Ναι, είναι προσωπική μου η απώλεια. Κουβαλώ στις πλάτες μου τους αδικοσκοτωμένους αυτού του κόσμου σαν να είναι δικοί μου νεκροί. ΕΙΝΑΙ δικοί μου νεκροί. Κουβαλώ στις πλάτες μου αυτούς τους ανθρώπους που ξεκίνησαν με γέλια, χαρές και τραγούδια να μεταφέρουν φαΐ, υλικά οικοδομών, φάρμακα, νοσοκομειακό υλικό στη μεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη, την ντροπή του «πολιτισμού» μας. Αυτούς τους ανθρώπους που ανέλαβαν να ηρεμήσουν τη συνείδησή μας και σήμερα είναι νεκροί. Νεκροί από σφαίρες ανελέητων φονιάδων. Ναι, τους κουβαλώ στην πλάτη μου. Είναι οι δικοί μου νεκροί. Μια σειρά από πτώματα να μου θυμίζουν ποιος ειμαι και ποιο είναι το χρέος μου. Ένας μετανάστης από το Αφγανιστάν, τρεις (τέσσερις) υπάλληλοι σε μια τράπεζα, πάνω από δέκα ακτιβιστές της ελευθερίας…. Δεν κλαίω. Όχι πια. Δεν θυμώνω. Όχι πια.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - Παντελής Μήτσιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου