Συνδικαλισμός νηπιαγωγείου.

                                                                                                                Tου Πασχου Μανδραβελη 

Είναι κρίμα που η χώρα βρίσκεται σε τόσο τραγική οικονομική κατάσταση και δεν μπορούν οι κάτοικοί της να απολαύσουν τις κωμικές στιγμές της ελληνικής πραγματικότητας. Το μεγαλύτερο γέλιο θα το προσέφεραν οι συνδικαλιστές των καλοπληρωμένων του Δημοσίου. Αυτοί που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν τα προνόμια, τα οποία βάφτισαν «κοινωνικές κατακτήσεις», θα μπορούσαν να παράγουν επιθεώρηση πρώτης τάξεως. Ετσι το υπουργείο Οικονομικών είναι σε καιρό «οικονομικού πολέμου» αποκλεισμένο από τους συνδικαλιστές, οι οποίοι μάς κάνουν τη χάρη και επιτρέπουν μόνο στον υπουργό και μία (αριθμός 1) γραμματέα του να πάει στο γραφείο. Φαντασθείτε λοιπόν την σκηνή να τηλεφωνούν την ίδια ώρα στον κ. Παπακωνσταντίνου και ο κοινοτικός επίτροπος για θέματα οικονομίας Ολι Ρεν και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν - Κλοντ Τρισέ. Θα βρίσκονται στην αναμονή και, ακούγοντας αυτά τα γλυκερά τραγούδια του τηλεφωνικού κέντρου, θα σκέφτονται: «Μήπως παραπιέσαμε τους Ελληνες για περικοπές στο Δημόσιο κι έμεινε ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος με μία μόνο γραμματέα;»

Οι υπάλληλοι της Βουλής βρήκαν έναν πιο ευφάνταστο τρόπο να διαμαρτυρηθούν. Επειδή θεωρούν τους δημοσιογράφους υπαίτιους για την αποκάλυψη του μοναδικού προνομίου στον κόσμο (να έχουν δηλαδή 16 μισθούς) πήγαν και κατέλαβαν τις θέσεις πάρκινγκ που η Βουλή παρέχει στους μόνιμους κοινοβουλευτικούς συντάκτες (σ.σ.: μπορεί να υπάρχει και η εξήγηση ότι δεν χωράνε. Από 824 υπαλλήλους που είχε η Βουλή το 2004 έγιναν 1.600 το 2009).

Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι αυτό είναι συνδικαλισμός του νηπιαγωγείου ή ότι τέτοιες πινελιές ιλαρότητας χρωματίζουν την μουντή πραγματικότητα. Αυτές οι συμπεριφορές όμως αναδεικνύουν κάτι περισσότερο. Οι συνδικαλιστές θεωρούν όχι μόνο ότι τους χρωστάμε τα προνόμιά τους, αλλά και ότι οι δημόσιοι χώροι είναι δικό τους βιλαέτι. Επειδή έχει γίνει κοινή πεποίθηση στον ελληνικό λαό ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργαζομένου» αυτοί κάνουν μια διασταλτική ερμηνεία αυτής της εθιμικής νομολογίας και αποφάσισαν ότι «νόμος είναι ό,τι τους καπνίσει». Κι εμείς, δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να πληρώνουμε...     kathimerini.gr