Της Ειρήνης Βεργοπούλου Εχθές το μεσημέρι, κατά τις τρεις, στο τρόλλευ νο 12, που έρχεται από το Περιστέρι και φτάνει στο Σύνταγμα.Δύο νεαροί μετανάστες, ανεβαίνουν στο ύψος της Ομόνοιας. Από τις φυσιογνωμίες τους και από την εμπειρία μου σαν κάτοικος του πολυπολιτισμικού κέντρου, υπολογίζω ότι η καταγωγή τους πρέπει να είναι Μπαγκλα Ντες ή Σρι Λάνκα. Δε φαίνονται ταλαιπωρημένοι, αλλά σχετικά καλοβαλμένοι και περιποιημένοι. Ωστόσο, έχουν μια νευρικότητα και μια αγωνία στην έκφραση των ματιών. ‘Οταν μια ευγενική ηλικιωμένη κυρία κάνει χώρο για αυτούς για να περάσουν πιο μέσα, με τα γλυκά λόγια “πέρνα αγόρι μου”, κοιτάνε όχι απλά έκπληκτοι, αλλά εμβρόντητοι…
Κάθονται ακριβώς μπροστά μου. Ο δεξιός, βγάζει μια φωτογραφία από το μπουφάν, και αυτή η φωτογραφία είναι τώρα ο πρωταγωνιστής.
Την κοιτάει αρκετή ώρα. ‘Εχει για αρκετά λεπτά απορροφηθεί σε αυτήν, με χωμένο το βλέμμα μέσα της.... Μπορώ να διακρίνω καθαρά : είναι ο ίδιος, που ποζάρει σε κάποιο χώρο γεμάτο πρασινάδα, σε ένα γεφύρι ίσως. Απλή γεωγραφία μου φέρνει στο μυαλό τις πυκνές από βλάστηση περιοχές εκείνων των τόπων. Στη φωτό διακρίνω τεράστια φύλλα δέντρων και τον νεαρό να κοιτάει σοβαρά το φακό. Τώρα, μέσα στο αθηναικό τρόλλευ, η ματιά του έχει επί μακρόν χαθεί στη ζούγκλα εκείνη.
Και σκέφτομαι, κάποιος συγγενής του θα του την έστειλε τη φωτό, από εκεί μακριά. Κάποια οικογένεια, θα τον πεθυμεί. Κάποιοι φίλοι θα τον σκέφτονται, ίσως και κάποια κοπέλα.
Και αυτός, νοσταλγεί το “είναι” του που έχει μείνει εκεί, στα πάτρια εδάφη, ενώ το σώμα του, αυτού και του φίλου του, ταξιδεύουν σε ένα αργό τρόλλευ, στη ασχήμια της ελληνικής πρωτεύουσας εδώ, ταξιδεύουν σαν δύο ανώνυμες φιγούρες, σαν δύο στατιστικοί αριθμοί, σαν δύο σαρκία άλλου χρώματος , χαμένα στο τεράστιο πλήθος……
Το όχημα φτάνει στο Σύνταγμα, ο νεαρός σαν να συνέρχεται από το όνειρο στο οποίο για λίγο κρύφτηκε, και μελαγχολικά βάζει τη φωτό πάλι στην τσέπη του και σηκώνεται με τον φίλο του για να κατέβουν. Ειρήνη Βεργοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου