολομβίας και Γουατεμάλας οι οποίοι πολέμησαν με όπλα για την ελευθερία τους. Στη Βενεζουέλα, οι δυνάμεις των ΗΠΑ όχι μόνο συμβουλεύουν το στρατό και την αστυνομία, αλλά επίσης διευθύνουν πράξεις γενοκτονίας εκτελούμενες από αέρος ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς σε αχανείς αντάρτικες περιοχές. Και οι εταιρείες των Γιάνκηδων που λειτουργούν εκεί, ασκούν πιέσεις κάθε είδους προκειμένου να αυξηθεί η άμεση επέμβαση (των ΗΠΑ)».
Θα ήταν καλό να θυμηθούμε ότι η «Συνεργασία για την Πρόοδο» (Alliance for Progress) ήταν πρωτοβουλία του προέδρου Τζων Φ. Κέννεντι το 1961 που είχε σκοπό την εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Νότιας Αμερικής. Όπως αναφέρει και ο Κάστρο, ακολούθησε η επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων. Αλλά ακόμη προγενέστερα, το 1933, επί προεδρίας του Φρανγκλίνου Ρούσβελτ, είχε υπάρξει η πρωτοβουλία «Good Neighbor Policy» που, μεταξύ άλλων, όριζε ότι οι ΗΠΑ δεν θα αναμειγνύονταν στην εσωτερική πολιτική των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Τελικώς, αυτό που συνέβη στο διάβα του 20ου αιώνα ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου