Από τη γκρίνια στη μιζέρια

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη γκρίνια. Η γκρίνια αγκαζέ με την απαισιοδοξία, δηλαδή η μιζέρια.

Κάτι που άλλαξε τον τελευταίο χρόνο είναι η κυβέρνηση, πράγμα το οποίο εμένα προσωπικά με άφησε πολύ πιο αδιάφορο από ότι οι κοινωνικές συμπεριφορές που άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Κατ’ εμέ, αυτό που θριάμβευσε (και που συνεχίζει ακάθεκτο ακόμα) τον τελευταίο χρόνο είναι η μιζέρια. Μία ολόκληρη χώρα στα πρόθυρα κοινωνικής και οικονομικής χρεωκοπίας, αντί να στρωθεί να δουλέψει, να δει πως θα σταθεί πάλι στα πόδια της, να δημιουργήσει, απλά γκρινιάζει. Με εξαίρεση μία πενιχρή μειοψηφία, που βρίσκεται τόσο στον πολιτικό, όσο και στον υπόλοιπο κοινωνικό χώρο, η περισσότερη εθνική φαιά ουσία αναλώνεται στη μιζέρια.

Έχω αποκτήσει ένα είδος απέχθειας στους μόνιμα γκρινιάρηδες και απαισιόδοξους. Κάποτε θεωρούσα ότι απλά είναι γραφικοί. Τώρα πιστεύω ότι απλά κάνουν κακό. Σε περιόδους κρίσης που επιτάσσουν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων, εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, αναγκαστικά γίνεσαι μέρος του προβλήματος, και όσο περνάει ο καιρός η συγκεκριμένη υπόθεση επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο.

Καταστροφολογία, μιζέρια και συντηρητισμός... Θυμάται άραγε κανείς τα σενάρια που απασχολούσαν ομαδικά, όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και τα καφενεία κάπου γύρω στον Απρίλιο; Δύο ήταν τα βασικά. Το πρώτο ότι θα χρεοκοπούσαμε ούτως ή άλλως από το πρώτο τρίμηνο, οπότε δεν θα εξασφαλίζαμε δεύτερο πακέτο στήριξης, και το δεύτερο ότι ετοιμαζόμαστε σωρηδόν για να επιστρέψουμε στη δραχμή. Πολλοί κάτοικοι του Χολαργού μάλιστα άκουγαν στο Νομισματοκοπείο τα βράδια να τυπώνονται δραχμές! Το τρίμηνο πέρασε.

η αξιολόγηση ήταν κατά κανόνα θετική, εξασφαλίζοντας το δεύτερο πακέτο, και το σενάριο της δραχμής μάλλον κλειδώθηκε προσωρινά σε κάποιο ντουλάπι, για να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως ξανά κάποια άλλη φορά.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι φήμες που εξαπλώνονταν μέσα σε μία μέρα για την χρεωκοπία της τάδε και της δείνα τράπεζας με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ουρές από πανικόβλητους καταθέτες που μετέφεραν το ρευστό τους είτε σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε… κάτω από το μαξιλάρι τους. Τελικά καμία τράπεζα δεν χρεοκόπησε ενώ σχεδόν όλες πέρασαν με επιτυχία τα stress tests της ΕΚΤ.

Δεν ξέρω αν τελικά χρεοκοπήσουμε τον άλλο μήνα ή επιστρέψουμε στη δραχμή τα Χριστούγεννα ή αν οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπήσουν μεθαύριο. Ξέρω όμως ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη όταν θα «έπρεπε» να συμβεί βάσει των μίζερων προβλέψεων. Θα βγει άραγε κανένας από όλους αυτούς τους μίζερους καταστροφολόγους να ζητήσει συγνώμη; Να σταθεί στο ύψος του και να πει δημοσίως ότι έσφαλε; Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος δημοσιογράφος ή επώνυμος. Ας είναι και ο μίζερος «παντογνώστης» της διπλανής πόρτας. Οι κάτοικοι του Χολαργού σταμάτησαν πλέον να ακούνε δραχμές και τώρα ακούνε νεράιδες; Διότι όλοι έχουμε φυσικά το ελεύθερο να λέμε ότι θέλουμε, αλλά όταν σκοπίμως καταστροφολογούμε όλη την ώρα πάνω σε θέματα εκτός του γνωστικού μας αντικειμένου, πανικοβάλλοντας τους γύρω, τότε φυσικά και είμαστε μέρος του προβλήματος. Η απαισιοδοξία εντείνεται, η αγορά γίνεται ακόμα πιο εσωστρεφής και η κακόμοιρη η γιαγιά που βλέπει το δελτίο των οκτώ φοβάται να βγει ακόμα και από το σπίτι της.

Μπροστά στις δυσκολίες (που ομολογουμένως είναι και παραμένουν πολλές), η αρχική αντίδραση είναι λογικό να είναι ένα κάποιο σοκ απόγνωσης. Μετά από λίγο όμως η θετική σκέψη είναι που με τη σειρά της θα παράγει πράξη και έργο προκειμένου να επιτευχθεί η οποιαδήποτε έξοδος από την κρίση. Εάν στις δυσκολίες κάποιος γκρινιάζει όλη την ώρα χωρίς να πράττει, όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει τις δυσκολίες, αλλά, όσον αφορά το αποτέλεσμα, δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα κακομαθημένο παιδί που πλαντάζει στο κλάμα, πρήζεται και πονοκεφαλιάζει μία ολόκληρη μέρα, χωρίς τελικά να αποσπάσει το παγωτό για το οποίο ξεκίνησε όλη η φασαρία εξ’ αρχής.    Το ελληνάκι