του Παύλου Τσίμα Η λιτότητα απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και η µία µετά την άλλη οι κυβερνήσεις περνούν στο «δόγµα» των περικοπών
Μέσα στα επόµενα τέσσερα χρόνια, 500.000 δηµόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν. Θα επιβληθούν νέοι φόροι ύψους 32 δισ.
ευρώ. Και οι δηµόσιες δαπάνες θα µειωθούν κατά 94 δισ. ευρώ! Μην τροµάζετε: δεν είναι τα µέτρα που θρυλείται ότι κρατά κρυµµένα, για µετά τις εκλογές, ο κ. Παπακωνσταντίνου. Είναι τα µέτρα που ανακοίνωσε στο Λονδίνο, την περασµένη Τετάρτη (ax Wednesday, τσεκουροτετάρτη) η νεοεκλεγµένη κυβέρνηση συνασπισµού Συντηρητικών και Φιλελευθέρων...........
Η βρετανική κυβέρνηση, δηλαδή, χωρίς η χώρα να αντιµετωπίζει πρόβληµα δανεισµού, χωρίς να έχει δει (όπως εµείς πέρυσι τον Απρίλιο) τον χάρο της στάσης πληρωµών µε τα µάτια της και χωρίς µνηµόνια, ΔΝΤ, τρόικες και τα συµπαροµαρτούντα, αποφάσισε αυτοβούλως να µειώσει µέσα σε µία τετραετία το δηµόσιο έλλειµµα κατά 10 ποσοστιαίες µονάδες του ΑΕΠ. Η γειτονική της Ιρλανδία, επίσης, χωρίς µνηµόνια και τρόικες επιτηρητών, έχει ήδη µειώσει, µε µια άγρια πολιτική λιτότητας που διαρκεί τρία χρόνια τώρα, έλλειµµα ίσο µε το 14% του ΑΕΠ της. Για να έχουµε µέτρο σύγκρισης: εµείς, βάσει Μνηµονίου, πρέπει να κόψουµε 11% µέσα σε µια τριετία. Και για να έχουµε κι ένα µέτρο των συνεπειών: το ΔΝΤ εκτιµά ότι σε κάθε µονάδα του ΑΕΠ που περικόπτεται από το δηµόσιο έλλειµµα µιας χώρας αντιστοιχεί µισή µονάδα οικονοµικής ύφεσης. Κάντε τον λογαριασµό.
Μια επιδηµία λιτότητας απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Από την ατυχήσασα Ελλάδα ώς τα βρετανικά νησιά, περνώντας από τη φλεγόµενη Γαλλία και ώς την Ιβηρική, µία µετά την άλλη, οι κυβερνήσεις της Γηραιάς Ηπείρου προσχωρούν στο «δόγµα». Προτάσσουν ως µεγαλύτερο, αµεσότερο κίνδυνο όχι την οικονοµική ύφεση, την ανεργία που καλπάζει και την κοινωνική δυσπραγία που γκριζάρει το ευρωπαϊκό τοπίο, αλλά τα ελλείµµατα και τα χρέη του Δηµοσίου. Και σπεύδουν να τα περικόψουν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, το ταχύτερο δυνατό και µε όποιο κόστος... Πολλοί και σοβαροί οικονοµικοί αναλυτές επισηµαίνουν ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης κάνουν λάθος επιλογή και αναλαµβάνουν τεράστιο ρίσκο. Μετατρέπουν την Ευρώπη σε τροχοπέδη για την παγκόσµια ανάκαµψη, µια τρύπα ύφεσης και χαµηλής εσωτερικής ζήτησης, που περιµένει τη σωτηρία από την αβέβαιη ανάπτυξη των άλλων, της Κίνας ή των ΗΠΑ. Και διακινδυνεύουν να προκαλέσουν µια δεύτερη βύθιση ύφεσης, χειρότερη από την πρώτη, µε κοινωνικές επιπτώσεις που ξεπερνούν κάθε ιστορικό προηγούµενο και, ενδεχοµένως, και την αντοχή των δηµοκρατιών της Ευρώπης. Υποκύπτοντας στο «δηµοσιονοµικό δόγµα», έγραφε στη «Μοντ» ο Φιτουσί, η Ευρώπη υπονοµεύει την όποια συνοχή της και, κυρίως, «χάνει τον λόγο ύπαρξής της στα µάτια των πληθυσµών της». Οσοι αµφισβητούν το δηµοσιονοµικό δόγµα, όσοι προειδοποιούν για την οικονοµική τραγωδία και τις κοινωνικές συµφορές που µπορεί να φέρει η εφαρµογή του, όσοι καλούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους, να µη θυσιάσουν, για χάρη της δηµοσιονοµικής υστερίας και της ευηµερίας του χρηµατοπιστωτικού κύκλου, το κοινωνικό µοντέλο της ηπείρου, τονίζουν πως η µάχη, για να έχει νόηµα και πιθανότητα επιτυχίας, πρέπει να δοθεί στο ευρωπαϊκό πεδίο.
Σ' αυτήν τη µάχη, η Ελλάδα, που µετατράπηκε σε Σπιναλόγκα ύφεσης, προς παραδειγµατισµό της υπόλοιπης Ευρώπης, έχει έναν λόγο παραπάνω να συµµετέχει. Αλλά χωρίς αυταπάτες.
Χωρίς την αυταπάτη ότι µας φταίει, τάχα, το Μνηµόνιο (το οποίο, στις συγκεκριµένες συνθήκες, θα µπορούσαµε, πράγµατι να είχαµε αποφύγει, όπως η Ιρλανδία, εφαρµόζοντας πιο επώδυνα κι από του Μνηµονίου µέτρα). Και χωρίς την αυταπάτη ότι, αν είναι σωστό ότι µπορούµε (και θα έπρεπε) να αποφύγουµε το κόστος και τον πόνο µιας υπερβολικά βίαιης εσωτερικής υποτίµησης, την οποία υφιστάµεθα επειδή οι δανειστές µας έπαψαν να µπορούν (ή να θέλουν) να µας δανείζουν, αυτό σηµαίνει και ότι µπορούµε (ή θα έπρεπε) να αποφύγουµε και την αναγκαία βαθιά, ριζική και, φυσικά, όχι ανώδυνη κοινωνικά αλλαγή του πελατειακού κοµµατικό - κρατικού µοντέλου, το οποίο µας δυναστεύει και το οποίο, τα τελευταία ιδίως χρόνια, δανειζόµασταν και χρεωνόµασταν για να συντηρούµε.
ευρώ. Και οι δηµόσιες δαπάνες θα µειωθούν κατά 94 δισ. ευρώ! Μην τροµάζετε: δεν είναι τα µέτρα που θρυλείται ότι κρατά κρυµµένα, για µετά τις εκλογές, ο κ. Παπακωνσταντίνου. Είναι τα µέτρα που ανακοίνωσε στο Λονδίνο, την περασµένη Τετάρτη (ax Wednesday, τσεκουροτετάρτη) η νεοεκλεγµένη κυβέρνηση συνασπισµού Συντηρητικών και Φιλελευθέρων...........
Η βρετανική κυβέρνηση, δηλαδή, χωρίς η χώρα να αντιµετωπίζει πρόβληµα δανεισµού, χωρίς να έχει δει (όπως εµείς πέρυσι τον Απρίλιο) τον χάρο της στάσης πληρωµών µε τα µάτια της και χωρίς µνηµόνια, ΔΝΤ, τρόικες και τα συµπαροµαρτούντα, αποφάσισε αυτοβούλως να µειώσει µέσα σε µία τετραετία το δηµόσιο έλλειµµα κατά 10 ποσοστιαίες µονάδες του ΑΕΠ. Η γειτονική της Ιρλανδία, επίσης, χωρίς µνηµόνια και τρόικες επιτηρητών, έχει ήδη µειώσει, µε µια άγρια πολιτική λιτότητας που διαρκεί τρία χρόνια τώρα, έλλειµµα ίσο µε το 14% του ΑΕΠ της. Για να έχουµε µέτρο σύγκρισης: εµείς, βάσει Μνηµονίου, πρέπει να κόψουµε 11% µέσα σε µια τριετία. Και για να έχουµε κι ένα µέτρο των συνεπειών: το ΔΝΤ εκτιµά ότι σε κάθε µονάδα του ΑΕΠ που περικόπτεται από το δηµόσιο έλλειµµα µιας χώρας αντιστοιχεί µισή µονάδα οικονοµικής ύφεσης. Κάντε τον λογαριασµό.
Μια επιδηµία λιτότητας απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Από την ατυχήσασα Ελλάδα ώς τα βρετανικά νησιά, περνώντας από τη φλεγόµενη Γαλλία και ώς την Ιβηρική, µία µετά την άλλη, οι κυβερνήσεις της Γηραιάς Ηπείρου προσχωρούν στο «δόγµα». Προτάσσουν ως µεγαλύτερο, αµεσότερο κίνδυνο όχι την οικονοµική ύφεση, την ανεργία που καλπάζει και την κοινωνική δυσπραγία που γκριζάρει το ευρωπαϊκό τοπίο, αλλά τα ελλείµµατα και τα χρέη του Δηµοσίου. Και σπεύδουν να τα περικόψουν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, το ταχύτερο δυνατό και µε όποιο κόστος... Πολλοί και σοβαροί οικονοµικοί αναλυτές επισηµαίνουν ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης κάνουν λάθος επιλογή και αναλαµβάνουν τεράστιο ρίσκο. Μετατρέπουν την Ευρώπη σε τροχοπέδη για την παγκόσµια ανάκαµψη, µια τρύπα ύφεσης και χαµηλής εσωτερικής ζήτησης, που περιµένει τη σωτηρία από την αβέβαιη ανάπτυξη των άλλων, της Κίνας ή των ΗΠΑ. Και διακινδυνεύουν να προκαλέσουν µια δεύτερη βύθιση ύφεσης, χειρότερη από την πρώτη, µε κοινωνικές επιπτώσεις που ξεπερνούν κάθε ιστορικό προηγούµενο και, ενδεχοµένως, και την αντοχή των δηµοκρατιών της Ευρώπης. Υποκύπτοντας στο «δηµοσιονοµικό δόγµα», έγραφε στη «Μοντ» ο Φιτουσί, η Ευρώπη υπονοµεύει την όποια συνοχή της και, κυρίως, «χάνει τον λόγο ύπαρξής της στα µάτια των πληθυσµών της». Οσοι αµφισβητούν το δηµοσιονοµικό δόγµα, όσοι προειδοποιούν για την οικονοµική τραγωδία και τις κοινωνικές συµφορές που µπορεί να φέρει η εφαρµογή του, όσοι καλούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους, να µη θυσιάσουν, για χάρη της δηµοσιονοµικής υστερίας και της ευηµερίας του χρηµατοπιστωτικού κύκλου, το κοινωνικό µοντέλο της ηπείρου, τονίζουν πως η µάχη, για να έχει νόηµα και πιθανότητα επιτυχίας, πρέπει να δοθεί στο ευρωπαϊκό πεδίο.
Σ' αυτήν τη µάχη, η Ελλάδα, που µετατράπηκε σε Σπιναλόγκα ύφεσης, προς παραδειγµατισµό της υπόλοιπης Ευρώπης, έχει έναν λόγο παραπάνω να συµµετέχει. Αλλά χωρίς αυταπάτες.
Χωρίς την αυταπάτη ότι µας φταίει, τάχα, το Μνηµόνιο (το οποίο, στις συγκεκριµένες συνθήκες, θα µπορούσαµε, πράγµατι να είχαµε αποφύγει, όπως η Ιρλανδία, εφαρµόζοντας πιο επώδυνα κι από του Μνηµονίου µέτρα). Και χωρίς την αυταπάτη ότι, αν είναι σωστό ότι µπορούµε (και θα έπρεπε) να αποφύγουµε το κόστος και τον πόνο µιας υπερβολικά βίαιης εσωτερικής υποτίµησης, την οποία υφιστάµεθα επειδή οι δανειστές µας έπαψαν να µπορούν (ή να θέλουν) να µας δανείζουν, αυτό σηµαίνει και ότι µπορούµε (ή θα έπρεπε) να αποφύγουµε και την αναγκαία βαθιά, ριζική και, φυσικά, όχι ανώδυνη κοινωνικά αλλαγή του πελατειακού κοµµατικό - κρατικού µοντέλου, το οποίο µας δυναστεύει και το οποίο, τα τελευταία ιδίως χρόνια, δανειζόµασταν και χρεωνόµασταν για να συντηρούµε.
Οσοι αµφισβητούν το δηµοσιονοµικό δόγµα, όσοι προειδοποιούν για την οικονοµική τραγωδία, τονίζουν πως η µάχη, για να έχει νόηµα και πιθανότητα επιτυχίας, πρέπει να δοθεί στο ευρωπαϊκό πεδίο. Palmografos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου