Panama Canal: Balboa - Cristobal

Μια μικρή περιήγηση και περιγραφή από τον καπεταν  Γιώργη και το blog του EΞΑΝΤΑΣ            Στις 15 προς 16 του Σεπτέμβρη γύρω στις μια μετά τα μεσάνυχτα ο πιλότος ανέβηκε, η άγκυρα βίρα και η διέλευση της διώρυγας ξεκίνησε.

Στις 3 το πρωί μπήκαμε στην Miraflores την πρώτη λεκάνη (lock) και άρχισε η ανύψωση του πλοίου.

Δίπλα μας σε μικρή απόσταση μεγάλοι προβολείς επιτρέπουν να συνεχίζονται και τη νύχτα τα έργα της νέας διώρυγας. Το 2012, εκατό περίπου χρόνια μετά την κατασκευή και έναρξη λειτουργίας της υπάρχουσας, μία άλλη καινούργια και μεγαλύτερη θα λειτουργεί παράλληλα με την παλιά.

Τα πλοία τύπου Cape-Size θα μπορούν να περνούν κι αυτά το κανάλι. Έτσι ο όρος αυτός (Cape-Size) θα χάσει το νόημά του που ίσως τον αποκτήσει ξανά όταν κάποιοι «αχόρταγοι» αποφασίσουν να κατασκευάσουν ακόμη μεγαλύτερων, τερατωδών διαστάσεων πλοία....

Να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει η απληστία. Να δούμε σε τι μεγέθη θα φτάσουν στο μέλλον τα βαπόρια ώστε να πουν, «φτάνει, καλά είναι μέχρι εδώ, δεν χρειαζόμαστε πιο μεγάλα».

Στις 5 μπήκαμε στη δεύτερη λεκάνη την Pedro Miguel.

Tο πλοίο πλέον στο επίπεδο διέλευσης του καναλιού και το πέρασμα της Gamboa προς τη λίμνη Catun άρχισε.

Παρένθεση

Γυρνάω πίσω για να πω για τις δύο γέφυρες στις φωτογραφίες που ενώνουν τα δύο κομμάτια του Παναμά που χωρίζει το κανάλι.

Η μία είναι η γέφυρα στη Βalboa. Το όνομά της είναι «Bridge of Americas» και μοιάζει να εννοεί την σύνδεση Νοτίου και Βορείου Αμερικής. Είναι όμως έτσι ή όχι;

Της άλλης το όνομα δεν το θυμάμαι αλλά κι αυτή κάτι ανάλογο θα έπρεπε κάνει.
 

Κι όμως και οι δύο γέφυρες δεν ενώνουν τις δύο ηπείρους.
 

Κάποιος ξεκινώντας από τον Καναδά μπορεί να φτάσει μέχρι λίγα χιλιόμετρα μετά το πέρασμα τους. Από κει και πέρα το αδιέξοδο. Δεν υπάρχει τρόπος να συνεχίσει κανείς το ταξίδι προς τη Νότιο Αμερική.

Η επίσημη δικαιολογία είναι η επικίνδυνη και άγρια ζούγκλα στα νότια σύνορα του Παναμά με αυτά της Κολομβίας που δεν επιτρέπει το πέρασμα.

Η ανεπίσημη αλλά πιο αληθοφανής αιτία είναι τα εξίσου επικίνδυνα ναρκωτικά και ο πόλεμος που μαίνεται γι' αυτά στην περιοχή.

Η δικιά μου γνώμη:
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ.

Αν θέλεις να συνεχίσεις νότια του Παναμά ο τρόπος είναι με... «αεροπλάνα και βαπόρια».

Κλείνει η παρένθεση.

Αφήσαμε δεξιά μας αυτή τη φορά τον ποταμό Chagres, στον οποίο – όπως έχω γράψει και παλαιότερα – οφείλει την ύπαρξή του το κανάλι, και μπήκαμε στην λίμνη Catun. Εκεί για ακόμη μία φόρα φουντάραμε γύρω στις 10 το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου. Έπρεπε να δώσουμε τη σειρά μας στα πλοία Containers που μας ακολουθούσαν με τα ακριβά φορτία. Τα «ταπεινό» αλάτι μπορούσε να περιμένει για μερικές ώρες.

Στις 9 το βράδυ ένας άλλος πιλότος επιβιβάστηκε, ξανά-μανά βίρα την άγκυρα και κατεύθυνση για τις λεκάνες Catun μισό μίλι από το αγκυροβόλιο. Γύρω στις 10 και μισή το βράδυ μπήκαμε στην πρώτη λεκάνη (lock) και η κάθοδος στο επίπεδο του Ατλαντικού άρχισε. Τρεις είναι όλες οι Catun locks. Στις 16 προς 17 του Σεπτέμβρη, λίγο μετά τα μεσάνυχτα πάλι, το πλοίο επανήλθε στο επίπεδο της θάλασσας. Αυτή τη φορά η διέλευση διήρκεσε ακριβώς 24 ώρες.

Στις μία το πρωί ο τελευταίος πιλότος αποβιβάστηκε, το πλοίο βγήκε από το λιμάνι του Cristobal, δυστυχώς ακόμη μια φορά χωρίς πιλότο, και στις 3 το πρωί έκανε πρόσω ολοταχώς.

Προορισμός μας το λιμάνι Manatee της Φλόριδας στο Tampa Bay στον κόλπο του Μεξικού.

Η τρίμηνη συνεχής «αλητεία» μας στα λιμάνια της Λατινικής Αμερικής είχε λάβει τέλος. Ένα μεγάλο κομμάτι του τρίτου κόσμου είχε μείνει προς το παρόν πίσω μας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν στην πλώρη μας.

Συνεχίζεται...