η αύξησή της είναι μεγάλη ειδικά στα αστικά κέντρα, όπου δεν υπήρχε η δυσκολία της μετακίνησης, όπως για παράδειγμα σε νησιά ή άλλες απομακρυσμένες περιοχές». Εύχομαι ολόψυχα στην αποχή να τα εκατοστίσει. Να μας περιμένουν τα κομματομάγαζα και να μην πατάει πελάτης. Να αναρωτιούνται «μα που πήγαν όλοι;».
Τα φούμαρα περί του ότι είναι προσβολή να μην ψηφίζω επειδή κάποιοι σκοτώθηκαν για να έχω το δικαίωμα να ψηφίζω είναι κάτι χειρότερο από φούμαρα, αλλά θέλω να είμαι ευγενικός. Κυρίως, όμως, είναι προσβλητικό να θεωρεί κάποιος ότι σκοτώθηκαν αγωνιστές για να μπορεί η Βουλή να περνάει με γελοίες κατεπείγουσες διαδικασίες ανθρωποκτόνα νομοσχέδια και μνημόνια χιλιάδων σελίδων τις οποίες κανείς βουλευτής δεν διαβάζει. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, η απόλυτη κατάργησή της είναι και καλά θα κάνουν κάποιοι «δημοκράτες» να αλλάξουν ρεπερτόριο αν δεν θέλουν να συνεχίσουν να υπερασπίζονται αυτή την κατάργηση.
Κατά τα λοιπά, όσο η ΝΔ θα επιτρέπει σε Αδώνηδες, Πλεύρηδες, Βορίδηδες και Μητσοτάκηδες να την εκπροσωπούν, θα συρρικνώνεται μέχρι να γίνει ΠΑΣΟΚ της Φώφεως κι ακόμη μικρότερη. Όχι ότι με χαλάει αυτό. Το αντίθετο, με χαροποιεί ιδιαίτερα βλέποντας την αλαζονεία, τον κυνισμό , την απανθρωπιά και την απόλαυση της εξαθλίωσης των πολιτών να τιμωρείται διά της αγνόησης. Ευχαρίστως θα τους έβλεπα όλους μαζί να πνίγονται στο ΠΟΤΑΜΙ πριν στερέψει κι αυτό εντελώς.
Οι εκλογές στη σημερινή εποχή δε στηρίζονται κάπου αλλού πέρα από την παραδοχή ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει δίχως ελπίδα. Ψεύτική έστω, αλλά να μοιάζει ελπίδα. Απάτη, αλλά να κρατά ζωντανή την ημιθανή ελπίδα. Είναι μία… ελπιδογενής διαδικασία. Καθαρά ψυχοθεραπευτικής αξίας και ως εκ τούτου όποιος την έχει ανάγκη καλό είναι να ψηφίζει κι ας ξέρει ότι στη ζωή του δεν θ’ αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
Για παράδειγμα, τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν άνθρωποι που επιθυμούν τις «μεταρρυθμίσεις» του Μνημονίου και την πλήρη εφαρμογή του, αλλά και άνθρωποι που απεχθάνονται τα Μνημόνια και έχουν πληρώσει πολλαπλώς τις επιπτώσεις τους. Μία από τις δύο ομάδες σίγουρα στην πορεία θα κοροϊδευτεί, αν και θεωρώ τον κ. Τσίπρα ικανό να καταφέρει να κοροϊδέψει και τις δύο ομάδες. Τις κορόιδευε και πριν, λέγοντας ότι υπέγραψε το Μνημόνιο, αλλά τα μέτρα που περιλαμβάνονται σε αυτό δεν είναι ιδιοκτησία του και ως εκ τούτου θα δώσει μάχη να μην εφαρμοστούν αλλά ταυτόχρονα δήλωνε πως θα εφαρμόσει πιστά όσα υπέγραψε. Αυτό όμως λίγη σημασία έχει· αυτό που μετράει είναι η διατήρηση της ελπίδας.
Προσωπικά ελπίζω στο 44,1% της αποχής και στο 2,45% των άκυρων. Επιλογή που εκπροσωπεί τον καθένα μας ξεχωριστά και δεν υπηρετεί το συμφέρον κάποιου εξουσιολάγνου, μικρού ή μεγάλου. Θεωρώ αυτή την αποχή ένα πρώτο δείγμα συνάντησης των ανοργάνωτων εξοργισμένων που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, όχι παίρνοντας υποχρεωτικά μια οργανωμένη μορφή, αλλά αυθορμήτως να εφαρμοστεί και σε άλλες μορφές αντίδρασης όπως μια στάση πληρωμών. Είναι μια ανυπακοή στο φόβο και στη συνήθεια.
Χτες, πριν αρχίσει τους πανηγυρισμούς του ο κ. Τσίπρας και τις αγκαλιές του με τον λαδερό εθνικιστή, θα έπρεπε να απευθυνθεί σε όσους απείχαν και να εκφράσει κάτι, έστω γενικό και αόριστο, μια λύπη επειδή του ανήκε η μεγαλύτερη ευθύνη για αυτή την αποχή. Δεν το έκανε, ακολουθώντας πιθανόν τη σχετική συμβουλή του πνευματικού του πατέρα κ. Φλαμπουράρη την οποία υπολογίζω σε ένα στεγνό «γάμησέ τους μωρέ τους μαλάκες». Ομοίως, το ίδιο επιθυμούμε και δι υμάς! Ας έχουν στο μυαλό τους πάντως ότι σε περίπτωση συνέχισης του «γάμησέ τους μωρέ» και σε πιθανή σύγκρουσή μας στο ανάλογο πεδίο, έχω την αίσθηση πως θα κερδίσουμε εμείς και μάλλον με άγαρμπο τρόπο. Ας το σκεφτούν, λοιπόν, καλύτερα πριν καταλήξουμε να τις μετράμε. Είναι ανώριμο αλλά θα γίνει αν μας πιέσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου