Όχι στους άσχετους, όχι στους κρυόκωλους, όχι στους σοβαρούς…
Δεν ξέρω πότε ακριβώς γράφτηκε το τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαϊδόνη, ούτε το ένιωσα ποτέ να είναι κάτι περισσότερο από «συμπαθητικό».
Για την ακρίβεια, το είχα ξεχάσει τελείως, όταν ξαφνικά ήρθε στα αυτιά μου από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου καθώς οδηγούσα με το κεφάλι γεμάτο τεράστια ανησυχία για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.
Ο Κηλαϊδόνης, άθελά του, έγραψε με αυτό το τραγούδι ,τον απόλυτο ύμνο της εθνικής μας αποτυχίας. Πίσω από την απέραντη αφέλεια και καλή διάθεση του τραγουδιού, κρύβεται ολάκερο το υπόβαθρο αυτής της φάρας που τίναξε στον αέρα τον τόπο από την ώρα που βρέθηκε στο τιμόνι του και πότισε τους πάντες σχεδόν, με την νοοτροπία της από «θέση άγνοιας» και της ιδεολογικοποίησης του χαβαλέ.
Προσπαθώ τώρα, να συνθέσω από την αρχή στο μυαλό μου τους ήχους και τις εικόνες των πρόσφατων δεκαετιών και δυσκολεύομαι καθώς νιώθω, πως από το περίφημο πάρτι στη Βουλιαγμένη ( Ελληνικό Woodstock το λένε μερικοί που μάλλον δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έγινε το 1969) έχουν πια περάσει αιώνες πολλοί.
Το έγκλημα που διαπράχτηκε σε βάρος της Ελλάδας, όλα αυτά τα χρόνια είναι απλά απίστευτο και νομίζω δεν έχει προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα.
Δεν θα πω κάτι που δεν ξέρουμε όλοι.
Θα θυμίσω πως από το 1981 έως το 2004 με ελάχιστα διαλλείματα η χώρα κυβερνήθηκε από ένα κόμμα που θέλει να τοποθετεί τον εαυτό του στην σοσιαλδημοκρατία, και πως στη διαδρομή όλων αυτών των χρόνων οι γονείς μας, οι παππούδες μας, συνέχισαν μονότονα και πικρά να στέκονται στην ουρά στις 5 το ξημέρωμα για να πάρουν τα πρώτα νούμερα για μια εξέταση στο ΙΚΑ......
Τα αμύθητα ποσά που εισέρευσαν στον τόπο με τη μορφή των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης έγιναν αντικείμενο άθλιας διαχείρισης, χάθηκαν στο δρόμο, έγιναν έργα με κακοτεχνίες, μεταλλάχτηκαν σε μίζες που κατέληξαν στις τσέπες αισχρών και θολωμένων (από τα ουίσκια στα οποία λέμε ναι) αποτέλεσαν αντικείμενο υπόγειων συναλλαγών σε τερατώδη κλίμακα.
Λένε ορισμένοι: «ό,τι έπαθαν τώρα οι Έλληνες μόνοι τους το έπαθαν».
Δεν νομίζω πως υπάρχει έστω ένας σκεπτόμενος Έλληνας που να μην δέχεται και τη συλλογική ευθύνη. Δεν νομίζω να μην υπάρχει έστω ένας σκεπτόμενος άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει πια συνειδητοποιήσει πως η γενιά της μεταπολίτευσης, αφόρητα υπερεκτιμημένη, εξαιρετικά αστοιχείωτη και απαίδευτη, εκτινάχτηκε από το μαύρο –γκρίζο της δικτατορίας και βούτηξε ως λυσσασμένο όρνιο στην εξουσία όταν αυτή της δόθηκε στο όνομα της Αλλαγής........
Ο Αγώνας, τότε «δικαιώθηκε».
Τώρα;
Τώρα «δεν υπάρχει σάλιο».
Τώρα –μας λένε- αν δεν έρθει η στήριξη της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στις 19 Μαΐου δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Τώρα, η αποτυχία μίας γενιάς ολόκληρης καταδίκασε τις τουλάχιστον επόμενες δύο στο απόλυτο μαύρο και γυρίζει με αστραπιαία ταχύτητα το ρολόι πίσω.
Η Ελλάδα των (εγκαταλελειμμένων) Ολυμπιακών Έργων, της γέφυρας του Ρίου, της Αττικής και της Εγνατίας οδού, του αεροδρόμιου, του Μετρό, μπαίνει σε μια νύχτα που ίσως ακυρώσει και αυτά που ανέφερα καθώς αναρωτιέμαι αν θα υπάρξουν κονδύλια και στελέχη για να τα συντηρήσουν.
Αλλά είναι αυτό όλο το έργο; Ξέρετε…αν η υπόθεση αφορούσε αποκλειστικά την Ελλάδα, κάποιος τρίτος θα μπορούσε να πει – ας πάει το παλιάμπελο.
Μόνο που η κρίση, δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα, μόνο που η εγκληματική κακοδιαχείριση των εκάστοτε κυβερνώντων δεν θα μπορούσε ποτέ να αρκεί από μόνη της για να φέρει τη χώρα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου.
Μας μιλάνε για τα ελλείμματα.
Ποιανού είναι λοιπόν τα ελλείμματα;
Τι είναι τε ελλείμματα;
Μιλάμε για έναν εσωτερικό μηχανισμό αυτοσυντήρησης του πιο ακραίου Καπιταλισμού, που δεν αφορά σε κανένα σημείο τους «κανονικούς ανθρώπους».
Είναι πρόβλημα-τεράστιο- που αφορά την κυρίαρχη τάξη και που είναι εξοργιστικά ανήθικο να ζητάει κάποιος να το λύσει μέσα από μισθωτούς και συνταξιούχους στο όνομα μίας δήθεν συλλογικής προσπάθειας και ευθύνης, μιας που ακόμα και η συλλογική ευθύνη είναι προϊόν «διαπαιδαγώγησης» εκ μέρους των Κυβερνήσεων.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως η κρίση είναι φούσκα, τεχνητή, ψέμα.
Όμως, οι μεγάλες Οικονομικές κρίσεις φαίνεται πως είναι έμφυτες στη φύση του Καπιταλισμού ο οποίος έχει ανάγκη να τις παράγει για να δημιουργήσει προϋποθέσεις επέκτασης και κυριαρχίας.
Και βέβαια, αγνοεί τελείως τον ανθρώπινο παράγοντα που πρώτα τον αλλοτριώνει και μετά τον πολτοποιεί για να τον πετάξει στο τέλος στα άχρηστα.
Κάθε φορά, θα μειώνονται τα εισοδήματα των κανονικών ανθρώπων ώστε να δημιουργούν ευνοϊκό περιβάλλον στις επενδύσεις.
Ήτοι, μειώνονται όλες οι φορολογίες των επιχειρήσεων –με τη δικαιολογία της τόνωσης της επιχειρηματικότητας- και παράλληλα αυξάνονται τα έσοδα του μηχανισμού εξουσίας από περικοπές στο Κοινωνικό Κράτος και στον ναι, υπερβολικά διογκωμένο δημόσιο τομέα, του οποίου όμως την διόγκωση σε βαθμό εξωφρενικού καρκινώματος προκάλεσαν αυτοί που τώρα τον ακρωτηριάζουν ασμένως στο όνομα της εξυγίανσης.
Εξυγίανση, σε μία αρρώστια που δημιούργησαν οι ίδιοι.
Τότε σας αγόρασα, τώρα σας πετάω.
Ο David Camfield (PhD Social and Political Thought, York University 2002 )
θεωρεί ως τελείως παράλογη την επίθεση «τιμωρίας και οδύνης» που έχει εξαπολυθεί στους Έλληνες πολίτες και πιστεύει πως αργά ή γρήγορα η Ευρώπη θα τυλιχτεί σε πρωτόγνωρες αναταραχές από τη μία άκρη ως την άλλη.
Έτσι και αλλιώς, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα είναι διάχυτες σε όλη την ήπειρο.
Η Cristina Elizabet Fernández de Kirchner , Πρόεδρος της Αργεντινής, μιας χώρας που γεύτηκε το πικρό φρούτο του Δ.Ν.Τ. το δήλωσε χτες ξεκάθαρα : «Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001, και θα τελειώσουν άσχημα…». Και έχει αξία πως μόλις χτες κάποια πλήθη Αργεντινών, στην άλλη άκρη του κόσμου βγήκαν στους δρόμους να συμπαρασταθούν στους Έλληνες.
Κάτι ξέρουν αυτοί.
Έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι λέει ένας επιφανέστατος Οικονομολόγος, ο Mark Weisbrot του Center for Economic and Policy Research (CEPR) στην Washington και τακτικός αρθρογράφος της Guardian:
«Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη».
Αν μιλήσω τη γλώσσα την παλιά, την ξύλινη, την ξεπερασμένη, θα πω ότι ζούμε την πιο άγρια επίθεση των Αγορών και των μηχανισμών τους, που διψασμένα αποζητούν περισσότερη κερδοφορία ισοπεδώνοντας τα πάντα και τεμαχίζοντας την ελάχιστη αξιοπρέπεια που απέμεινε στην ανθρώπινη καθημερινότητα.
Διαπιστώνω, όχι χωρίς απογοήτευση, πως αυτή, η γλώσσα η παλιά η ξύλινη η ξεπερασμένη, λέει την αλήθεια.
Μόνο που οι καλοί της γνώστες, το ΚΚΕ, μέχρι τώρα δεν αντιπροτείνουν τίποτα στους πολίτες. Τους καθοδηγούν στην άρνηση χωρίς απτό και ρεαλιστικό πρόγραμμα και όραμα. Ίσως, γιατί και το ΚΚΕ σαν βάναυσος εξουσιαστικός μηχανισμός που είναι, έχει συνηθίσει και αυτό απλά να χαϊδεύει με τον τρόπο του τα αυτιά.
Η δολοφονία των τριών εργαζομένων, αν αναλογιστεί κάποιος το σύνολο των συνθηκών που την προκάλεσαν, δείχνει την άβυσσο στην οποία έχει ήδη μπει η Ελλάδα.
Και αυτή την ώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της δικτατορίας, είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας γενναίας, εμπνευσμένης και γνωστικά εξοπλισμένης ηγεσίας στην Αριστερά. Η μεταπολίτευση τελείωσε και, η νέα μεταπολίτευση, όπως είπε ο κος Τσίπρας μπορεί να γίνει μόνο με καινούργια υλικά.
Μόνο που σε όλα αυτά, θα πρέπει να διαφυλαχθεί η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Με άλλους όρους. Ο δρόμος της επιστροφής στα κλειστά έθνη κράτη θα αποτελέσει μια αδιανόητη ιστορική τραγωδία καθώς θα δικαιώσει και απελευθερώσει τις πιο σκοτεινές δυνάμεις που εργάζονται διαρκώς για κάτι τέτοιο. Θα είναι η δικαίωση των εθνικιστών, του ρατσισμού και της απόλυτης επαναφοράς στον μεσαίωνα. Ίσως, εκείνο το παλιό σύνθημα για την Ευρώπη των λαών, των Πολιτών να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιώργος Πήττας για τον Πολίτη στη Λευκωσία και το TVXS στην Αθήνα.
http://www.politispittas.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου