Ο Θεόδωρος Πάγκαλος και η Κόπρος του Αυγεία.

Διεφθαρμένος πολίτης και ο κοπρίτης του....

Του Γιωργου Πηττα                  «Έγινε τόσο κόκκινη η ελπίδα

που χάθηκε στο αίμα των ανθρώπων»

(από τη συλλογή του Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών-εκδ. Καπόν 2010)

Δεν είναι δα και δύσκολο πολύ να καταλάβει κάποιος, πως ένας πολιτικός που έχει μείνει για χρόνια στην εξουσία, που έχει μάθει σαν την τσέπη του τους μηχανισμούς του συστήματος, που έχει αποκτήσει δύναμη τέτοια ώστε με τις αποφάσεις του να επηρεάζει καθοριστικά τις ζωές αναρίθμητων ανθρώπων, μπορεί στην κυριολεξία να χάσει τελείως τον μπούσουλα και την επαφή με την πραγματικότητα και να μεταλλαχθεί σταθερά σε ένα ον που περιφέρεται επικεντρωμένο αποκλειστικά στην ανάδειξη της «αναμφισβήτητης» σπουδαιότητας του, μέσα από πληθώρα δηλώσεων που γίνονται απλά και μόνο για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα.

Ο κος Πάγκαλος, κομίζει εδώ και χρόνια το πιο βαρύ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» .

Το «ρε» που συνοδεύει συνήθως αυτή τη φράση, μάλλον το έχει αποβάλλει ως άξεστη έκφραση των διεφθαρμένων πολιτών…

Υπουργός κατ’ επανάληψη σε κορυφαία υπουργεία, εις εκ των πρωταγωνιστών της περιόδου που σημάδεψε την Ελλάδα τόσο με τις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου όσο και με αυτές του κου Σημίτη....

Υπουργός συνεχώς, άρα και συνδημιουργός συνεπέστατος αυτής της πολιτικής που από τις αρχές της δεκαετίας του 80 διάλυσε, έκανε σκόνη στην κυριολεξία, κάθε έννοια Αξίας και Ηθικής στη δημόσια ζωή του τόπου.

Απολύτως υπεύθυνος –μαζί με άλλους- για την νοοτροπία της αρπαχτής, της μίζας, των κολλητών και των νέων τζακιών, του ταχύτατου πλουτισμού και της διαφθοράς ως τρόπου ζωής των νεοελλήνων.

Απολύτως υπεύθυνος –μαζί με άλλους- για την συστηματική «εκπαίδευση» χιλιάδων Ελλήνων σε μία λογική που διαχώρισε χυδαία τη σχέση αμοιβής και παραγωγικότητας εφόσον πια αρκούσε η κομματική ταυτότητα ως μοναδικό κριτήριο στο πελατειακό κράτος που δημιουργήθηκε.

Απολύτως υπεύθυνος για όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα –αφού ακόμα και ο ίδιος ψελλίζει κατά καιρούς πως «πρέπει τώρα να κάνουμε όσα δεν κάναμε για δεκαετίες».

Λησμονεί βέβαια, ο ίδιος, οι συνάδελφοί του και ο αρχηγός τους, πως αυτοί είναι που δεν έκαναν τίποτα για να εξορθολογίσουν στοιχειωδώς την παράλογη Ελληνική πολιτεία και όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα αλλά μετέτρεπαν διαρκώς τεράστιες κοινωνικές ομάδες σε «κοπρίτες» προκειμένου να εξαγοράσουν τις συνειδήσεις τους και να αποκομίσουν τις ψήφους που θα τους διαιώνιζαν στην εξουσία.

Με πολλές δηλώσεις του κου Πάγκαλου έχω χαμογελάσει.

Με κάποιες θα μπορούσα και να συμφωνήσω αν ξεχνούσα πως μιλάει κάποιος ενεργός παραγωγός των αιτίων του πρωτοφανούς νεοελληνικού εκφυλισμού.

Όμως τούτη η δήλωση του:

«…Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος, ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν...»

θα έπρεπε να τον στείλει δια παντός στα αζήτητα οποιασδήποτε μορφής δημόσιας ύπαρξης.

Δεν ξέρω αν έχω διαβάσει ή ακούσει πιο εξωφρενική δήλωση.

Πρόκειται για μοναδικό δείγμα του τι εστί αλλοτριωμένος και επηρμένος λόγος.

Γιατί βέβαια, οι «διεφθαρμένοι πολίτες» είναι αυτοί που προσπαθούν τακτικά να ξεπεράσουν τα μυθικά εμπόδια που παράγει η ανάλγητη ελληνική γραφειοκρατία για να βρουν το δίκιο τους. Και κάποια στιγμή, στην απελπισία τους, όσοι δεν έχουν άλλη λύση, ναι, θα φτάσουν στο γραφείο του πολιτικού που κάθεται στο γραφείο του και περιμένει τους πελάτες που ο ίδιος και η παρέα του έχουν δημιουργήσει.

Για να ακούσει το «αίτημα» και στη συνέχεια να βάλει τους «κοπρίτες» που ο ίδιος έχει διορίσει να το επιλύσουν, διορίζοντας ενδεχομένως ακόμα έναν «κοπρίτη».

Όταν ο κος Γιώργος Παπανδρέου του Ανδρέα τοποθετούσε τον κο Πάγκαλο στην Κυβέρνηση ήξερε τι έκανε.

Αν δεν το είχε πράξει, είναι σχεδόν βέβαιο, πως ο κος Πάγκαλος θα έκανε σκληρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, θα διαφωνούσε με περίπου τα πάντα, θα έβαζε νάρκες στο όποιο κυβερνητικό έργο διαρκώς.

Άλλωστε αυτό έκανε πάντα ο ευτραφής, πλην όμως αξιοθαύμαστα ευέλικτος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

Όποτε ήταν απ’ έξω άναβε φιτίλια.

Μόλις έμπαινε στο club, μεταλλάσσονταν σε χρόνο μηδενικό σε στυλοβάτη των όσων χθες πολεμούσε.

Με την ευκαιρία, να αναφέρω πως δεν κρατήθηκα και αγόρασα πρόσφατα το πόνημα του με τίτλο «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη». Το θεωρώ άξιο ανάγνωσης.

Όχι τόσο για αυτά που λέει, αλλά για αυτά που αναδύονται σιωπηρά ανάμεσα από τις γραμμές.

Πίσω από τα όσα καταγράφει, ο αναγνώστης χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια, μπορεί να «δει» το βαθύ έργο της αποσάθρωσης και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού που επιτελέστηκε από το 81 και μετά στην Ελλάδα.

Και επίσης, μπορεί να θαυμάσει τη μνήμη του κου Πάγκαλου, καθώς θυμάται με κάθε λεπτομέρεια γεύματα, εδέσματα και κρασιά εκλεκτά από ευρωπαϊκά συμπόσια που πάνε πίσω 30 περίπου χρόνια.

Η σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία είναι αδιέξοδη.

Η πολιτική ηγεσία (Κυβέρνηση και Ν.Δ.) που ηγείται της προσπάθειας για εξυγίανση και εξορθολογισμό του κράτους είναι αυτή που δημιούργησε το ελληνικό πρόβλημα του οποίου οι ρίζες ξεφεύγουν κατά πολύ από τις όποιες ισχυρές αναταράξεις θα δημιουργούσε η διεθνής κρίση.

Μας κυβερνούν και διεφθαρμένοι και κοπρίτες.

Θα καθαρίσει ο στάβλος του Αυγεία;

Νομίζω ναι, χωρίς την παρουσία κάποιου Ηρακλή.

Τα κοινωνικά ποτάμια θα βρουν τον ρυθμό τους, αργά, αλλά αποτελεσματικά και θα χαράξουν τη διέξοδο.

Θα πάρει πάντως πολύ χρόνο και όταν θα συμβεί αυτό, κανείς δεν θα θυμάται τον κο Πάγκαλο.

ΥΓ: Έχει πάντως ενδιαφέρον πως μετά από τις δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, το Google στις εικόνες, στις λέξεις «Κοπρίτες» και «Κοπρίτης» εμφανίζουν κατά συρροή τον ίδιο. Ο εξωγήινος λοιπόν αναζητητής που τυχόν θα κάνει σχετικό «γκούκλισμα» σε αυτές τις λέξεις, θα βγάλει αβίαστα τα συμπεράσματά του.

Γιώργος Πήττας για τον Πολίτη, το TVXS και το Press in Action