Μία Θεσσαλονικιά, η Δανάη Μενεξιάδη έγινε πριν ένα χρόνο η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια (μετά τους Νίκο Πάντη, Θανάση Παπαρνάκη και Άρη Πολύζο), που πραγματοποίησε τον διάπλου του Γιβραλτάρ. Η Δανάη ξεκίνησε από την Ταρίφα της Ισπανίας και, παρά τις αντιξοότητες και τις καιρικές συνθήκες, κατόρθωσε να τερματίσει, έπειτα από 4 ώρες και 48 λεπτά, στο Μαρόκο.
Αν και υπάλληλος γραφείου, η Δανάη κάνει την πρώτη της προπόνηση λίγο μετά τις έξι το πρωί και κατόπιν, με το πρωινό κολατσιό στο χέρι, πηγαίνει στη δουλειά. Αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα προπονείται και το βράδυ.
Τώρα, μάλιστα, που ο καιρός είναι καλός και οι περισσότεροι αναζητούν στιγμές ξεγνοιασιάς στη θάλασσα, αυτή αρκείται να "γράφει" χιλιόμετρα, κολυμπώντας στη θάλασσα της Ολυμπιάδας Θεσσαλονίκης. Η θάλασσα γι' αυτήν είναι μια διέξοδος από την καθημερινότητα. "Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορώ να ζήσω μία μέρα χωρίς προπονήσεις ή χωρίς τη θάλασσα. Δεν σταματώ ούτε τον χειμώνα, πλην κάποιων περιπτώσεων, όταν ο καιρός είναι υπερβολικά κακός", αναφέρει.
Έναν χρόνο μετά, οι μνήμες του δύσκολου εγχειρήματος του διάπλου του Γιβραλτάρ (αξίζει να σημειωθεί ότι η θερμοκρασία του νερού στο συγκεκριμένο πέρασμα δεν ξεπερνά τους 19 βαθμούς Κελσίου) παραμένουν ζωντανές στο μυαλό της, που ήδη έχει αρχίσει να καταστρώνει το επόμενό της βήμα.
Για τον περσινό της άθλο, θυμάται: "Τα ρεύματα σ' αυτό το σημείο είναι πολύ ισχυρά και αν ξεχαστεί ο αγωνιζόμενος ή δεν έχει καλό συνοδό, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και μπορεί να μην τερματίσει. Όμως, το σημαντικότερο όλων είναι ότι, η θερμοκρασία του νερού είναι πολύ χαμηλή, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο σημείο αποτελεί και μεγάλο πέρασμα εμπορικών μεγάλων πλοίων", αναφέρει η Ελληνίδα κολυμβήτρια.
Και συνεχίζει: "Από την πρώτη στιγμή, το μυαλό μου ήταν στον τερματισμό. Πίστευα μέσα μου ότι, στο τέλος, θα τα καταφέρω. Είναι μεγάλος άθλος να ξεκινάω από την Ευρώπη και να τερματίζω στη Αφρική. Για να τον πραγματοποιήσω αυτό τον άθλο, έκανα τουλάχιστον έναν χρόνο". Η πρώτη της επαφή με τα παγωμένα νερά της διώρυγας ήταν άσχημη.....
"Κατά τη διάρκεια της προσπάθειας- θυμάται- περνούν από το μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις. Είναι η στιγμή που χρειάζεται να έχεις ισχυρή προσωπικότητα και θέληση για να πραγματοποιήσεις αυτό που σκέφτηκες. Έχοντας ως σύμμαχο τη θέλησή μου, ξεκίνησα την περιπέτειά μου. Η διαδρομή είναι 16 με 18 χιλιόμετρα, λόγω όμως των ρευμάτων και των ανέμων, εύκολα γίνονται 21 με 22 χιλιόμετρα" αναφέρει. "Ο τερματισμός δεν γίνεται σε συγκεκριμένο μέρος, αλλά στόχος είναι να ακουμπήσεις την αφρικανική ήπειρο. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το κρύο που ένιωσα, όταν έφτασα στις ακτές του Μαρόκου, αφού η θερμοκρασία του νερού ήταν μόλις 16 βαθμούς Κελσίου. Η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σταματήσει και το σώμα μου είχε μουδιάσει. Το ευχάριστο είναι ότι είχα προετοιμαστεί καλά και είχα καλή ψυχολογία" προσθέτει.
"Σ' αυτό το σημείο, σπουδαίο ρόλο έπαιξε ο προπονητής μου, Νικόλας Ρεπανάς, που καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μου έδινε κουράγιο και χρήσιμες πληροφορίες για να καταφέρω να τερματίσω. Δεν θα ξεχάσω ότι, κάθε μισή ώρα σταματούσα για να φάω κάτι πολύ ελαφρύ και να πιω νερό, λεμόνι και μέλι ώστε να αναπληρώσω την ενέργεια που έχανα κατά τη διάρκεια της προσπάθειας. Όλα αυτά, χωρίς να ακουμπήσω την βάρκα, γιατί κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την προσπάθειά μου" λέει η Δανάη.
Κατά τη διάρκεια του "ταξιδιού" δεν έλειψαν και οι ... περίεργοι, αυτοί που έσπευσαν κοντά της, καταμεσής της θάλασσας, για να δουν τι ακριβώς γίνεται. "Οι ναυτικοί των εμπορικών πλοίων μας είχαν εντοπίσει από μακριά και αρκετοί βρέθηκαν κοντά μας για να δουν τη μεγάλη προσπάθεια. Είναι τρομακτικό να βλέπεις τεράστιο όγκο να περνά θεωρητικά από κοντά σου και να σηκώνει κύματα, τα οποία- εκτός των άλλων- πρέπει να προσπεράσεις".
Αλησμόνητο είναι το μεγάλο αυτό εγχείρημα και για τον Νικόλα Ρεπανά, τον προπονητή της Δανάης, που έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος.
"Η θάλασσα σ' αυτό το σημείο είναι δύσκολη. Εκτός του ότι είναι παγωμένη, έχει πολλούς καρχαρίες και μεγάλα ψάρια, που ακολουθούν τα πλοία και τρέφονται με τα σκουπίδια. Όμως, δεν έχει αναφερθεί ποτέ επίθεση κάποιου καρχαρία σε άνθρωπο. Άρα, θεωρητικά, σ' αυτόν τον τομέα είχαμε κάποια ασφάλεια- όσο ασφαλής μπορείς να είσαι κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εμείς, ωστόσο, ήμασταν εκεί με δύο βάρκες για να εξαλείψουμε κάθε πιθανότητα τέτοιας επίθεσης. Και μόνο σαν εγχείρημα ήταν κάτι το μοναδικό, καθώς σ' αυτό το σημείο ενώνεται ο Ατλαντικός Ωκεανός με τη Μεσόγειο Θάλασσα και η Ευρώπη με την Αφρική. Αυτό τα λέει όλα", αναφέρει ο Θεσσαλονικιός προπονητής.
Θυμάται ακόμη ότι, την προηγούμενη ημέρα αρκετοί ήταν αυτοί που γνώριζαν για το εγχείρημα και είχαν στοιχηματίσει ότι η Δανάη δεν θα τα κατάφερνε. Κι αυτό επειδή, ύστερα από μια συγκεκριμένη ώρα, μέσα στο κρύο νερό, το σώμα δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί.
"Η Δανάη έδειξε ότι έχει πολύ μεγάλη θέληση. Πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, με καιρικές συνθήκες που δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές. Πορτογάλος αθλητής που προσπάθησε την επόμενη μέρα και που είναι ένας από τους καλύτερους μαραθωνοδρόμους, διεθνώς, εγκατέλειψε, λόγω της θερμοκρασίας. Το μήνυμα που περνάει η Δανάη είναι ότι ο αθλητισμός δεν σταματάει ποτέ. Πάνω από όλα πρέπει να βάζεις στόχους, για να τους ξεπεράσεις, σε όποιο 'στάδιο' της ζωής και αν τρέχεις", λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ρεπανάς.
Και προσθέτει, για τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε η αθλήτριά του να αγωνιστεί: "Υπάρχει τακτική για να καταφέρεις να τερματίσεις σε τέτοιες συνθήκες. Ποτέ δεν πηγαίνεις κατευθείαν στον τελικό προορισμό, αλλά βλέπεις την φορά των ρευμάτων, την ταχύτητά τους και προσπαθείς να πας, στην αρχή, που έχεις ακόμη δυνάμεις, κόντρα στα κύματα και πολύ πιο μπροστά από την κατεύθυνση του ρεύματος, ώστε όταν φθάσεις στα μέσα της διαδρομής και επέρχεται η κόπωση να αφήσεις σε μεγάλο βαθμό να σε συμπαρασύρει το ρεύμα, φέρνοντάς σε στον τελικό στόχο. Όμως ό,τι και να πούμε όλα είναι θεωρητικά. Η ουσία είναι να το εφαρμόζεις στην πράξη. Και η Δανάη τα κατάφερε και της αξίζουν συγχαρητήρια". Nooz.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου