Το δράμα της «Μεγίστης» άγνοιας

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η άγνοια κατηγοριοποιείται ως εξής: «Απλή» όταν κάποιος αγνοεί κάτι και γνωρίζει ότι το αγνοεί, «Διπλή» όταν κάποιος και αγνοεί κάτι και δεν γνωρίζει ότι το αγνοεί, «Μεγίστη» όταν κάποιος και δεν γνωρίζει κάτι και γνωρίζει ότι το αγνοεί αλλά διατηρεί εσκεμμένα την άγνοια του εμμένοντας στις απόψεις του, «Σοφιστική» όταν κάποιος αγνοεί κάτι και προσπαθεί με πιθανολογίες και αμπελοφιλοσοφίες να την καλύψει.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω αντιμετωπίσει ανθρώπους με διάφορα είδη άγνοιας. Κυρίως όμως, ανθρώπους που εμφανίζονται ως ειδήμονες και «πατερούληδες» και διορίζονται σε διάφορες θέσεις, εξαπατώντας με τη «Σοφιστική» άγνοια αυτούς που τους επέλεξαν.
Το χειρότερο όμως και πιο επικίνδυνο είδος άγνοιας που έχω δει, είναι αυτό της «Μεγίστης» άγνοιας, που διακατέχει πολλούς κρατικούς και μη λειτουργούς, σε όλα σχεδόν τα αξιώματα. Είναι αυτοί που πειραματίζονται καθημερινά με όλους μας και ιδίως με τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως αυτή των ατόμων με αναπηρία. Απαντώνται δε σε όλες τις βαθμίδες και όλους τους χώρους, πολιτικό, συνδικαλιστικό, αθλητικό, κοινωνικό. Μηχανικοί μιλούν για υγεία, φιλόλογοι για  ιατρική, μαθηματικοί για αναπηρία, δικηγόροι για αρχιτεκτονική υποδομή, κοκ.
Έτσι καταντούμε να είμαστε όλοι «μια ωραία συντροφιά» που αμπελοφιλοσοφεί και όχι μόνο δεν καταλήγει πουθενά αλλά στρεβλώνει αποφάσεις και δημιουργικότητα, αναδεικνύοντας ότι πιο άχρηστο και ανίκανο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.
Αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι, δεν είμαστε όλοι ικανοί για όλα, ακόμα και αν είμαστε άμεσοι ή έμμεσοι αποδέκτες των υπηρεσιών. Άνθρωποι με καθόλου επιστημονικές γνώσεις ή άσχετες με το θέμα, καλούνται να πάρουν αποφάσεις, με μόνο κριτήριο την αναπηρία τους ή ότι βρέθηκαν σε μία θέση «ευθύνης» με κομματικά κριτήρια.
Έτσι καταλήγουμε πάντα και με μαθηματική ακρίβεια στο ίδιο αποτέλεσμα, των συνεχών λαθών και των δραματικών εξελίξεων. Δεν γίνεται κατανοητό φαίνεται ότι για να φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε το κλάσμα μικτό πρέπει να συνδυάσουμε τους καλύτερους ανθρωπίνους αριθμητές με τον μικρότερο δυνατό παρανομαστή άγνοιας, γιατί όταν έχεις να κάνεις με ψυχές και όχι με άψυχους αριθμούς, οι παράγοντες ρίσκο και τύχη πρέπει σχεδόν να μηδενίζονται.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι, μερικοί παράγοντες της κυβέρνησης, του συνδικαλιστικού χώρου των αναπήρων, της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και των αυλικών τους «πάσχουν» από «Μεγίστη» άγνοια  και εθελοτυφλούν.
Και λέω «πάσχουν» γιατί το φαινόμενο αυτό έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, που μόνο μία πανδημία άγνοιας το δικαιολογεί.
Το κακό όμως είναι ότι δεν υπάρχει εμβόλιο. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι τα σωστά μέτρα προφύλαξης… όταν ερχόμαστε σε «επαφή» μαζί τους…
Βασίλης Δημητριάδης           "Ακίδα"