Καταπληκτικά -και παράλογα- πράγματα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας. Που δείχνουν ότι οι πολιτικοί μας ταγοί είτε έχουν μειωμένη αντίληψη της πραγματικότητας είτε είναι περιορισμένης -και ορισμένοι ανύπαρκτης- ευθύνης.
Παράλογο πρώτο: Στις 7 Νοεμβρίου έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Οχι όποιες κι όποιες. Είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση ύστερα από ένα θυελλώδη χρόνο, στον οποίο ήρθαν τα πάνω κάτω. Ελήφθησαν πρωτοφανή μέτρα για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία, την οποία ακόμη δεν έχει αποφύγει - και επ' αυτού δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη. Είναι, λοιπόν, δυνατόν αυτή η αναμέτρηση να περάσει έτσι «ήσυχα και απλά»; Δεν είναι. Κι όμως κάποιοι κυβερνητικοί εγκέφαλοι είχαν πιστέψει ότι θα την περνούσαν αβρόχοις ποσί: μιλώντας για τον «Καλλικράτη», θα καθάριζαν καμιά δεκαριά περιφέρειες με τη μία και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αφέλεια ή ανοησία;.....
Παράλογο δεύτερο: Το κόμμα που, κατά γενική αντίληψη, ευθύνεται περισσότερο για τη σημερινή κατάσταση παριστάνει τον τιμητή. Ο τέως αρχηγός του και πρωθυπουργός την κοπάνησε, βλέποντας να έρχεται καταπάνω του -και καταπάνω μας- η χρεοκοπία, για την αποτροπή της οποίας δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Ο νέος αρχηγός του, λες και κατέβηκε από τον Αρη, παριστάνει την Παπαρήγα και τον Τσίπρα.
Καβαλάει το αντιμνημονιακό άρμα (ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς το Μνημόνιο και τα εξ αυτού δάνεια το ελληνικό κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις) και εξαπολύει εναντίον της νοημοσύνης μας την παρόλα της χρονιάς: ότι μέσα σε λίγους μήνες θα εξαφανίσει τα ελλείμματα, θα επαναφέρει τις πετσοκομμένες συντάξεις, θα ξανανοίξει τα μαγαζιά που κλείνουν και μύρια όσα θαυματουργά. Λες και απευθύνεται σε αμνήμονες.
Παράλογο τρίτο: Ο πρωθυπουργός καταλαβαίνει το αρχικό λάθος του (να πάμε σε εκλογές για τον «Καλλικράτη» και τραλαλά τραλαλό) και αποφασίζει να αντιδράσει. Και αντί να φωνάξει τα τηλεοπτικά κανάλια και να κάνει μια σαφή δήλωση πέντε λεπτών, αφήνει κάποιους επικοινωνιολόγους να στήσουν μια αχρείαστη συνέντευξη-σούπα δυόμισι ωρών. Εν πάση περιπτώσει, έστω και αργά, έστω κι έτσι, ο Παπανδρέου βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Θέλει ο Σαμαράς -και οι λοιποί- οι εκλογές για τους δημάρχους να γίνουν ψήφος εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση; Θέλει από την κάλπη να βγει ένα βροντερό «όχι στο Μνημόνιο»; Θαυμάσια. Αν οι ψηφοφόροι τον ακούσουν, πρέπει να ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Μια κυβέρνηση που θα αποδοκιμαστεί χοντρά από την κάλπη (έστω την αυτοδιοικητική) μπορεί να παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, επειδή θα διαθέτει την (τυπική) κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Οσοι λένε ότι ποτέ έως τώρα οι κάλπες για την Αυτοδιοίκηση δεν επηρέασαν την πορεία μιας ισχυρής κοινοβουλευτικά κυβέρνησης, απλώς υποκρίνονται. Διότι, απλούστατα, ποτέ έως τώρα η χώρα δεν είχε φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας, ποτέ μια κυβέρνηση δεν υποχρεώθηκε να υπογράψει Μνημόνιο για να πάρει δάνεια, ποτέ δεν έφτασε στη δραματική θέση να κόψει μισθούς και συντάξεις. Πώς, λοιπόν, θα σταθεί την επομένη μιας εκλογής, αν οι ψηφοφόροι τής έχουν πει «πάρε το Μνημόνιό σου και μπρος»;
Παράλογο τέταρτο: Ο Παπανδρέου θέτει το δίλημμα, ο Σαμαράς αρχίζει τα κλαψουρίσματα. Αντί να πανηγυρίζει που τον έφερε στα νερά του, αρχίζει να ψελλίζει ότι ο Παπανδρέου «απειλεί και εκβιάζει τον λαό»! Ας πούμε ότι είναι έτσι. Αλλά πρώτος αυτός δεν προκάλεσε τον «εκβιασμό»; Εκείνος δεν είπε στους ψηφοφόρους «δεν ψηφίζουμε για τον Κικίλια, αλλά για το Μνημόνιο»; Και περίμενε ο Παπανδρέου να πάει στις εκλογές λέγοντας «ψηφίζουμε μόνο για τον Σγουρό», δηλαδή να πάει στην κάλπη σφαγμένος από χέρι;
Και η σφαγή μεν μπορεί να έρθει. Αν οι ψηφοφόροι, που ψήφισαν πέρσι τον Παπανδρέου, πιστεύουν ότι τους κορόιδεψε, ότι τα περί χρεοκοπίας είναι τέχνασμα κ.λπ., στο χέρι τους είναι να τα φέρουν όλα τούμπα. Αλλά προηγουμένως πρέπει να έχουν προειδοποιηθεί. Θέλουν να μηδενιστεί το έλλειμμα σε ένα χρόνο; Ψηφίζουν τον Κικίλια (και τον Νικήτα-σωτήρα της Αθήνας) του Σαμαρά. Θέλουν να παίρνουν επίδομα εσαεί όσοι μένουν άνεργοι; Ψηφίζουν τους υποψηφίους της Παπαρήγα (που, όταν φέρει το σοσιαλισμό, θα ξαναπροσλάβει και όσους απέλυσε η κομματική επιχείρηση «Τυποεκδοτική», λόγω της κρίσης του καπιταλισμού). Θέλουν να έχουν περιφερειάρχη έναν τηλε-άνθρωπο, ειδικό για τις συντάξεις τους; Ψηφίζουν τον Μητρόπουλο, που ήταν του Παπανδρέου και πήγε στον Τσίπρα.
Θέλουν να διώξουμε την τρόικα; Πανεύκολο. Τους ψηφίζουν όλους αυτούς και την επομένη έφυγε. Μα, θα πάρει μαζί και τα δάνειά της; Ε, και; Κάποιο μαγικό θα κάνει ο Σαμαράς και θα βρει άλλα.
Και μετά θα ξυπνήσουμε όλοι μαζί... Άρθρο του Γιώργου Καρέλια για την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 29/10/2010 tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου