Η “ανάπτυξη” δεν υπάρχει

Γιάννης Μακριδάκης  Μήπως έτυχε να δείτε σημερινές φωτογραφίες από τον θάλαμο αερίων που ονομάζεται Πεκίνο;
Αιθαλομίχλη τόσο πυκνή που περιορίζει την ορατότητα σε μερικά μέτρα στους δρόμους της κινεζικής πρωτεύουσας.
Το 2011 ήταν η πρώτη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που η Κίνα απέκτησε πληθυσμό αστών καταναλωτών περισσότερο από τον πληθυσμό των παραγωγών-αγροτών. Το 2008 ήταν η πρώτη χρονιά που ο πληθυσμός των αστών καταναλωτών της γης ξεπέρασε τον πληθυσμό των παραγωγών- αγροτών, και άρχισε η οικονομική κρίση, τι σύμπτωση…

Πριν ένα χρόνο η Κίνα ψήφισε νόμους περαιτέρω ενθάρρυνσης της αστυφιλίας με σκοπό οι αστοί καταναλωτές κάτοικοί της να ανέλθουν στο 60% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, για να τονωθεί η εσωτερική αγορά.
Εν τω μεταξύ η ερημοποίηση της γης, λόγω των εκτεταμένων και εντατικών μονοκαλλιεργειών για να εκτρέφονται, κι όχι να τρέφονται, οι καταναλωτές, και λόγω της χρήσης φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων και άλλων απαράδεκτων γεωργικών μεθόδων, που μολύνουν το νερό και καθιστούν τη γη άγονη και νεκρή, έχει υπερβεί κάθε όριο συναγερμού αφού η έρημος έχει ήδη φτάσει μόλις 70 χιλιόμετρα βόρεια του Πεκίνου και τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία της προς την κατάκτησή του.
Αυτά φυσικά δεν συμβαίνουν μόνον στην Κίνα. Στον θεσσαλικό κάμπο π.χ. η μονοκαλλιέργεια, η χρήση χημικών έχουν φέρει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, τα πηγάδια έχουν κατέβει στα 340μ και αντλούν νερό θολό, όπως ακριβώς στις πρώην καλλιεργήσιμες εκτάσεις της Μογγολίας, νυν ερημοποιημένες και εγκαταλελειμμένες εντός μόνον 20 ετών.
Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα, το αποτέλεσμα και οι γνωστές πλέον συνέπειες στην ζωή και στην υγεία μας, της διαβόητης ανάπτυξης, την οποίαν εδώ και χρόνια έχουμε ως ζητούμενο εμείς, η ανθρωπότητα των πλανεμένων και εντελώς εξηλιθιωμένων πια, δυστυχώς, καταναλωτών, των προσκολλημένων στην ανόητη λογική και την ευτελή ηθική του χρήματος.
Αυτήν ακριβώς την ανάπτυξη, ακόμη πιο επιθετική από πριν, πρεσβεύουν, επιθυμούν, σχεδιάζουν και εκτελούν οι θλιβεροί κρετίνοι με πτυχία, που έχουν πάρει στα σοβαρά τον εαυτό και τον ρόλο τους και προσπαθούν να μας σώσουν είτε ως λεγόμενοι κυβερνήτες είτε ως λεγόμενοι τεχνοκράτες.
Αν νιώσει σύντομα η ανθρωπότητα ότι η ανάπτυξη που φαντασιώνεται εδώ και πολλά χρόνια, πολύ απλά δεν υπάρχει, ίσως καταφέρει να αποφύγει την πλήρη αργή και επώδυνη κατανάλωση του εαυτού της και τον τελικό κανιβαλισμό.