"Φάτα Μοργάνα"

Θά μεταλάβω μέ νερό θαλασσινό

στάλα τή στάλα συναγμένο ἀπ' τό κορμί σου

σέ τάσι ἀρχαῖο, μπακιρένιο ἀλγερινό,

ποῦ κοινωνοῦσαν πειρατές πρίν πολεμήσουν.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.

Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.

Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.

Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πανί δερμάτινο, ἀλειμμένο μέ κερί,

ὀσμή ἀπό κέδρο, ἀπό λιβάνι, ἀπό βερνίκι,

ὅπως μυρίζει ἀμπάρι σέ παλιό σκαρί

χτισμένο τότε στόν Εὐφράτη στή Φοινίκη.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.

Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.

Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.

Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Σκουριά πυροχρωμη στίς μίνες τοῦ Σινᾶ.

Οἱ κάβες τῆς Γερακινῆς καί τό Στρατόνι.

Τό ἐπίχρισμα. Ἡ ἅγια σκουριά πού μᾶς γεννᾶ,

Μᾶς τρέφει, τρέφεται ἀπό μας, καί μᾶς σκοτώνει.

Πούθ' ἔρχεσαι; Ἀπ' τή Βαβυλώνα.

Ποῦ πᾶς; Στό μάτι τοῦ κυκλώνα.

Ποιάν ἀγαπᾶς; Κάποια τσιγγάνα.

Πῶς τή λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Νίκος Καββαδίας         imagine