Ιδού στην περίπτωση μας μία "φάκα" στην οποία ενδέχεται να πέσουν κάποια παλαιότερα μυαλά της πολιτικής (και δεν το αναφέρω υποτιμητικά τούτο, κυριολεκτικά το εννοώ).
Η κρίση επιταχύνει τις εξελίξεις σε όλες τις εκδοχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Η ταχύτητα αυτή έφερε αρχικώς αιφνιδιασμό, που με τη σειρά του κατασταλάζει και οδηγεί κατά περιπτώσεις σε πολιτικό μπόλιασμα- μόνο που τη φορά αυτή είναι όντως πολιτικό και όχι κομματικοκεντρικό.
Μέσα στην οικογένεια, σε παρέες, στη δουλειά, ο κόσμος συζητάει για το σήμερα και το αύριο στη σκιά της κρίσης, η οικονομία (ακόμα και δύσκολες περιοχές της- βλέπε spreads) μπήκε - βιαίως, κακά τα ψέματα- στην καθημερινότητα. Συζητά πολιτικά, αγωνιά για το τι θα του ξημερώσει, και –ω του θαύματος!- αναστοχάζεται για λάθη ή επιπόλαιες επιλογές του παρελθόντος. Οι ψευδαισθήσεις καταρρίφθηκαν από την πραγματικότητα και κατέπεσαν. Με κρότο.
Ταυτόχρονα, ο συνδυασμός της οικονομικής δυσανεξίας με τον καταιγισμό αποκαλύψεων και «αποκαλύψεων» για σκάνδαλα τροφοδοτεί την πλήρη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και ουχί της πολιτικής, η οποία αναπόφευκτα πλέον αποτελεί και το μέγιστο ζητούμενο......
Η απαξίωση των πολιτικών που οδήγησαν με τις πράξεις τους (την ανεπάρκεια, τις παραλείψεις, τις μίζες, την τρυφηλότητα, την πελατειακή αντίληψη της πολιτικής, και βάλε…) τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση μάλλον δείγμα υγείας είναι και όχι λόγος ανησυχίας.
Ναι μεν ελλοχεύει ο κίνδυνος εμφάνισης ενός «πολιτικού Καιάδα», όπου θα ριχθούν άπαντες συλλήβδην, ωστόσο διανοίγεται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης με ρεαλιστικούς και όχι κίβδηλους όρους, χώρος ξεκαθαρίσματος της ήρας από το στάρι- κάπου εκεί θα γίνει η αναμέτρηση και θα επιβιώσουν όλοι όσοι αξίζουν και όχι οι ικανοί στην επικοινωνία και τον πολιτικαντισμό. Κάπου εκεί ενταφιάζεται ο Μαυρογιαλούρος, κάπου εκεί αναδιατάσσεται το πολιτικό σκηνικό.
Δεν πρόκειται λοιπόν για αποπολιτικοποίηση, αλλά για ηχηρή αποκομματικοποίηση της κοινωνίας- ίσως το τέλος ενός κύκλου (που αποδείχθηκε εξαιρετικά φαύλος, μεταξύ άλλων). Αν αφήναμε κατά μέρος τα της οικονομίας, ίσως μιλούσαμε για τη μεγάλη ευκαιρία. Δυστυχώς η πραγματικότητα υψώνει τείχη. Και αντί για πολιτική εξέλιξη βιώνουμε κοινωνική κατάθλιψη.
Με τη χώρα στο επίκεντρο της διεθνούς οικονομικής κρίσης, με μνημόνια βίαιης και ασφυκτικής αναδιάταξης του ιδιωτικού και δημόσιου βίου (λέγε με και φτωχολογιά), με μέτρα τιμωρίας επί δικαίων και αδίκων, ο πολίτης αδυνατεί να δει φως ελπίδας, αντιθέτως εκών άκων οδηγείται στην πολυθρόνα του ψυχαναλυτή, αν καταφέρει να αποφύγει την εντατική (για την τσέπη του, ή ακόμα καλύτερα τη ζωή του). tvxs.gr
- Διαβάστε το άρθρο του Β. Παπανικόλα στη διεύθυνση http://www.verena.gr/nea-dodekanisoy/rodos/basilis-papanikolas-peri-xrismaton?page=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου