Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Αν και η τηλεοπτική μνήμη είναι βραχείας διάρκειας, η υπόθεση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής εξακολουθεί να συγκινεί και να μας προβληματίζει, όπως φάνηκε και από τη συνέντευξη που έδωσε στη Σόνια Φίλη ο επικεφαλής της επιχείρησης διάσωσης, ένας αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Χιλής (24/10, «Σαββατοκύριακο στη ΝΕΤ»).
Με το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Θαμμένοι ζωντανοί» έκανε πρεμιέρα για φέτος η «Εμπόλεμη ζώνη» (Mega) του Σωτήρη Δανέζη. Το τηλεοπτικό συνεργείο πήγε στη Χιλή τον Σεπτέμβριο, όταν όλοι υπολόγιζαν ότι θα χρειάζονταν άλλοι δύο μήνες για τη διάσωση. Εξ αρχής οι ίδιοι οι Χιλιανοί θέτουν το θέμα της ασφάλειας του ορυχείου του Σαν Χοσέ: δεν υπήρχαν ούτε μέτρα προστασίας, ούτε ελεγκτές, ούτε δίκτυο επικοινωνίας, ούτε φωτισμός, ούτε σχέδια (κατόψεις και τομές), ενώ επισημαίνεται ότι 34 μεταλλωρύχοι σκοτώνονται κάθε χρόνο στα ορυχεία της Χιλής, αριθμός πολύ υψηλός για μια χώρα 17 εκατ. κατοίκων.........
Τονίζεται επίσης η εμπορική, επικοινωνιακή και πολιτική εκμετάλλευση της ιστορίας, καθώς και η προσπάθεια των αρχών για χειραγώγηση της ενημέρωσης. Π. χ., η είδηση ότι οι 33 ήταν ζωντανοί μεταδόθηκε με πέντε ώρες καθυστέρηση, ώστε να συμπέσει με την πανηγυρική επίσκεψη του προέδρου Πινέιρα στο Σαν Χοσέ. Αργότερα, όταν η σύζυγος ενός μεταλλωρύχου γέννησε ένα κοριτσάκι, πήρε ο ίδιος ο πρόεδρος το νεογέννητο στην αγκαλιά του και ανακοίνωσε το καλό νέο στον εγκλωβισμένο πατέρα, αλλά και στα εκατομμύρια των τηλεθεατών...
«Οι άνθρωποι αυτοί διαψεύδουν όλα όσα έχουμε διαβάσει περί εκτάκτων καταστάσεων, ξεπερνούν κάθε στατιστική», λέει ένας ψυχολόγος. Αν και ζούσαν «πέρα από το φυσιολογικό», αυτοργανώθηκαν, δεν κατρακύλησαν στην αγριότητα - κάτι που δεν συνέβη στον Πάνω Κόσμο, αφού κάποιοι συγγενείς αποδείχτηκαν καλοί παίχτες στο Μεγάλο Ριάλιτι, πιο επικοινωνιακοί, πιο καπάτσοι και αρπακτικοί από τους άλλους. Μέχρι και στο σόου «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;» πήρε μέρος μια κυρία! Ωστόσο, αρκετές οικογένειες «κράτησαν τον πόνο τους βουβό»...
Απίθανο το τσίρκο που στήθηκε στο Σαν Χοσέ. Τηλεστάρ, μοντέλα, ιεραπόστολοι, μέντιουμ, πολιτικοί. Τσαντίρια, βωμοί, κεριά, αγαλματάκια της Παναγίας, τάματα, άνθη, φωτογραφίες των «θαμμένων ζωντανών». Λήψεις νυχτερινές, ανταύγειες από οθόνες και φωτιές. Και πόνος πολύς, ιδίως ο αθέατος («δείχνουμε χαρούμενοι, όμως η ψυχή μας αιμορραγεί»).
«Πού ήταν τόσο καιρό το υπουργείο Ορυχείων και η κυβέρνηση;» αναρωτιέται η γυναίκα ενός εγκλωβισμένου. «Γιατί να θυσιαστούν τόσοι άνθρωποι; Ποιοι θα λογοδοτήσουν;». Ολη η χώρα ενώθηκε για να σωθούν οι 33. Ολοι μαζί τους στήριξαν, όμως εδώ δεν ισχύει το «όλοι μαζί τους θάψαμε».
«Αν δε στοιχειώστε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει». Δεν στεριώνουν τα κέρδη, δεν στεριώνει η ανάπτυξη. Κι εδώ 33 άνθρωποι στοίχειωσαν 66 μέρες στα έγκατα της γης και εύκολα θα μπορούσαν να στοιχειώσουν για πάντα, αφού όταν κατέρρευσε η στοά «η πιθανότητα σωτηρίας τους ήταν μόλις 2%»! kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου