Kυπριακή Αριστερά:Χωρίς περίσκεψιν,χωρίς λύπην,χωρίς αιδώ...

Κάθε πρωί

Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμονικές
-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά
(Ασήμαντες απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα που τελειώνει η μοναξιά;)

Μανώλης Αναγνωστάκης

Του Γιώργου Πήττα                                                                                                                              Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, καταφεύγω στους Ποιητές καθώς αυτοί μιλούνε πάντα την αλήθεια.

Το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο-το έχουμε ξαναπεί αυτό πολλές φορές- είναι κατά τη δική μου εκτίμηση ανήλικο. Αν όχι στο σύνολό του, στην πλειοψηφία του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί, ιδεολογικά ατελείς συγκεντρώνουν στις τάξεις τους συχνά ανθρώπους που ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετους ιδεολογικούς χώρους, «συνυπάρχουν» μεταξύ τους σε μια σχέση αμοιβαίων υποχωρήσεων ενίοτε τόσο έντονων που καταντούν στο τέλος σε μια θανατηφόρα αποσύνθεση βασικών ιδεολογικών αρχών.

Οι λόγοι για όλα αυτά, το Κυπριακό και οι ιδιαιτερότητές του που επέβαλλαν αρχικά μία εύλογη ομοψυχία και συναίνεση και τη συνέχεια μια ιδιότυπη ομερτά ώστε να μην θίγονται ποτέ διάφορα «κεκτημένα». Με λίγα λόγια, κατά την εντύπωσή μου, το πολιτικό παιχνίδι στην Κύπρο είναι σικέ. Ή τουλάχιστον, αυτή την αίσθηση αποπνέει.

Όχι, δεν υποστηρίζω πως όσοι βρίσκονται μέσα σε ένα κόμμα πρέπει να ομονοούν στα πάντα κάθε στιγμή. Αυτό που λέω όμως, είναι πως δεν μπορούν να διαφέρουν οι απόψεις τους όσο η μέρα με τη νύχτα.

Και καλό θα είναι κάποτε, όλοι αυτοί οι λαλίστατοι σε μικρόφωνα και κάμερες να καταλάβουν πως γίνονται κάθε τόσο ρεζίλη στην κοινωνία, όταν με ασύστολη υποκρισία λένε πράγματα που δεν τα πιστεύουν.

Και γίνονται ρεζίλη γιατί απλά, οι πολίτες, τους έχουν πάρει είδηση, ασχέτως από το αν οι ίδιοι δεν διατηρούν καμία απολύτως επαφή με την κοινωνία.

«Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά / Ασήμαντες απαριθμήσεις – Τίποτα , μόνο λέξεις για τους άλλους» όπως γράφει ο Αναγνωστάκης.

Έμεινα λοιπόν που λέτε άναυδος χτες, όταν μέσα από τις στήλες του tvxs.gr αρχικά και του Πολίτη μετά, διάβασα, πως η Κυπριακή Κυβέρνηση (ελεγχόμενη από την Κυπριακή «Αριστερά») απαγόρευσε τον απόπλου από τα λιμάνια της Κυπριακής Δημοκρατίας του «Στόλου της Ελευθερίας» που έχει σαν προορισμό τη Γάζα......
(Κυπριακή Δημοκρατία: Ανεξάρτητο Κράτος, μέλος του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής και Νομισματικής Ένωσης, αναγνωρισμένο από όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς).

Αν μία χώρα από όλες της Ευρώπης θα έπρεπε να είναι μπροστά στις διευκολύνσεις προς τον «Στόλο της Ελευθερίας» και τους Παλαιστίνιους, αυτή, είναι η Κατεχόμενη Κύπρος.

Και μάλιστα θα προσθέσω πως αν η Τουρκοκυπριακή πλευρά νιώθει έστω και λίγο «υπό Κατοχή» όφειλε να σπεύσει με τις διάφορες οργανώσεις της να συνδράμει στην υποδοχή και στη βοήθεια του Στόλου της Ελευθερίας, μαζί με τους συντρόφους της εδώ πλευράς.

Φρούδες ελπίδες. Ονειροπολήματα και μάλλον αναμνήσεις από μία εποχή στην οποία η πολιτική διατηρούσε τον ρεαλισμό της, αλλά είχε ως εφαλτήριο ιδέες και αξίες.

Να υποθέσω άραγε πως έχει να κάνει με την ποιότητα των στελεχών που χωρίς έρμα παιδείας βαφτίζουν την έκπτωση αξιών «ευελιξία»;

Στην Κύπρο δεν ήταν που μόλις πριν από δυο χρόνια η αναχώρηση του τότε πλοίου για τη Γάζα ήταν πρώτη είδηση και διάφοροι βουλευτάδες και παράγοντες διαγκωνιζόντουσαν στις κάμερες για δηλώσεις; Τότε δεν υπήρχαν οι λόγοι «ζωτικής εθνικής σημασίας» που επικαλέστηκε η Κυβέρνηση;

Τότε ήταν άλλες οι συνθήκες; Μα στην Κύπρο οι συνθήκες έτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν ποτέ! Ακόμα και το Κυπριακό, το διαπραγματευόμαστε εν έτει 2010 με όρους του 60 και του 70. Ο τόπος μας, παραμένει αιώνιος «έφηβος» και αυτάρεσκα αυτοϊκανοποιούμενος για αυτήν την εφηβεία.

Βέβαια, για να είμαι τελείως ειλικρινής, η απόφαση της Αριστερής (;) Κυπριακής Κυβέρνησης δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία.

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από τους περίφημους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, όταν η Κυβέρνηση, στα Μέσα που επηρεάζει εξαφάνισε, κατάπιε, κατέστειλε, οποιαδήποτε αναφορά σε ζητήματα που σχετίζονται με τις κατάφορες παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κίνα και τον αισχρό, εγκληματικό ρόλο αυτής της χώρας στο Νταρφούρ. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κύριοι, όταν βιάζονται, στο τέλος συντρίβουν όσους σιωπούν. Να το θυμάστε, είναι Νομοτέλεια.

Η δήλωση του ΑΚΕΛικού ευρωβουλευτή Κυριάκου Τριανταφυλλίδη, αναφορικά με την απαγόρευση του απόπλου για τη Γάζα από Κυπριακά λιμάνια, είναι αποκαρδιωτική. Είπε: «Τα οργανωτικά δεν με ενδιαφέρουν ούτε και είχα καμιά ανάμειξη».

Τα οργανωτικά, δεν τον ενδιαφέρουν λοιπόν, αλλά την ίδια στιγμή η Κυβέρνησή Του υποκύπτει ευλαβώς στις πιέσεις του Ισραήλ ενώ ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας υπογραμμίζει πως οι Αρχές θα πράξουν τα δέοντα ώστε οι αποφάσεις να εφαρμοστούν.

Όχι κύριε Τριανταφυλλίδη, το να καταγγείλετε την απαγόρευση, το να πείτε ευθαρσώς πως η Κυπριακή Κυβέρνηση απέκοψε τους δεσμούς της από το Ήθος, δεν έχει να κάνει με τα «οργανωτικά» έχει να κάνει με το ίδιο το περιεχόμενο της Αριστερής αντίληψης για τον κόσμο.

Η Αρχή της Αλληλεγγύης, είναι θεμελιακή αξία για την Αριστερά.

Το Αριστερό Ήθος, η πυξίδα του Αριστερού Ήθους, είναι ο οδηγός που δίνει περιεχόμενο στην ταυτότητα ενός Αριστερού Οργανισμού. Αν δεν υπάρχει, ο Οργανισμός αυτός μπορεί να είναι ό,τι θέλει, αλλά ως Αριστερά έχει αυτοκτονήσει-εκτός αν δεν υπήρξε ποτέ τέτοια.

Τρία χρόνια σχεδόν αριστερόστροφης, υποτίθεται διακυβέρνησης , και μια σειρά από κεντρικούς πυλώνες της κοινωνίας δεν έχουν καν αγγιχτεί από άρωμα αριστερής σκέψης.

Θα αναφέρω πρώτα από όλα την Υγεία. Η Κύπρος παραμένει η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που να εξυπηρετεί όλους τους πολίτες της-δεν αναφέρομαι στην εξοργιστικά προνομιούχα τάξη των Κυβερνητικών Υπαλλήλων.

Θα έλθω μετά, στην ουσιαστικά τελείως ανύπαρκτη Περιβαλλοντική Πολιτική.

Με εξαίρεση την πραγματικά εκπληκτική και πρωτοπόρα Μονάδα Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Οικιακών Απορριμμάτων όχι μόνο δεν έχει κάτι άλλο να παρουσιάσει, αλλά έχει γεμίσει με ίσκιους την περιοχή του Ακάμα όπου μοιάζει παραδομένη στα μικροσυμφέροντα των κατοίκων αγνοώντας προκλητικά το μέλλον του τόπου. Στον Ακάμα για την ακρίβεια συντελείται ένα απόλυτο έγκλημα καθώς μετατρέπονται οι σημερινές κτηνοτροφικές περιοχές σε γεωργικές, γεγονός που δίνει αυτόματα το δικαίωμα ανέγερσης κατοικιών. Λαμπρό δείγμα «αριστερής» πολιτικής λοιπόν η ασέλγεια στο έσχατο κομμάτι μιας γης που έμεινε απείραχτη στους αιώνες και κατά τα λοιπά είναι το καμάρι των Κυπρίων. Μιλάμε για την δικαίωση της βαρβαρότητας.

Δεν έχει πληροφορήσει τους πολίτες πως από το 2012 η Κύπρος θα πληρώνει τεράστια ποσά για τους ενεργειακούς ρύπους-πρόστιμα που θα επιβαρύνουν τον μέσο φορολογούμενο.

Προχωρά σε διάφορα «αναπτυξιακά» έργα χωρίς να υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το κυκλοφοριακό που τείνει να γίνει εκρηκτικό. Αυτά όλα, δεν είναι απλά μη Αριστερή Πολιτική. Είναι κάτι χειρότερο, είναι Μη Πολιτική.

Αλλά τίποτα δεν θα γίνει, αν δεν απαλλαχθεί ο τόπος από τον καρκίνο του Κυπριακού που συντηρεί στο τιμόνι τους «καπεταναίους» που οδηγούν ένα καράβι χωρίς να έχουν σηκώσει τις άγκυρες.

Ακόμα και η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση-η μόνη ιστορικής σημασίας κατάκτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γέννησή της, δεν τους αφορά εφ όσον αδυνατούν να διαχειριστούν τα πράγματα με βάση αυτή την σημαίνουσα εξέλιξη.

Η Κύπρος (όπως και η Ελλάδα) έχει οντολογικής φύσεως ανάγκη για μία σύγχρονη Αριστερά με πλήρη συνείδηση πως βρισκόμαστε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Κατά συνέπεια έχει κρίσιμο κενό για μια ανάλογης Παιδείας ηγεσία.

Για διαφορετικούς λόγους τις ίδιες ανάγκες έχει όλο το πολιτικό φάσμα του τόπου.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να ενηλικιωθεί η χώρα και να αποκτήσει μεταξύ άλλων, την Αριστερά που της αξίζει.

Μια Αριστερά με Περίσκεψη, με Λύπη, με Αιδώ…για να αντιστρέψω τον Καβαφικό στίχο του τίτλου.  ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ